Tο πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου έπεσε βγήκε μοιρασμένο. ‘Hταν αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή αγγλική λίρα.
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά!
O πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Aφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών σταμάτησε, σαν να θυμήθηκε κάτι.
– Ξεχάσαμε, είπε, το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ‘ρθει ύστερ’ από τους αγίους. Aς είναι όμως. Θα το κόψω τώρα κι ύστερα θ’ αρχίσω τα κομμάτια των παιδιών. Πρώτα ο φτωχός.
Kατέβασε το μαχαίρι και είπε:
– Tου φτωχού.
Έπειτα θα ερχόταν το δικό μου κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά.
Kαθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, το χρυσό φλουρί κύλησε στο τραπεζομάντιλο. Tο κόψιμο της πίτας σταμάτησε. Kοιτάζαμε ο ένας τον άλλο κι ο πατέρας όλους μας.
– Ποιανού είναι τώρα το φλουρί; είπε η μητέρα μου. Tου φτωχού ή του Πέτρου; Eγώ λέω πως είναι του Πέτρου.
H καημένη η μητέρα! Tο είχε καημό να πέσει σ’ εμένα.
– Oύτε του φτωχού είναι, είπε ο πατέρας μου, ούτε του Πέτρου. Tο σωστό σωστό. Tο φλουρί μοιράστηκε. Ήταν ανάμεσα στα δυο κομμάτια. Kαθώς τα χώρισα με το μαχαίρι, έπεσε κάτω. Tο μισό λοιπόν είναι του φτωχού, το μισό του Πέτρου.
– Kαι τι θα γίνει τώρα; ρώτησε στενοχωρημένη η μητέρα μου.
Tι θα γίνει; συλλογιζόμαστε κι εμείς.
– Mην πονοκεφαλιάζετε, είπε ο πατέρας. Άνοιξε το πορτοφολάκι του, έβγαλε από μέσα δυο μισές χρυσές λίρες και τις ακούμπησε στο τραπέζι. Nα τι θα γίνει. Aυτή φυλάξτε τη, να τη δώσετε στον πρώτο ζητιάνο που θα χτυπήσει την πόρτα μας. Eίναι η τύχη του. H άλλη μισή είναι του Πέτρου.
Kαι μου την έδωσε.
– Kαλορίζικη! Kαι του χρόνου παιδί μου! Eίσαι ευχαριστημένος; Ήμουν και με το παραπάνω.
– Θα του τη δώσω εγώ με το χέρι μου, είπα.
Γελούσαμε όλοι με την παράξενη τύχη μου. T’ άλλα παιδιά με πείραζαν: «O σύντροφος του φτωχού». Mονάχα ο πατέρας μου δε γελούσε. Eκείνος με τράβηξε κοντά του, με φίλησε και μου είπε:
– Mπράβο σου! Eίσαι καλό παιδί.
Tο άλλο πρωί, μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε η πόρτα. Kάτι μου έλεγε πως ήταν ο ζητιάνος, που έφτανε βιαστικός να πάρει το μερίδιό του.
Έτρεξα στην πόρτα με τη μισή λίρα. Ήταν ένας γέρος φτωχός, με κάτασπρη γενειάδα, γερτός από τα χρόνια, και τρέμοντας από το κρύο μουρμούριζε ευχές.
– Πάρε, παππού, του είπα.
O γέρος το έφερε κοντά στα μάτια του για να το κοιτάξει καλύτερα. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως κρατούσε χρυσάφι στα χέρια του – τον καιρό εκείνο που όλοι έδιναν στους φτωχούς δίλεπτα και μονόλεπτα.
– Mήπως έκανες λάθος, παιδάκι μου; Για ρώτησε τους γονείς σου.
Tου εξήγησα με τι τρόπο είχαμε μοιραστεί το φλουρί της βασιλόπιτας. O γέρος έτρεμε από τη χαρά του. Σήκωσε ψηλά τα μάτια και είπε:
– O Θεός είναι μεγάλος! Nα ζήσεις, παιδάκι μου, και να σε χαίρονται οι γονιοί σου. Kαι ο Θεός να σ’ αξιώσει να ‘χεις πάντα όλα τα καλά και να τα μοιράζεις με τους φτωχούς και τους αδικημένους. Tην ευχή μου να ‘χεις!
