ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Οι δικαστικές αποφάσεις δεν είναι θέσφατα, αλλά ειδικά αυτό δε χρειαζόταν να το πει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το λέει η κοινή λογική. Το οικονομικό συμφέρον όσων δραστηριοποιούνται σ’ έναν κλάδο δεν αποτελεί δημόσιο συμφέρον που δικαιολογεί περιορισμούς στην άσκηση του επαγγέλματος.
Με άλλα λόγια, αν εγώ έχω τρυπώσει σ’ ένα κλειστό επάγγελμα, δεν μπορώ να αξιώνω να μείνει για πάντα κλειστό, επειδή αν ανοίξει θα μειωθεί το εισόδημά μου. Και εκείνος που βρίσκεται έξω έχει τα ίδια δικαιώματα.
Αλλά κοντά σ’ όλα τ΄ άλλα που μπερδέψαμε κατά την περίοδο της «ευδαίμονος αντιπολίτευσης», μπερδέψαμε κι αυτό. Ετσι, κάθε επαγγελματική ομάδα που επιδίωκε να διατηρήσει τα προνόμιά της φορούσε στον εαυτό της το φωτοστέφανο του «αγωνιστή» και αυτομάτως εξασφάλιζε κοινωνική υποστήριξη. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, μολονότι αποτελεί δέσμευση έναντι της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, συνδέθηκε με το μνημόνιο. Και ως γνωστόν, όποιος απορρίπτει το μνημόνιο, αυτομάτως είναι προοδευτικός και δημοκρατικός, έστω και αν στην πραγματικότητα είναι απλώς υστερόβουλος. Αντίσταση στην τρόικα υποτίθεται ότι έκαναν οι φορτηγατζήδες, οι ταξιτζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι συμβολαιογράφοι, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι και αυτό προσπάθησαν να «πουλήσουν» σε μια κοινωνία που μέσα στη σαστισμάρα της δεν ξέρει τι να πρωτοπιστέψει. Αντίστοιχα, την επιμονή στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων η τρόικα τη βάσισε σε αποκλειστικά οικονομικά επιχειρήματα τα οποία εύκολα μπορούν να διαστρεβλωθούν έτσι επιπόλαια, όπως γίνεται στην Ελλάδα ο δημόσιος διάλογος.
Εκείνο που εντέλει διέφυγε από τους περισσότερους είναι ότι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, πριν από υποχρέωση έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πριν από προϋπόθεση για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, πριν από συμφωνία με το Μηχανισμό Στήριξης, είναι υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στις συνταγματικές αρχές της επαγγελματικής και κοινωνικής ελευθερίας. Ακόμη και αν η Ελλάδα έπλεε στο χρήμα, πάλι θα όφειλε να προσφέρει στους πολίτες της ίσες επαγγελματικές ευκαιρίες. Αυτό προφανώς δε σημαίνει ότι καθένας μπορεί να γίνει φαρμακοποιός.Σημαίνει, όμως, ότι όποιος έχει πιστοποιημένες επιστημονικές γνώσεις, δηλαδή τίτλο σπουδών, μπορεί ν’ ανοίξει φαρμακείο και δεν αποτελεί επιχείρημα ότι αυτό θα μειώσει τον τζίρο του κοντινού φαρμακείου.Για τον ίδιο λόγο, όποιος μπορεί σήμερα να εργάζεται ως οδηγός σε ταξί, υπό δραματικές συνθήκες αμοιβής και ασφάλισης, θα μπορεί να αγοράσει ένα αυτοκίνητο και να εκμεταλλεύεται ο ίδιος τον κόπο και την αγρύπνια του. Τώρα, γιατί Αριστερά και Δεξιά συμφωνούν να μην μπορεί, αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.
agelioforos.gr