giannisTs blog

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΑΡΑΚΛΑ*
Παλιά οι ιστορικοί ζούσαν με ένα παράπονο. Παρά τα εμπειρικά εργαλεία τους, παρά τη νηφαλιότητα που τους είχε κληροδοτήσει ο Θουκυδίδης, οι μεγάλοι Ρωμαίοι ιστορικοί παραπονιούνταν ασταμάτητα ότι οι σύγχρονοί τους είναι κατώτεροι των παλαιών. Οι σύγχρονοι ήταν πάντα διεφθαρμένοι, αντίθετα με τους αγνούς παλαιούς: οι παλαιοί ήταν θαρραλέοι, τίμιοι, εγκρατείς, οι σύγχρονοι δειλοί, κλέφτες, έκλυτοι… Αυτή η επωδός επανέρχεται στα προοίμια των έργων τους τόσο αναμενόμενα όσο στις τηλεοπτικές εκπομπές που καταγγέλλουν σήμερα τη διαφθορά.

Αυτό είναι ένα υπόλειμμα μυθικής σκέψης. Διότι βέβαια τέτοια πράγματα έλεγε ο Ησίοδος ήδη τον 7ο αιώνα π.Χ. -ότι από τη χρυσή γενιά πέσαμε στην αργυρή, τη χάλκινη και σήμερα στη σιδερένια-, και ο Ησίοδος, ως γνωστόν, έγραφε μύθους. Η έκπτωση είναι τυπικό σχήμα σκέψης στους μύθους, όπως στην Πτώση. Και όποτε η επιστήμη μοιράζεται μια ιδέα με το μύθο, το πιθανότερο είναι ότι αυτή ανήκει στο μύθο κι όχι στην ίδια. Π.χ., όταν οι ψυχολόγοι θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία αρρώστια, συμφωνώντας με την ιδεολογία της εποχής τους, η άποψη ήταν βέβαια ιδεολογική, όχι επιστημονική. Γι’ αυτό η έννοια «διαφθορά», κοινή στην παλαιού τύπου ιστορία και στην εν γένει ιδεολογία, είναι ύποπτη. Ανήκει μάλλον στο οπλοστάσιο της ιδεολογίας παρά της ιστορίας.

Ο πάτος της διαφθοράς είναι πάντα «σήμερα», όποτε κι αν είναι το σήμερα, στον 1ο ή τον 21ο αιώνα. Οι δημοσιογράφοι που καταγγέλλουν τη διαφθορά συνεχίζουν την ίδια παράδοση: Κάθε φορά λένε ότι «τώρα» φτάσαμε στον πάτο της διαφθοράς. Αυτό το σχήμα εφαρμόζεται ανεξαρτήτως εμπειρικών δεδομένων. Όπως κάθε γονιός θεωρεί το δικό του παιδί ομορφότερο, κάθε Ρωμαίος ιστορικός θεωρεί ότι το δικό του παρόν είναι το ασχημότερο. Αυτό πιστεύουν ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος περίπου για τα πάντα στη χώρα και ο Γ. Πρετεντέρης ειδικά για τα πανεπιστήμιά μας.

Όταν λοιπόν τέτοιοι δημοσιογράφοι λένε ότι έχουμε φθάσει στον πάτο της διαφθοράς ως κοινωνία, πολιτικό σύστημα, οικογένειες ή πανεπιστήμιο, ας είμαστε επιφυλακτικοί. Ίσως είναι αλήθεια. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι εφαρμόζουν μια μυθική παράσταση ανεξαρτήτως εμπειρικών δεδομένων. Εγώ, π.χ., ξέρω ότι το πανεπιστήμιο ήταν πιο διεφθαρμένο στο παρελθόν (όταν δίδασκαν δωσίλογοι και όσο υπήρχαν έδρες). Υποψιάζομαι λοιπόν ότι το ίδιο ισχύει και στους άλλους τομείς.