Mου έδωσε την ευχή του, σήκωσε πάλι ψηλά κατά τον ουρανό τα μάτια και κατέβηκε με το ραβδί του τη σκάλα.
Έτσι τέλειωσε η ιστορία του φλουριού της βασιλόπιτας εκείνη τη χρονιά. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μα από τότε, όσες φορές δίνω μια βοήθεια σ’ ένα φτωχό, συλλογίζομαι: Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε τότε, που μοίρασα με τον παλιό ζητιάνο το φλουρί της βασιλόπιτας.
Αυτόχθονες είναι λαοί ή φυλές που κατοικούν στο τόπο που γεννήθηκαν και δεν έχουν έρθει από άλλη περιοχή. Λέγονται και ιθαγενείς. Οι Ευρωπαίοι εξερευνητές προσπαθώντας να ανακαλύψουν νέους τόπους, πρώτες ύλες και νέες πηγές πλούτου ήρθαν σε επαφή με τους ιθαγενείς της Αμερικής, Αφρικής, και Αυστραλίας. Δε σεβάστηκαν τον πολιτισμό και τις συνήθειές τους, έκλεψαν τον πλούτο και τη γη τους και τους φέρθηκαν με υπερβολική σκληρότητα. Αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι αυτόχθονες να χάσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και οι πληθυσμοί τους να συρρικνωθούν.
Στις μέρες μας μόνο λίγοι έχουν απομείνει. Αυτόχθονες λαοί και φυλές υπάρχουν σε διάφορα μέρη της Γης.
Στην Αμερική οι Ινδιάνοι (Απάτσι, Σιού, Τσερόκι κ.α.)
Στην Ασία οι Μογγόλοι και οι Βεδουίνοι.
Στις βόρειες πολικές περιοχές οι Εσκιμώοι ,οι Λάπωνες και οι Σαάμι.
Στην Ωκεανία: οι Αβοριγίνες στην Αυστραλία, οι Παπούα στη Νέα Γουινέα και οι Μαορί στη Νέα Ζηλανδία.
Στην Αφρική οι Μασάι, οι Μπαντού ,οι Πυγμαίοι, οι Βερβερίνοι, οι Τουαρέγκ, οι Βουσμάνοι.
Στην Ελλάδα μια ομάδα στρατιωτικών (χούντα), με την απειλή των όπλων αρπάζουν την εξουσία της χώρας μας.
Συλλαμβάνουν τον τότε πρωθυπουργό, τους υπουργούς και χιλιάδες πολίτες και τους φυλακίζουν.
Η χούντα πια κυβερνά στην Ελλάδα και αποφασίζει για οτιδήποτε χωρίς να ρωτά τον ελληνικό λαό.
Όποιος μιλάει ή έστω σκέφτεται ελεύθερα, βασανίζεται, φυλακίζεται, εξευτελίζεται. Τη θέση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ παίρνει η δικτατορία.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ του 1973.
Έχουν περάσει 6 ½ ακριβώς χρόνια από τον Απρίλη του 1967.
Χρόνια σκλαβιάς και βασανιστηρίων που όπλισαν το λαό με θάρρος και μαχητικότητα.
Τώρα όμως τίποτε δεν μπορεί να τους συγκρατήσει. Ούτε δακρυγόνα, ούτε βασανισμοί, ούτε συλλήψεις.
Ένα καινούριο ΟΧΙ ακούγεται για τους φασίστες και τους δολοφόνους και μια νέα ελπίδα γεννιέται για μια πολιτεία με ανθρώπινο πρόσωπο, με Δημοκρατία.
Έφτασε η αρχή του τέλους!
Οι ημέρες που ακολουθούν είναι τραγικές, συγκλονιστικές, ορόσημο μιας καινούριας ζωής.
14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973
Οι φοιτητές συνεδριάζουν και αποφασίζουν αποχή από τα μαθήματα και παραμονή στο χώρο του Πολυτεχνείου.
Η αυλή γεμίζει από παιδιά αποφασισμένα να μιλήσουν και να παλέψουν ανοιχτά για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Συνθήματα όπως: «Κάτω η χούντα!», «Δεν περνάει ο φασισμός!», ακούγονται παντού.
Συνθήματα: Ηχητικά ντοκουμέντα
ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ η 15η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η οργάνωση των φοιτητών γίνεται τελειότερη. Ομάδες μοιράζουν προκηρύξεις, ενημερώνουν, ξεσηκώνουν τον ελληνικό λαό.
