ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ
Σα ν’ άλλαξαν οι φωνές των βραδινών πουλιών
οι συνδυασμοί πιο πολύπλοκοι
τα κρωξίματα έγιναν κραυγές.
«Επίτηδες το κάνουν» λέω
«για να μην πιάνω πια κανένα μήνυμα».
Οι σιωπές τους αχανείς-
Προτιμούν να πετούν πάνω
από τα κύματα χωρίς ποτέ να κοιτάνε κατά δω. Τάχυνε το βήμα του
στον ουρανό κι ο ήλιος-
λιμασμένος τρέχει να καταβροχθίσει
το γεμάτο νύχτα πιάτο του.
Απόψε πάλι τσακώθηκα με την ψυχή μου
που επιμένει να πιστεύει
πως το φως που ανατέλλει
σημαίνει μέλλον και γι’ αυτή.
Σα ν’ άλλαξε ο Δωδεκάλογος της ύπαρξης
του γύφτου εαυτού μου
προστέθηκαν άλλα λόγια
πιο πεζά, πιο ποταπά
ανίερα για τον έρωτα
ανιαρά χωρίς τα μάτια
κάποιου θεού.
Σα ν’ άλλαξε και το «καλώς ήρθες»
που μου ‘λεγε η φύση
κι ακούγεται σαν «κατευόδιο».
Ποίημα από τη συλλογή «Η ύλη μόνη»,
εκδόσεις Καστανιώτη, 2001