Στη νέα νοοτροπία που κυριαρχεί μετά τον 18ο αιώνα, ο χρόνος δεν φθείρει υποχρεωτικά, μπορεί να είναι εποικοδομητικός. Δεν πάμε αναγκαστικά από το κακό στο χειρότερο, πάμε ίσως προς το καλύτερο. Έκτοτε πιστεύουμε ότι η πάροδος του χρόνου δεν συνιστά πάντα φθορά, ότι ενδέχεται να είναι δημιουργική. Αυτή η άποψη είναι προϋπόθεση για την ιστορική σκέψη. Ιστορική σκέψη με τη σύγχρονη έννοια υπάρχει αν επιτρέπουμε στο χρόνο να επιδεινώνει τις αρχικές συνθήκες ή όχι.

Βέβαια, αρχικά η νέα νοοτροπία εκφράσθηκε ως αντεστραμμένος μύθος. Στη θέση της έκπτωσης μπήκε η πρόοδος. Αντί να θεωρούμε ότι ο χρόνος διαφθείρει πάντα, τον θεωρούσαμε πάντα εποικοδομητικό. Και από τότε η πρόοδος καταγγέλλεται ως μύθος (από τον Χέρντερ, τον 18ο αιώνα, στους μετανεωτερικούς ιστορικούς). Σωστά, γιατί, ενώ υπάρχει σαφώς πρόοδος στις επιστήμες, στις τεχνικές, π.χ. στην ιατρική, δεν είναι σαφές αν υπάρχει πρόοδος στην τέχνη ή την ηθική. Έτσι, αν πιστεύεις στην πρόοδο, ίσως δεν έχεις ιστορική σκέψη, αλλά μυθική.

Ωστόσο ο κατεξοχήν μύθος παραμένει η διαφθορά. Αν θεωρείς ότι πάντα είμαστε στο ναδίρ, στον πάτο της διαφθοράς, ότι ο χρόνος ενεργεί μόνο διαβρωτικά, τότε έχεις σίγουρα μυθική σκέψη.

* Ο Γ. Φαράκλας διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
alfavita.gr

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Μπράβο και πάλι μπράβο στα τολμηρά παιδιά του WikiLeaks! Χάρη σ’αυτούς τους ανιδιοτελείς υπηρέτες της ελεύθερης ενημέρωσης και στην αποκοτιά ενός χολωμένου Αμερικανού στρατιώτη, που κατάφερε να μπει στα άδυτα των αδύτων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο κόσμος όλος μπορεί να κοιτάξει από την ιντερνετική κλειδαρότρυπα και να δει τα άπλυτα της υπερδύναμης να βγαίνουν στη φόρα. Το «αναρχικό», αυτοδιαχειριζόμενο, συνεργατικό Web 2.0- με πιο χαρακτηριστικά προϊόντα τη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia και τώρα το συνεργατικό δημοσιογραφικό δίκτυο WikiLeaks- αποδεικνύεται απείρως πιο ισχυρό, τολμηρό και ελεύθερο από τις παραδοσιακές εφημερίδες, που τυπώνονται στο χαρτί και λερώνουν τα χέρια και το μυαλό μας.