Οι φωνές των φοιτητών έχουν απλωθεί σε όλη την Αθήνα. Αρχίζουν όλοι να φωνάζουν μαζί τους:
Λαέ, λαέ ή τώρα ή ποτέ!» «Δεν περνάει ο φασισμός!»
Αυτά που μέχρι τώρα τα ψιθύριζαν, τώρα τα βροντοφωνάζουν:
«Κάτω η Δικτατορία!» «Ζήτω η Δημοκρατία!»
Στη γύρω περιοχή για πρώτη φορά στις 15 Νοεμβρίου ακούγεται ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών.
«Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εδώ Πολυτεχνείο».
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Με μάτια άυπνα, γεμάτα αγωνία οι φοιτητές βρίσκονται σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, στα παράθυρα του Πολυτεχνείου βροντοφωνάζουν τα συνθήματά τους.
Εφτά η ώρα το βράδυ αρχίζουν οι συμπλοκές. Οι δρόμοι γεμίζουν κυνηγημένους, ματωμένους, πληγωμένους. Οι τραυματίες μεταφέρονται. Ο σταθμός καλεί ασθενοφόρα και γιατρούς. Οι φοιτητές από τις αίθουσες κατεβαίνουν στο προαύλιο.
Ένας πυροβολισμός πέφτει απάνω στα κουρασμένα, αλλά αλύγιστα κορμιά τους.
«Είμαστε αδέρφια», φωνάζουν στους φαντάρους των τανκ.
Οι φαντάροι μένουν ανέκφραστοι, σίγουρα δεν θέλουν να προχωρήσουν. Εκτελούν όμως διαταγές.
Οι φοιτητές ψύχραιμοι ελπίζουν πως δε θα τους χτυπήσουν.
«Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι».
Ξαφνικά όμως χωρίς προειδοποίηση ένα τανκ συντρίβει την πόρτα και όσους βρίσκονται πίσω από αυτήν.
17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ σαν σήμερα ακριβώς
Μιλούμε όλοι σήμερα για το Πολυτεχνείο και είναι παρήγορο αυτό, το ότι εξακολουθούμε να τιμούμε εκείνους που έδωσαν τον αγώνα τους για κάτι ανώτερο: για την ελευθερία, για τη δημοκρατία, για την ισοπολιτεία, για την αξιοκρατία, για την εθνική μας υπερηφάνεια.
Η τιμή τους πρέπει να είναι καθημερινή στο χώρο που ζούμε και εργαζόμαστε.
Γιατί το Πολυτεχνείο πέρα απ’ ότι υπήρξε η αρχή της πτώσης της Δικτατορίας ήταν και η αφετηρία αγώνων για κοινωνικές αλλαγές.
Αν το Πολυτεχνείο ζει –και θα ζει πάντα στη μνήμη μας- είναι γιατί υπήρξε μια κορυφαία στιγμή των αγώνων αυτού του λαού.
Μια στιγμή που οι απλοί άνθρωποι και κυρίως οι φοιτητές της εποχής σε μια αυθόρμητη και ατόφια λαϊκή εκδήλωση, πήραν στα χέρια τους την υπόθεση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Αξιοπρέπειας και προκάλεσαν έτσι ανοιχτά και με λεβεντιά τη χούντα, τον τύπο, τη διεθνή κοινή γνώμη και το θάνατο.
Γιατί ακόμα κάθε 17 Νοεμβρίου, ο Έλληνας παίρνει μια ένεση ανθρωπισμού και εθνικής περηφάνιας.
Γιατί τα νιάτα ξέρουν να υπερασπίζονται «αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας».
Γιατί το νιώθουνε περισσότερο δικό τους και δικό μας, όταν η ζωή τραβάει την ανηφόρα.
Ζήτω η Δημοκρατία !
Μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του ’73. Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία.
Οι δικές μας ιστορίες για τα δακρυσμένα μάτια των ελαφιών.
Μια φορά κι έναν καιρό τα ελάφια ζούσαν ελεύθερα στο δάσος. Μια μέρα, εκεί που κοιμόντουσαν, οι άνθρωποι πήγαν στο δάσος και άρχισαν να τα καταστρέφουν όλα. Καμένα δάση, σκουπίδια παντού…Τα ελάφια δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έτσι άρχισαν να τρέχουν μακριά. Από τότε τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα για τα καμένα δάση του κόσμου.
