ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ(1900-1943)
Μια λύπη
Είναι βαριά, πολύ βαριά, σα σύγνεφο η λύπη, σύγνεφο χινοπωρινό που βρίσκει αραξοβόλι, πάνω απ’ το ήσυχο χωριό κι απ΄ την πολύβουη πόλη με μια βροχούλα σιγανή να πει το καρδιοχτύπι.
Να ποτιστεί απ΄ το δάκρυ του και το έρμο περιβόλι, τα παραθύρια να χτυπά και από το τζάμι οι χτύποι να φέρνουν μες στην κάμαρη τη μνήμη αυτού που λείπει Κι έτσι η μια λύπη να σκορπά και να την νιώθουν όλοι.
Και πάει σ’ όλα τα πρόσωπα και στέκεται σαν άχνα και τα ματάκια υγραίνουνε και νιώθουνε τα σπλάχνα τον πόνο το γλυκόπικρο που φέρνει εκείνη η λύπη.
Κι είναι τα πάντα πένθιμα, τα πάντα λυπημένα στο καρδιοχτύπι που σκορπά η λύπη αυτού που λείπει κι είν’ όλα γνώριμα και κλαίν τη λύπη μου κι εμένα.
Μήτσος Παπανικολάου, Τα ποιήματα, Πρόσπερος, 1979
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.