Αυτή είναι η κυρίαρχη θέση για το μέγα διεθνές σκάνδαλο των ημερών, ύστερα από τη διαρροή 250.000 τηλεγραφημάτων αμερικανικών πρεσβειών απ’ όλο τον κόσμο προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στο παγκοσμίως διάσημο, πλέον, δίκτυο WikiLeaks και από εκεί στον διεθνή Τύπο. Μια θέση που ενισχύθηκε από τις εκδικητικές διώξεις σε βάρος του Τζούλιαν Ασάντζ, ενός Αυστραλιανού κυβερνο- ακτιβιστή που εμφανίζεται ως διευθυντής αυτής της «αναρχικής» πρωτοβουλίας, και από την «έξωση» του WikiLeaks από την Amazon και από άλλη μία εταιρεία παροχής υπηρεσιών στο Διαδίκτυο. Κάτι που ο διεθνής Τύπος απέδωσε σε πιέσεις της κυβέρνησης Ομπάμα, η οποία εμφανίζεται να δίνει απεγνωσμένη μάχη για να διασώσει το θεμέλιο κάθε διπλωματίας, τη μυστικότητα. Το γεγονός αυτό τροφοδότησε Ομηρικές διαμάχες στα διεθνή μίντια, με τους «συντηρητικούς» να υποστηρίζουν ότι προέχει η εθνική ασφάλεια και τους «προοδευτικούς» να αντιτείνουν ότι είναι δουλειά του κράτους να προστατεύει τη μυστικότητα της διπλωματίας του και του δημοσιογράφου να προσφέρει πληροφόρηση στους πολίτες.

Όσο όμως ξύνει κανείς την επιφάνεια των πραγμάτων, τόσο πολλαπλασιάζονται τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες γι αυτή την άκρως «ρομαντική» εκδοχή της πολύκροτης υπόθεσης. Πρώτα απ’ όλα, οι ίδιοι οι πρωταθλητές της διαφάνειας κάθε άλλο παρά διαφανείς εμφανίζονται. Πολλά θρυλούνται για τους πρωταγωνιστές και τον τρόπο συγκρότησής τους- λέγεται ότι το WikiLeaks δημιουργήθηκε το 2006 από Κινέζους αντικαθεστωτικούς, που πλαισιώθηκαν από Αμερικανούς, Ταϊβανέζους, Ευρωπαίους, Αυστραλούς και Νοτιοαφρικανούς δημοσιογράφους, πληροφορικάριους και μαθηματικούς- αλλά ελάχιστα πράγματα θεωρούνται βέβαια. Ένα από αυτά είναι ότι πρόλαβε να βραβευτεί το 2008, μόλις δύο χρόνια αφ’ ότου βγήκε στον αέρα, από το περιοδικό- ναυαρχίδα του νεοφιλελευθερισμού, τον Economist, ενώ ένα λίγο αργότερα ήρθε νέα βράβευση, από τη Διεθνή Αμνηστία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ..

Του Κ. ΚΑΤΙΚΟΥ
Σχέδιο σωτηρίας για το εφάπαξ που προβλέπει τη συγχώνευση του Ταμείου Πρόνοιας με το επικουρικό (ΤΕΑΔΥ) και το Μετοχικό Ταμείο (ΜΤΠΥ) των Δημοσίων Υπαλλήλων, εξετάζουν τα υπουργεία Εργασίας και Οικονομικών, με στόχο να βρεθούν λεφτά για να αρχίσει να πληρώνεται το βοήθημα, έστω και αν θα είναι μειωμένο σε σχέση με αυτό που περιμένουν να πάρουν όσοι έχουν ήδη βγει και όσοι πρόκειται να βγουν στη σύνταξη.
Η «τριπλή» ενοποίηση βρίσκεται στο τραπέζι των συζητήσεων τις τελευταίες μέρες, καθώς μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει καταλήξει στις τελικές της προτάσεις.

Το σχέδιο χειρίζονται ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ. Κουτρουμάνης και ο υφυπουργός Οικονομικών Φιλ. Σαχινίδης.

