ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr
Aποκαλυπτικά στοιχεία έφερε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων η Αν. υπουργός Παιδείας Φ. Γεννηματά (κατά τη συζήτηση επί του σχεδίου νόμου για τηνελληνόγλωσση εκπαίδευση) σύμφωνα με τα οποία παιδιά ελλήνων του εξωτερικού εισήχθησαν:
-στην ιατρική Πατρών, με 7,1 ενώ η βάση για τους υποψηφίους των πανελληνίων εξετάσεων ήταν 19,22,
-στην Η ιατρική Ιωαννίνων με 7,92 ενώ η βάση για τους υποψηφίους των πανελληνίων εξετάσεων ήταν 19,13.
-Η βάση γι αυτή την κατηγορία υποψηφίων είναι 7, οι θέσεις συνολικά ήταν 2.644. Ελαβαν μέρος στις ειδικές εξετάσεις που γίνονται στην Ελλάδα 522 υποψήφιοι , εκ των οποίων 340 πέτυχαν την εισαγωγή τους σε Α.Ε.Ι. και 6 μόλις σε κάποιο Τ.Ε.Ι.. Το 34% των υποψηφίων, δηλαδή 176 υποψήφιοι, δεν έπιασαν τη βάση του 7.
-Το 2009, που η βάση ήταν το 10, οι θέσεις για αυτή την ειδική κατηγορία -συνολικά σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.- ήταν 2.575. Ξέρετε ποιος ήταν ο αριθμός των υποψηφίων; Οι υποψήφιοι ήταν 554, εκ των οποίων μόνο οι 253 πέτυχαν την εισαγωγή τους σε κάποιο Α.Ε.Ι. και ένας μόλις σε ένα Τ.Ε.Ι.. Το 54% των υποψηφίων δεν έπιασαν τη βάση του 10, απόφοιτοι αυτών των λυκείων.
Η κ. Γεννηματά διερωτήθη: «Είμαστε ικανοποιημένοι και περήφανοι γιατί κάνουμε πολιτική στην ομογένεια; Διδάσκουμε και διαπαιδαγωγούμε Έλληνες, με μέλλον, με προοπτική και με δυνατότητες; Τους δώσαμε εφόδια, τους αποκαταστήσαμε; Ποιος είναι τελικά στόχος; Μήπως είναι άλλα πράγματα πίσω από όλο αυτό; Τα 10 από τα 19 αμιγή λύκεια είναι σε πόλεις που δεν έχουν δημοτικά και γυμνάσια νωρίτερα, δηλαδή τα παιδιά πηγαίνουν στο γερμανικό δημοτικό, στο γερμανικό γυμνάσιο και ξαφνικά στην πρώτη λυκείου γράφονται στο αμιγώς ελληνικό λύκειο».
Η Αν. υπουργός εξήγησε τι σημαίνει αμιγώς ελληνικό λύκειο στη Γερμανία: «Επίσημο έγγραφο που ζήτησα και μου απέστειλε ο Πρέσβης μας εκεί, ο κ. Ράλλης αναφέρει ότι τα απολυτήρια που χορηγούν τα ελληνικά λύκεια αναγνωρίζονται ως ισότιμα μόνο με τον τίτλο που δίνουν τα γερμανικά σχολεία μετά από 10ετή φοίτηση, σε μαθητές που οδηγούνται στην επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση». Αυτό σας προβληματίζει αν πρέπει να σταματήσει; Πόσο ακόμη μεταβατικό στάδιο χρειάζεται αυτό; Πόσα παιδιά ακόμη θα πρέπει να τελειώσουν το λύκειο για να έχουν ισοτιμία γυμνασίου και να μπορούν να μπουν σε τεχνικές σχολές;”.
«Ένα πράγμα είναι για μας η κόκκινη γραμμή» ξεκαθάρισε η κ. Γεννηματά: «Το Ελληνικό Κράτος δεν μπορεί να συντηρεί σχολεία στο εξωτερικό που δεν επιτρέπουν την κινητικότητα των μαθητών στις επόμενες βαθμίδες εκπαίδευσης. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να έχουν λύκεια που δεν οδηγούν στην ανώτατη εκπαίδευση της Γερμανίας, παρά μόνο στα πανεπιστήμια της Ελλάδος. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό; Έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε αυτό; Έχουμε την πολιτική βούληση; Ξέρω ότι κάποιοι δυσαρεστούνται. Ξέρω ότι κάποιοι θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν ένα μεταβατικό στάδιο και κάπως να ζοριστούν, αλλά και σε αυτό θα βοηθήσουμε. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι θα αφήσουμε αυτά τα παιδιά να λένε ότι τελείωσαν ένα λύκειο, να μη μιλούν ούτε ελληνικά, ούτε γερμανικά, να μην μπορούν να μπουν σε γερμανικό πανεπιστήμιο και, τελικά, να είναι ανειδίκευτοι εργάτες, φτηνό εργατικό δυναμικό; Αυτό δεν θέλετε να αποφύγετε; Ελάτε μαζί μας, λοιπόν. Ψηφίστε το, γιατί αυτό είναι σήμερα το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας και αυτό θέλουμε να αλλάξουμε».
