Μαρία Καρδάτου

Τα σύννεφα χαμηλώνουν
κι εμείς ελεύθερα πετάμε
σ’ αβυσσαλέο κενό
Η πόλη κάτω ένα κόκκινο
πυροτέχνημα
Προς στιγμή έμοιαζε
με έκρηξη πυρηνική
Το χαμόγελο των παιδιών
ουράνιο τόξο
μας οδηγεί
στο φως και στα λαμπιόνια
Ζητιάνες μετράνε κέρματα
που ρίχνουν περαστικοί
μόνο τη μέρα της αγάπης
Τα μάτια τους λεπίδες
Ακούστε με ένα λεπτό
Κανείς δεν ακούει
Από κοντά κι εμείς
στην επαιτεία
για λίγη ηρεμίαΑπό τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)