Μαρία
Κάποτε τα ελάφια μπορούσαν να μιλούν με τα αστέρια. Κάθε βράδυ περίμεναν να νυχτώσει για να συναντηθούν. Ένα βράδυ όμως ένα αστέρι, το πιο λαμπερό, έπεσε στη γη και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Από τότε τα ελάφια κλαίνε σιωπηλά κάθε φορά που κοιτούν τον ουρανό, γιατί θυμούνται τον φίλο τους που χάθηκε.
Αντώνης
Τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα, επειδή μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήταν ο πόλεμος του Αδόλφου Χίτλερ, έβλεπαν τους ανθρώπους να κλαίνε και να σκοτώνονται. Μια φορά ένας στρατιώτης του Χίτλερ σκότωσε τη μαμά από ένα ελάφι. Όλα τα ελάφια ήταν μαζεμένα γύρω και τα τελευταία λόγια της μαμάς ήταν “πάντα να με θυμάστε και πάντα να με λυπάστε”.
Αντιόλ
Τα ελάφια είναι δακρυσμένα γιατί μπορεί να έχουν γεννηθεί έτσι που μπορεί και να είναι δακρυσμένα από παλιά. Βλέπανε ανθρώπους να βασανίζονται .Έβλεπαν και πολλά δάση να καίγονται και κάποια ελάφια είχαν καεί και δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν.
Θάνος
Μια οικογένεια γέννησε ένα μωρό ελαφάκι. Όλα ήταν τέλεια. Όμως μετά από δυο χρόνια αυτό το ελαφάκι βγήκε στον δρόμο και το πάτησαν (ήταν νύχτα). Η μαμά ελαφίνα, με το που το έμαθε, έβαλε τα κλάματα. Και από τότε όλα τα ελάφια του κόσμου είναι δακρυσμένα προς τιμή της.
Ιωάννα
Τα ελάφια μιας περιοχής είχαν μία πόλη την Ελαφία όπου όλα τα ελάφια ζούσαν αρμονικά. Ζούσαν στις σπηλιές όπου η κάθε μια είχε ένα ρυάκι, λίγα χόρτα για να ξαπλώσουν ή να κοιμηθούν και η σπηλιά ήταν από χόρτα που ήταν ζεστά. Όμως μια μέρα ήρθαν οι αρκούδες και τα έκαψαν όλα, τα λεηλάτησαν και τους είχαν σκλάβους. Τελικά επαναστάτησαν, τα πήραν όλα πίσω και οι αρκούδες πήγαν πίσω από εκεί που ήρθαν και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δημήτρης
Τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα γιατί πολύ παλιά ζούσαν όλα μαζί μέσα στο δάσος, ώσπου κάποια στιγμή από το πουθενά εμφανίστηκαν δυο κυνηγοί και τα σκότωσαν σχεδόν όλα εκτός από κάποια που κατάφεραν να ξεφύγουν. Από τότε όλα τα ελάφια είναι δακρυσμένα για τους φίλους και την οικογένειά τους που σκότωσαν οι κυνηγοί.
Ισιδώρα
Τα ελάφια ζούσαν τόσο ευτυχισμένα. Όλα ήταν μαζί, έπαιζαν, έτρωγαν, κοιμόντουσαν. Ήταν τόσο χαρούμενα. Κάθε μέρα πήγαινε το μεγαλύτερο ελάφι να εξερευνήσει το δάσος και να πάρει προμήθειες. Ώσπου μία ημέρα ένας κυνηγός το πυροβόλησε και το σκότωσε. Έτσι όπως ήταν πεσμένο τα μάτια του είχαν δακρύσει. Το βρήκαν τα άλλα ελάφια κι από τότε όλα τα ελάφια δακρύζουν.
Γιώργος Π.
Τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα γιατί, ενώ έτρωγαν το ωραίο χορταράκι τους, άκουσαν ένα τεράστιο μπαμ. Πήγαν πιο κοντά να δουν τι είχε γίνει και είδαν το αγαπημένο χωριουδάκι, που ζούσαν οι αγαπημένοι τους άνθρωποι που τα τάιζαν στις δύσκολες μέρες του χειμώνα όταν δεν είχαν να φάνε, να καταστρέφεται από μία βόμβα. Έτσι από εκείνη την ημέρα τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα για την μνήμη των αγαπημένων τους ανθρώπων.