«Τι ήταν αυτό που ορίζαμε μέχρι σήμερα ως ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη διασπορά;». Στο ερώτημα αυτό η Αν. υπουργός έδωσε τα εξής στοιχεία: « Ήταν η διάθεση, από το ελληνικό κράτος, ανθρώπινων και υλικών πόρων περίπου 100.000.000 ευρώ, πριν από 2 χρόνια και που προορίζονταν αυτοί οι πόροι, διότι έχει πολύ μεγάλη αξία. Το 73% των εκπαιδευτικών μονάδων στο εξωτερικό είναι τμήματα ελληνικής γλώσσας. Ξέρετε τι είναι τα τμήματα ελληνικής γλώσσας; Γιατί αναφερθήκατε πριν, ότι φέρνουμε ιδιώτες και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) να ανακατευτούν στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση κτλ.. Γνωρίζετε όμως, ότι τα τμήματα αυτά, δεν τα έχει ιδρύσει το ελληνικό κράτος; Δεν είναι φορείς του ελληνικού κράτους και της ελληνικής πολιτείας. Είναι ακριβώς αυτό που λέτε. Είναι ιδιώτες, σύλλογοι φορέων, κοινότητες και η Εκκλησία, ενώ σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι κανείς. Δεν είναι κανείς! Στέλναμε εκπαιδευτικούς και επιχορηγήσεις σε χώρους που δεν υπάρχει φορέας. Προσπαθούμε να τους καταγράψουμε και να δούμε ποιοι είναι αυτοί που αξίζει να διατηρηθούν. Γιατί το προβλέπουμε αυτό. Δεν μιλάμε πουθενά για κατάργηση. Εξάλλου, δεν μπορούμε να καταργήσουμε κάτι το οποίο δεν ιδρύουμε και δεν υπήρχαν φορείς.
Το 73% των μονάδων, λοιπόν, ήταν σε αυτή τη κατάσταση. Εκπαιδευτικοί και χρήματα στο πουθενά, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών, χωρίς να γνωρίζουμε πόσοι μαθητές πραγματικά παρακολουθούσαν. Εγγράφονταν αρκετοί μαθητές στην αρχή της σχολικής χρονιάς και ποτέ δεν μαθαίναμε ποιοι τελείωναν. Τι μάθαιναν αυτά τα παιδιά δεν γνωρίζαμε. Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας. Πόσες ώρες εργάζονταν οι εκπαιδευτικοί που πήγαιναν εκεί. Συνήθως, εργάζονταν ένα 2ωρο το Σάββατο και μερικές φορές ένα 2ωρο κατά τη διαρκεια της εβδομάδας. Μιλάμε λοιπόν για αυτή τη κατάσταση. Δεν θα πρέπει να αλλάξει; Έχουμε τι δυνατότητα και την πολυτέλεια να συντηρούμε τέτοιου είδους μορφές; Βεβαίως, εάν θέλουν οι γονείς, η κοινότητα και η Εκκλησία να οργανώσουν τέτοιου είδους μονάδες θα μπορούν και θα έχουν τη δυνατότητα να το πραγματοποιήσουν με υπευθυνότητα. Επιπλέον, θα έχουν τη δυνατότητα και υπάρχει και μέσα στο νομοσχέδιο, να αναγνωριστεί και να ενταχθεί μέσα στο σύστημα της χώρας που ζουν, ο βαθμός των παιδιών αυτών και να μετράει στο τελικό απολυτήριο. Να είναι κάτω από μια «σκέπη», από μια εγγύηση, από ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Και δίνουμε τη δυνατότητα, εφόσον υπάρχει ποιότητα, συγκεκριμένες ώρες διδασκαλίας και συγκεκριμένος αριθμός μαθητών, ιστορία –κομβικό σημείο μέσα στις πόλεις- να αναγνωριστεί από εμάς ως κέντρο λόγου. Αλλά, όλα με βάση συστήματος, με έλεγχο και εποπτεία».
