Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΡΔΑΒΑ / Θεολόγου Καθηγητή
Για το μάθημα των Θρησκευτικών άπαντες στη χώρα μας (πλην των καθ’ ύλην αρμοδίων) δύνανται να εκφέρουν γνώμη, βασιζόμενοι είτε στα δεδομένα των μαθητικών χρόνων τους, είτε στις ιδεοληψίες, τις στρεβλώσεις, τις παραναγνώσεις, τις προκαταλήψεις, και τα στερεότυπα τους.
Έχει γίνει μια φιλότιμη προσπάθεια από τους θεολόγους που δούλεψαν τα ΝΠΣ για μια αναπλαισίωση του μαθήματος, με νέο τρόπο παρουσίασης της ύλης, με νέες διδακτικές πρακτικές, με συνεργατική προσέγγιση της γνώσης και το κυριότερο: με έμφαση στην αυτενέργεια και την πρωτοβουλία του διδάσκοντος.
Φυσικά διαφωνία υπάρχει και είναι θεμιτή, όταν αυτή είναι εποικοδομητική. Από πολύ νωρίς επισημάναμε ότι είναι λάθος η άμεση εφαρμογή των ΝΠΣ σε όλες τις βαθμίδες μαζί, χωρίς στοιχειώδη σχεδιασμό, χωρίς την απαραίτητη επιμόρφωση των εμπλεκομένων εκπαιδευτικών και κυρίως χωρίς την ύπαρξη εγχειριδίου (ευτυχώς το ζήτημα αυτό εν μέρει επιλύθηκε με την εκτύπωση των προσωρινών Φακέλων Μαθήματος). Επιμέρους αδυναμίες μπορούν να αντιμετωπιστούν με καλή προαίρεση και πολλή δουλειά. Νομίζουμε ότι δόθηκε μεγάλο βάρος στις μεταγνωστικές δεξιότητες αλλά γενικά η διαχείριση των δραστηριοτήτων είναι στη διακριτική ευχέρεια του διδάσκοντος αρκεί να επιτυγχάνει τα προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους μάχιμους εκπαιδευτικούς της τάξης να κάνουν τη δουλειά τους απρόσκοπτα και δημιουργικά.
(Συμπεριφορές με πρόσημο είτε έναν φονταμενταλιστικό υπερορθοδοξισμό, είτε έναν απολιτίκ αντιθρησκευτικό σχετικισμό, είτε έναν πεπαλαιωμένο αντικληρικαλιστικό λόγο, δεν ενδείκνυνται στην περίπτωση μας όσο κι αν κυριαρχούν ενίοτε στην επικαιρότητα).
ΠΗΓΗ