Δανάη
Στο δάσος υπήρχε ένα ελάφι το οποίο ήταν η αρχηγός, η πιο σοφή και η πιο ευγενική. Βοηθούσε τους πάντες σε όλα και συνέχεια έφερνε φαγητό αρκετό για να φάνε όλοι. Αλλά μια φορά, όταν έφερνε φαγητό, ένα λιοντάρι τη δάγκωσε και σκοτώθηκε. Έτσι από τότε όλα τα ελάφια είχαν δάκρυα στα μάτια.
Αποστόλης
Τα ελάφια είναι δακρυσμένα γιατί οι άνθρωποι σκάβουν τη γη και καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον. Έτσι τα ελάφια δεν μπορούν να έχουν σπίτι. Αυτή η κίνηση των ανθρώπων δείχνει ότι δε σέβονται το περιβάλλον και δεν είναι συνδεδεμένοι με αυτό. Τα δάκρυα των ελαφιών δείχνουν τη θλίψη και το άγχος τους για το μέλλον τους.
Ζωγραφένια
Τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα γιατί είδαν μια αλεπού να τη σκοτώνουν κυνηγοί. Η αλεπού ήταν πεσμένη κάτω και οι κυνηγοί προσπαθούσαν να πάρουν τη γούνα της. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο.
Θοδωρής
Το ελάφι διηγήθηκε την ιστορία στο κορίτσι και είπε: ” Κάποτε τα ελάφια ζούσαν στα δάση ήρεμα και όμορφα. Όμως κάποτε ανακάλυψαν τους φτωχούς ανθρώπους που ζούσαν στη δυστυχία και τη μιζέρια και αυτό τους στενοχώρησε πολύ. Από τότε κλαίνε προς τιμήν τους”.
Σωκράτης
Κάποτε μια ομάδα ελαφιών κατοικούσε μέσα σε ένα όμορφο δάσος όπου ζούσαν όλα μαζί αγαπημένα. Ξαφνικά μία μέρα άκουσαν μια έκρηξη από μακριά και όλα τα ελάφια τρόμαξαν. Από τον πανικό τους και τον φόβο τους όλα τα ελάφια διασκορπίστηκαν μέσα στο δάσος και έμεινε το καθένα μόνο του. Από τη στενοχώρια τους που έμειναν μόνα τους και που έχασαν την οικογένειά τους κλαίνε συνέχεια.
Θεοδώρα
Τα μάτια των ελαφιών είναι δακρυσμένα γιατί οι πρόγονοί τους είχαν ζήσει στον πόλεμο του 1821 και έβλεπαν μικρούς και μεγάλους να σκοτώνονται, να πεθαίνουν από την πείνα και να ταλαιπωριούνται. Από τότε έμειναν τα δακρυσμένα μάτια των ελαφιών.
Άννα
Κάποτε βαθιά μέσα στο δάσος ζούσε μια ελαφίνα με το μικρό της. Μια μέρα όμως οι υλοτόμοι μπήκαν μέσα στο δάσος, έκοψαν τα δέντρα τους και μαζί και το σπίτι τους. Από τότε η ελαφίνα έχασε το παιδάκι της γιατί φοβήθηκε πολύ από τους θορύβους των πριονιών και περιπλανιέται μόνη της μέσα στο άδειο δάσος για να το βρει. Τα μάτια της είναι πάντα δακρυσμένα γιατί θυμάται τις χαρούμενες μέρες που χάθηκαν για πάντα. Κάθε δάκρυ της ποτίζει τη γη με αγάπη και ελπίδα να ξαναβρεί το παιδάκι της…
Σουμέλα
Το ελάφι είπε μια ιστορία για τα δάκρυα των ελαφιών. Είπε ότι τα δάκρυα στα μάτια των ελαφιών έγιναν από τους θεούς. Δεν είναι δάκρυα, αλλά ένα δάκρυ των θεών που δόθηκε σ’ αυτό το ζώο: στο ελάφι.
…είναι η μετάδοση μιας είδησης ή πληροφορίας
με την οποία γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό κάποιο πράγμα ή γεγονός,
όπως για παράδειγμα η πώληση ή η αγορά ενός οικοπέδου, η εύρεση εργασίας
κ.ά.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
