Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (1896-1928)
Ηλιοβασίλεμα
Ο Φοίβος1 ροδοκόκκινος αργοκυλά στη δύση
σέρνοντας σύννεφα χρυσά γι’ ασύγκριτη χλαμύδα
σε λίγο πίσ’ απ’ το βουνό κει κάτω θε ν’ αφήσει
μισόσβηστη και θαμπερή την υστερινή τ’ αχτίδα.
Η θάλασσα π’ απλώνεται βουβή και νεκρωμένη
ανατριχιάζει κάποτε στα χάδια του αγέρα
κι οι ψαροπούλες2, ροδαλές στου ήλιου που πεθαίνει
το ματωμένο βλέμμα, ξανοίγονται ως πέρα.
Η νύχτ’ απλώνει απαλά το μαύρο της σεντόνι
και αφανίζει άπονα καθ’ ομορφιά και χάρη,
ακούγεται το άχαρο κελάδημα του γκιώνη3
κι αργοπροβάλλει ντροπαλό τ’ ολόχλωμο φεγγάρι.
Εφηβικοί στίχοι 1913-1916
1 προσωνυμία του Απόλλωνα ως θεού του ήλιου
2 μικρά αλιευτικά σκάφη
3 είδος νυκτόβιου πουλιού
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.
