Οι τελευταίες δεκαετίες του 20 αιώνα χαρακτηρίστηκαν μεταξύ άλλων και από αύξηση των ακραίων καιρικών φαινομένων. Τα φαινόμενα αυτά κόστισαν στην ανθρωπότητα χιλιάδες ζωές και δισεκατομμύρια ευρώ.Από περιβαλλοντική σκοπιά  η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από αλλαγή στην σύσταση της ατμόσφαιρας,η οποία έγινε με την παρέμβαση του ανθρώπου. Έχει αποδειχτεί ότι αυξάνουν  οι συγκεντρώσεις αερίων που ρυθμίζουν την θερμοκρασία της ατμόσφαιρας και της υδρόσφαιρας π.χ.το διοξείδιο του άνθρακα και το μεθάνιο.Η συνεισφορά του ανθρώπου στα αέρια του θερμοκηπίου οφείλεται στις διάφορες δραστηριότητες,στις μεταφορές ,στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.Το πρωτόκολλο του Κιόττο μόνο του, δεν επαρκεί για να σταθεροποιήσει την κλιματική αλλαγή.Εντείνεται επομένως η ανάγκη απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα ,γιαυτό άλλωστε και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας βρίσκονται ψηλά στους στόχους της Ευρωπαικής Ένωσης.

Θεωρώντας το σχολείο ως ένα οργανισμό/σύστημα, θα λέγαμε ότι Αειφόρο Σχολείο είναι εκείνο το σχολείο που η δομή/οργάνωση δηλαδή όλα τα δομικά – οργανωτικά του στοιχεία (κτίρια και ανθρώπινο δυναμικό), οι λειτουργίες του (από τη λειτουργία του καλοριφέρ έως τη διαδικασία διδασκαλίας-μάθησης) και οι σχέσεις του (σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, σχέσεις σχολείου – κοινότητας, κ.ά.), σχεδιάζονται και υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την ευημερία της εκπαιδευτικής και της τοπικής κοινότητας (Sterling, 2001· 2004· Breiting et al., 2005· Gough, 2005· Huckle, 2008). Πρόκειται δηλαδή για ένα σχολείο κοινότητα που βασίζεται στην επικοινωνία και τη συνεργασία μεταξύ όλων των μελών της σχολικής κοινότητας και λειτουργεί για να εξυπηρετεί τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την οικονομία των φυσικών πόρων και την ευημερία του ατόμου. Η ομαδική εργασία, η ευελιξία, η δημιουργικότητα, η αυτοοργάνωση, η κριτική σκέψη, η συστημική θεώρηση/σκέψη, η συμμετοχή της διαδικασίες λήψης απόφασης και η ανάληψη δράσης, είναι βασικά σημεία στα οποία στηρίζεται η λειτουργία ενός τέτοιου σχολείου.

Ως αειφόρος ανάπτυξη χαρακτηρίζεται η ανάπτυξη που ικανοποιεί τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες.

Βασίζεται σε 2 παράγοντες 1.ανθρώπινες ανάγκες και περιβάλλον.

Αφορά στη διαχείρηση των πόρων ,όπως ενέργεια ,το νερό,η ύλη ,,η γή.

Ανανεώσιμοι πόροι όπως ζωντανοί οργανισμοί για τροφή,ρουχισμό,οικοδόμηση ,ιατρικές εφαρμογέςκλπ.δεν απαιτείται να μειωθούν στη χρήση τους εφόσον ο αριθμός χρήσης τους δεν ξεπερνά την φυσική αναπαραγωγή τους.Αντίθετα οι μη ανανεώσιμοι πόροι( απαιτούν περιορισμό στη χρήση και εύρεση υποκατάστατων αλλά και εναλλακτικών λύσεων.

Ο δρόμος για την αειφορία περνά από την μείωση της υπερκατανάλωσης ,συνεπώς και της παραγωγής .Η έμφαση στην οικονομία στην χρήση ,στην επαναχρησιμοποίηση και στην ανακύκλωση.

Τα συστήματα που υποστηρίζουν την ζωή στον πλανήτη μας (ατμόσφαιρα ,θάλασσα,έδαφος)αποτελούν το μεγαλύτερο κεφάλαιο για την επιβίωση μας.Είναι η φυσική παρακαταθήκη της Γαίας στον άνθρωπο.

Δυστυχώς αυτό το τεράστιο φυσικό κεφάλαιο θεωρείται ανεξάντλητο και απείρως ανανεώσιμο .Ομως η φύση έχει όρια .Οι επιπτώσεις στα φυσικά οικοσυστήματα πρέπει να ελαχιστοποιηθούν ,ώστε οι λειτουργίες τους να διατηρηθούν  στο ακέραιο και για τις επόμενες γενεές.

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτό είναι το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε το “Ιστολογείν”!