Η συνένωση του εφάπαξ με το ταμείο επικουρικής σύνταξης και το «Μετοχικό» των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποτρέπει τις μειώσεις, αλλά είναι «το μη χείρον βέλτιστον», όπως είπαν στον «ΑΤ» αρμόδια στελέχη, εξηγώντας ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ένα μέρος των πόρων του ΤΕΑΔΥ (έχει πλεόνασμα 130 εκατ. ευρώ) για να πληρώνεται το εφάπαξ μειωμένο μεν, αλλά σε καλύτερους χρόνους και όχι μετά από μια 5ετία.
Το σχέδιο για το ψαλίδισμα στο εφάπαξ τελεί υπό την έγκριση της τρόικας, η οποία στην τελευταία επίσκεψή της πρότεινε το εξής απλό:

«Αφού δεν έχει λεφτά το ταμείο, τότε να δώσετε πίσω τις εισφορές στους υπαλλήλους».
Το μελέτησαν και αυτό στο ΤΠΔΥ και διαπίστωσαν ότι σήμερα ένας ασφαλισμένος με 35ετία, δικαιούται να πάρει πίσω κατά μέσο όρο εισφορές 16.000 ευρώ, ενώ το εφάπαξ που δικαιούται ξεπερνά τα 40.000 ευρώ!
Το πρόβλημα είναι πιεστικό και οι μειώσεις στο εφάπαξ, όπως πρώτος αποκάλυψε ο «ΑΤ» στο φύλλο της 6ης Νοεμβρίου, είναι στο τραπέζι από τη στιγμή που το έλλειμμα του ΤΠΔΥ (1,3 δισ. ευρώ) θεωρήθηκε από τη Eurostat ως κρατικό έλλειμμα και ως εκ τούτου για να μειωθεί θα πρέπει και εδώ να γίνουν περικοπές.

Λεφτά στο ταμείο δεν υπάρχουν και οι άλλες λύσεις που εξετάζονται είναι είτε να μπει ένας έκτακτος φόρος (εισφορά) της τάξης του 2%-3% στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (σ.σ. λύση που έχει προταθεί από το 2008 και δεν προχώρησε), είτε να μειωθεί οριζόντια κατά ένα ποσοστό το ποσό του εφάπαξ, είτε ακόμη και να πληρώνεται με δόσεις…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΠΙΣ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΠΡΟΝΟΙΑΣ!
Μέσα στη συγκυρία που συμβαίνουν όλα αυτά, στο χρεοκοπημένο Ταμείο Πρόνοιας, αναλαμβάνει νέος πρόεδρος ο Ν. Παπαροδόπουλος (αναλογιστής-μαθηματικός).

Η σύμπτωση είναι ότι προέρχεται από ασφαλιστική εταιρεία του Ομίλου Ασπίς, που όπως όλοι θυμούνται έχει χρεοκοπήσει! Τυχαίο ή όχι, ο μάνατζερ που προέρχεται από εταιρεία που έκλεισε, καλείται τώρα να σώσει από μια βέβαιη στάση πληρωμών το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων.
Μακάρι να τα καταφέρει.
edugate.gr

Σφοδρές αντιδράσεις από τους αμερικανούς πολιτικούς για τις δηλώσεις του βραζιλιάνου Προέδρου
Αναταράξεις έρχονται από την άλλη πλευρά του ατλαντικού με τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα να αναγνωρίζει -με δημόσια επιστολή του στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς- την ύπαρξη Παλαιστινιακού κράτους με σύνορα όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί το 1967.

Όπως ανέφερε η επιστολή, ο Λούλα προέβη στην κίνηση αυτή κατόπιν προσωπικού αιτήματος που του υπέβαλε ο Αμπάς την 24η Νοεμβρίου, η οποία δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο του υπουργείου Εξωτερικών της Βραζιλίας.

Συγκεκριμένα, η επιστολή αναφέρει: «Θεωρώντας ότι το αίτημα που υπέβαλε η εξοχότητά του (ο Αμπάς) είναι δίκαιο και συνεπές με τις αρχές που τηρεί η Βραζιλία όσον αφορά το Παλαιστινιακό ζήτημα, η Βραζιλία, με την επιστολή της αυτή, αναγνωρίζει ένα Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967.» Επίσης σημειώνεται η «θεμιτή προσδοκία του Παλαιστινιακού λαού για ένα ασφαλές, ενωμένο, δημοκρατικό και οικονομικά βιώσιμο κράτος που θα συνυπάρχει ειρηνικά με το Ισραήλ”.

Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ και οι περισσότερες Δυτικές κυβερνήσεις έχουν αποφύγει να αναγνωρίσουν την ύπαρξη Παλαιστινιακού κράτους, θέτοντας ως προϋπόθεση την επίτευξη συμφωνίας ειρήνης που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τους όρους για το «τελικό καθεστώς» των αμφισβητούμενων εδαφών μεταξύ των Παλαιστίνιων και του Ισραήλ.
Σε άλλη ανακοίνωσή της η κυβέρνηση της Βραζιλίας διαβεβαίωσε ότι οι σχέσεις με το Ισραήλ δεν ήταν ποτέ πιο ρωμαλέες ενώ έχει προσφερθεί να διαμεσολαβήσει στο μεσανατολικό.

Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ωστόσο επέκριναν με σφοδρότητα την «παραπλανημένη» και «λυπηρή» κίνηση του Λούλα και θα συμβάλει μόνο στην υπονόμευση της ειρήνης και της ασφάλειας στην Μέση Ανατολή.
Η κορυφαία Ρεπουμπλικανή πολιτικός στην Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων στη Βουλή των Αντιπροσώπων Ιλεάνα Ρος-Λέτινεν, η οποία θα αναλάβει την προεδρία της Επιτροπής τον Ιανουάριο, τόνισε ότι τα «υπεύθυνα έθνη» θα περίμεναν πριν κάνουν ένα τέτοιο βήμα την επιστροφή των Παλαιστίνων στις άμεσες συνομιλίες με το Ισραήλ και την αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ «να υπάρχει ως Εβραϊκό κράτος».

Φραστικά πυρά κατά της απόφασης του Λούλα εξαπέλυσε και ο Έλιοτ Ένγκελ, Δημοκρατικός βουλευτής, κάνοντας λόγο περί «ασύνετης απόφασης που αποτελεί το τελευταίο αγκομαχητό της εξωτερικής πολιτικής του Λούλα που ήταν ήδη εκτροχιασμένη» ενώ συνέδεσε την κίνηση με την προσέγγιση του Λούλα με τον πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και εξέφρασε την άποψη πως η Βραζιλία «θέλει να αποκτήσει φωνή διεθνώς, αλλά κάνει τις λάθος επιλογές στην προσπάθειά της να το κάνει».

newsbeast.gr

Περιορισμός δαπανών με κλείσιμο καταστημάτων και μείωση του αριθμού των εργαζομένων
Κεντρική επιλογή των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά αποτελεί η μείωση του λειτουργικού κόστους, το οποίο αναρριχήθηκε τα τελευταία χρόνια σε ιστορικά υψηλά ως αποτέλεσμα της υπερανάπτυξης του κλάδου. Μέσα στην επταετία 2003- 2009 το δίκτυο των τραπεζών μεγεθύνθηκε κατά 30% σε ολόκληρη την Ελλάδα στα 4.264 καταστήματα, καταγράφοντας υπερδιπλάσια αύξηση σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη.

