Δίστομο, 10η Ιουνίου 1944
Οι Γερμανοί στρατιώτες των Ες Ες, σε αντίποινα της δράσης των ανταρτών του ΕΛ.Α.Σ. στις περιοχές της Άμφισσας και της Λιβαδειάς, εισβάλλουν, συλλαμβάνουν και κατασφάζουν τον άμαχο πληθυσμό, το χωριό πυρπολείται. 218 άνθρωποι, γυναίκες, άνδρες, μικρά παιδιά… Οι Ναζί παραδέχτηκαν τη δράση τους. Μετά το τέλος του πολέμου, ο υπεύθυνος υπολοχαγός των μονάδων και “εμπνευστής” του εγκλήματος, Χανς Ζάμπελ, ανέφερε κατά τη διάρκεια δίκης για εγκλήματα πολέμου ότι εκτελούσε εντολές.
Οι λεπτομέρειες της σφαγής αποδεικνύουν την κτηνώδη φύση του ναζισμού, τη μεταδοτική παραφροσύνη του.
Χρόνια μετά, το ολοκαύτωμα στο Δίστομο, όπως συνηθίζεται για τις ομαδικές φρικαλεότητες, γίνεται μια “μαύρη επέτειος μνήμης”. Αφύπνιση της αφηρημένης συλλογικής μνήμης; Τύποις μνημόσυνο;
Σίγουρα κάποιοι θυμούνται, όχι αφηρημένα. Το κυριότερο, όμως, μένει χρέος για όλους: Να αναλογιστώ βαθύτατα “γιατί”.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.
