ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

Lily MASSON (1920-2019) «Greece»

Υπάρχει  ένας μάγειρας
που μαγειρεύει
ένα ψητό.
Το μαγειρεύει
με φωτιά
γύρω από τον μεγάλο ήλιο
το αλατίζει με τη θάλασσα
το ροδοψήνει
περιστρέφοντάς το.
Ο Αύγουστος είναι αυτός ο μάγειρας,
και το ψητό είναι ο μεγάλος κόσμος.

Roberto Piumini (1947)

Otto Eglau, 1917 Berlin – 1988 Kampen, ship Mykonos

Το χειμώνα σηκώνομαι τη νύχτα
και ντύνομαι με το κιτρινωπό φως των κεριών.
Το καλοκαίρι, αντίθετα,
πρέπει να πάω στο κρεβάτι μέσα στη μέρα.

Πρέπει να πάω για ύπνο και να δω
τα πουλιά να χοροπηδούν στο δέντρο,
ή να ακούω τα πατήματα των ενηλίκων
να με περνάνε το δρόμο.
Και δεν σου φαίνεται δύσκολο,
όταν ο ουρανός είναι καθαρός και μπλε,
και θα ήθελα πολύ να παίξω,
να πρέπει να κοιμηθώ μέσα στη μέρα;

Robert Louis Stevenson (1850–1894)

Εν μέσω της καραντίνας το σχολείο συνέταξε και υπέβαλε προς έγκριση σχέδιο κινητικότητας Erasmus+. Το υποβληθέν σχέδιο εγκρίθηκε και θα χρηματοδοτηθεί.

 Rudolf KÜENZI (1943-2010). Μεσημέρι στη Νάξο 

“Βοηθάμε τα μουσεία να έρθουν κοντά μας… από απόσταση!”. Αυτό είναι το φετινό μήνυμα του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων (ICOM) για την Διεθνή Ημέρα των Μουσείων στις 18 Μαΐου 2020, καθώς αυτά παραμένουν κλειστά εξ αιτίας της πανδημίας του κορονοϊού.
Πώς όμως να έλθουν τα μουσεία κοντά; Ως αναπαραγωγή και υποκατάστατο ή ως εικονική πραγματικότητα; Τίποτα από αυτά δεν υποκαθιστά και δεν αντικαθιστά τη φυσική επαφή του ανθρώπου με το περιεχόμενο του Μουσείου. Στην επαφή αυτή αποκαθίσταται εν μέρει η επαφή των ζώντων με την παραγωγή του πνεύματος, δεν λέω και των χεριών γιατί ταυτίζονται, των ανθρώπων που πέρασαν ή και ακόμα σύγχρονων δημιουργών. Με την επαφή αυτή αποκατεστημένη, ενδυναμώνεται ο μίτος της Αριάνδης που οδηγεί την ανθρωπότητα έξω από τον λαβύρινθο του θανάτου και της ανυπαρξίας.
Μια τέτοια μέρα, επιλέγεται αυτή η φωτογραφία που δείχνει παιδιά να κοιμούνται μέσα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου. Μια φωτογραφία που αποτυπώνει ξεκάθαρα την ανάγκη των μουσείων να υποδέχονται παιδιά και νέους, γιατί μόνο τότε αποκτούν όχι ζωή αλλά προοπτική επιβίωσης και των ίδιων αλλά και των παιδιών ως μελλοντικών ενηλίκων, σε ένα κόσμο που γυρίζει πιο γρήγορα που δεν αφομοιώνει τον χρόνο και που εν τέλει σε μεγάλη ηλικία σε αφήνει ξεκρέμαστο.
Παιδιά που κοιμούνται άφοβα κάτω από έναν δεινόσαυρο, που δεν σκέφτονται επιστημονικά, απλά ζουν και γελούν και κοιμούνται σε μια χρονική γραμμή πανάρχαια που θα γίνει αντιληπτή στο μέλλον τους, τις στιγμές που μένουν μόνοι με το περιεχόμενο του μυαλού τους.

Albert Decaris (1901 1988) «Μύκονος»

ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ

Ένα λεπτό ύφασμα από τραγούδι πουλιών
Επιπλέει στον αέρα,
Η μυρωδιά της υγρής άγριας γης
Είναι παντού.

Sara Teasdale (August 8, 1884 – January 29, 1933)

Richter  Fritz. (1904 Salzburg-1981 Berchtesgarden)

Άγγελος Σικελιανός: «Γιατί κι’ ο πόνος / στα ρόδα μέσα, κι’ ο επιτάφιος θρήνος, / κ’ οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν / απ’ του ναού τη θύρα, αναφτερώναν / το νου τους στης Ανάστασης το θάμα, / και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες / τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια, / τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια, / που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!»

Mark Rothko (1903 – 1970) BLACK 

Έκπληκτοι, από τις νέες φωλιές, κοιτάζουν τα μικρά πουλιά στις παλιές στέγες,
να βγάζουν  μεγάλες κραυγές, να πέσει η βροχή που ζητιέται  στα μέσα τα’ Απρίλη.
Εσύ πίσω από το παράθυρο, από το χαμηλό παράθυρο,  πώς τα  κοιτάς και γελάς.
Είναι σύννεφο που περνάει.

Luigi Pirandello (1867, Agrigento —1936, Rome)

Rochegrosse, Georges-Antoine (Versailles, 02–08–1859 – El Biar, 11–07–1938).
Εικονογράφηση από το ποίημα του Victor Hugo, «A Canaris».

η εικόνα αντιστοιχεί στους στίχους.
«Il te reste, trésor du grand homme candide,Ton long fusil sculpté, ton yatagan splendide,Tes larges caleçons de toile, tes caftansDe velours rouge et d’or, aux coudes éclatants !Quand ton navire fuit sur les eaux écumeuses,Fier de ne côtoyer que des rives fameuses,Il te reste, ô mon grec, la douceur d’entrevoirTantôt un fronton blanc dans les brumes du soir,Tantôt, sur le sentier qui près des mers chemine,Une femme de Thèbe ou bien de Salamine,Paysanne à l’œil fier qui va vendre ses blésEt pique gravement deux grands bœufs accouplés,Assise sur un char d’homérique origine Comme l’antique Isis des bas-reliefs d’Egine !»

Επόμενη σελίδα: »