Την ίδια περίοδο ο αριθμός των εργαζομένων αυξήθηκε κατά 4.600

άτομα στα 65.680, ενώ το μισθολογικό κόστος στους έξι μεγαλύτερους εγχώριους ομίλους διαμορφώθηκε το 2009 στα 2,29 δισ. ευρώ, αυξημένο σε σχέση με το 2007 κατά 10%. Η πιστωτική κρίση που οδήγησε την ελληνική οικονομία σε ύφεση και απέκλεισε τις τράπεζες από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου έχει μεταβάλει άρδην το περιβάλλον ανάπτυξης, καθιστώντας ανενεργό μεγάλο μέρος των ανά την Ελλάδα μονάδων. Ετσι για τα επόμενα χρόνια οι τραπεζίτες στοχεύουν σε περιορισμό των λειτουργικών δαπανών, με εξορθολογισμό δικτύου και μείωση του αριθμού εργαζομένων. Χαρακτηριστική η πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς προς τους εργαζομένους της για προσωρινή αργία ως και τρία χρόνια, ενώ και η Citibank Ελλάδος θα κλείσει άμεσα σχεδόν τα μισά της καταστήματα. Ανάλογα σχέδια έχει επεξεργαστεί και η ΑΤΕ, όπου έχει προταθεί και μείωση μισθών κατά 10%.
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Η κυβέρνηση φέρεται διατεθειμένη να ανακινήσει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων αν όντως έχουν βρεθεί τα συμβόλαια
ΝΙΚΟΣ ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων επανέρχεται στην κυβέρνηση (ήδη ήρθε στη Βουλή με ερώτηση που κατέθεσαν βουλευτές της αντιπολίτευσης), με τον υφυπουργό Εξωτερικών και έναν από τους πλέον στενούς συνεργάτες του Πρωθυπουργού κ. Δ. Δόλλη να το ανακινεί. Το δήλωσε ο ίδιος στη Βουλή αλλά, όπως είπε μιλώντας στο «Βήμα», έχει αρχίσει έρευνα, όπως αποκαλύπτει, για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν στοιχεία που να «δένουν» την υπόθεση και αν μπορεί η Ελλάδα να διεκδικήσει τα χρήματα αυτά, τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ υπολογίζονται με τα σημερινά δεδομένα σε δισεκατομμύρια ευρώ.

Το όλο θέμα ανακινήθηκε εξαιτίας της… Φράιμπουργκ, όχι βεβαίως της ομώνυμης ποδοσφαιρικής ομάδας της Μπουντεσλίγκα αλλά της πόλης Φράιμπουργκ, στη Νοτιοδυτική Γερμανία, όπου υπήρξαν ανακοινώσεις ότι βρέθηκαν σημαντικά στοιχεία από τα αρχεία των ναζιστών. Ανάμεσα στα αρχεία αυτά που αποκαλύφθηκαν προσφάτως πιθανολογείται ότι περιλαμβάνονται και τα συμβόλαια για το «αναγκαστικό συμβατικό δάνειο» που επέβαλαν οι Γερμανοί όταν εισέβαλαν στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα δάνειο που υπέγραψαν οι γερμανοί κατακτητές με την κατοχική κυβέρνηση («αναγκαστική δανειακή σύμβαση» το αποκαλούσαν) με το οποίο η χώρα μας είχε την υποχρέωση να καταβάλλει κάθε μήνα στις ναζιστικές δυνάμεις 1,5 δισ. δρχ. Εδώ και χρόνια πολλοί αναζητούσαν το συμβόλαιο αυτό και δεν μπόρεσαν να το ανακαλύψουν ώσπου ήρθε η αποκάλυψη των αρχείων της Φράιμπουργκ. Ουδείς γνωρίζει αν όντως στα αρχεία αυτά περιλαμβάνεται και το δάνειο, αλλά, όπως αναφέρθηκε από τους αρμοδίους, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι μπορεί να περιλαμβάνεται. Ο υφυπουργός Εξωτερικών, όταν επιστρέψει από την Αυστραλία (την οποία θα επισκεφθεί αυτές τις ημέρες), θα αναζητήσει, όπως είπε, τον τρόπο- υπό την προϋπόθεση ότι όντως θα βρεθεί η «αναγκαστική σύμβαση» με τους Γερμανούς – με τον οποίο θα ξεκινήσει η διαδικασία για τη διεκδίκηση αυτών των χρημάτων. Τα χρήματα που θα ζητηθούν δεν έχουν ωστόσο υπολογισθεί με ακρίβεια και βεβαίως θα έχει ενδιαφέρον η όποια αντίδραση της γερμανικής κυβέρνησης.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