Η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, οι κουμπαροσυμπέθεροι που πάντα ευνοούνται είναι μερικές από τις μεγαλύτερες πληγές της Ελληνικής κοινωνίας. Το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κατηγορεί το σύστημα (πολιτικό και οικονομικό) για την κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού βίου διότι σε αυτά κυριαρχούν η λογική της ημετεροκρατίας και του βολέματος «των δικών μας παιδιών».
Πόσο έντιμη και ειλικρινής είναι αυτή η στάση; Πόσο αληθινή είναι η επιθυμία μας να αλλάξει αυτό το σύστημα;
Θέλουμε πραγματικά να έρθει η αξιοκρατία στη χώρα μας; Θέλουμε πραγματικά να γίνουμε κι εμείς μια χώρα του Δυτικού Κόσμου (ούτε κι εκεί υπάρχει το απόλυτο καλό ή κακό πάντως, δες Ζίμενς) ή μήπως βολεύει τον ψυχισμό μας και την εθνική μας ιδιοσυγκρασία αυτή η κατάσταση;
Προσωπικά θέλω να καταθέσω τη δική μου εμπειρία ως συνδικαλιστής στο χώρο της Παιδείας (παλιότερα ως στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΠΤΔΕ Πατρών, Πρόεδρος του Δ.Σ. τωνΦοιτητών του ΠΤΔΕ Πατρών και τώρα ως Γενικός Γραμματέας της ΔΑΚΕ/ΠΕ Χαλκίδας και Γενικός Γραμματέας τουΣυλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας).
Δυστυχώς, όσο και να προσπαθούμε να πείσουμε τις συναδέλφισσες και τους συνάδελφους ότι είμαστε εδώ για να εξυπηρετούμε τη δικαιοσύνη και το καλώς εννοούμενο συμφέρον του κλάδου, ελάχιστους πείθουμε.
Μπορώ να πω ότι μάλλον αγχώνονται οι συνάδελφοι, όταν τους λέμε ότι πχ στις μεταθέσεις δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξουμε το αποτέλεσμα προς όφελός τους ή ότι, όταν τοποθετούνται με βάση αναρτημένο και μοριοδοτημένο πίνακα, κανείς δε μπορεί να παρέμβει! Ότι στο τέλος θα πάνε στα σχολεία που είναι να πάνε με βάση τα μόριά τους μάλλον δεν είναι λόγος για χαμόγελα.
Σκέφτονται ή, ακόμα χειρότερα, δεσμεύουν τη σκέψη τους και τις ελπίδες τους σε αστικούς μύθους του τύπου «Κάποιος ξέρει κάποιον που πήρε μετάθεση επειδή είχε κουμπάρο στο Υπουργείο» ή ακόμα χειρότερα πιστεύουν παραμύθια του τύπου «Εγώ σε έφερα στο σχολείο, έκανα παρέμβαση στο Διευθυντή» κτλ. Ψάχνουν εναγωνίως να βρουν αυτόν που μπορεί να τους πουλήσει την ελπίδα και μάλιστα την αγοράζουν κι ακριβά!
Δεν είναι ότι δε βλέπουν την πραγματικότητα, απλά δε θέλουν να την πιστέψουν!
Εντάξει, δε θα πω ότι όλα είναι καλά κι άγια, όμως σχεδόν όλοι πάνε εκεί που τους βγάζουν τα μόρια τους! Όσοι δεν το κάνουν, βρίσκουν άλλες λύσεις, όχι όμως μέσα από φανερές διαδικασίες και σίγουρα είναι ελάχιστοι, στατιστικά ανάξιοι αναφοράς, ηθικά άξιοι διαπόμπευσης!
Το ερώτημα όμως είναι ΓΙΑΤΙ;
Γιατί δε θέλουν να πιστέψουν ότι δε μπορεί κανείς να αλλάξει το αποτέλεσμα μια αντικειμενικής διαδικασίας;
Γιατί θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης ό,τι και να γίνει;;
Από την εμπειρία και τις ιστορίες που έχουν ακούσει, ίσως…
Μήπως όμως υπάρχει κάτι άλλο, κρυφό και βαθύτερο, σε σχέση με τον τρόπο σκέψης μας αλλά και την εθνική μας ιδιοσυγκρασία;
Μήπως η αναξιοκρατία μας βολεύει γιατί νομίζουμε ότι έτσι εξασφαλίζουμε τη δύναμη και την παρέμβασή μας σε κάτι; Μήπως έτσι νιώθουμε ισχυροί και ότι έχουμε τον έλεγχο (ή έστω, μπορούμε να τον έχουμε);
Πόσοι από εμάς πχ έχουμε δώσει φακελάκι σε γιατρό πριν καν μας το ζητήσει; Γιατί; Γιατί έτσι πιστεύουμε ότι έτσι θα προσέξει το δικό μας άνθρωπο. Λες και, αν δε δώσουμε λεφτά, θα τον αφήσει να «φύγει» ή, αν δώσουμε, θα του έρθει η Θεία Επιφώτιση και «θα νεκραναστήσει το Λάζαρο»!
Κακά τα ψέματα , δεν το κάνουμε για εκείνον, για εμάς το κάνουμε. Για να νιώσουμε εμείς ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά, αλίμονο, τίποτα δε μπορούμε να κάνουμε.
Προτιμάμε να πιστέψουμε εκείνον που θα μας παραμυθιάσει ότι θα κανονίσει τη μετάθεσή μας, έστω κι αν αυτό γίνεται με ΜΟΡΙΑ και με ΠΙΝΑΚΑ, παρά να περιμένουμε επί μήνες να ολοκληρωθεί μια διαδικασία που νιώθουμε δε μπορούμε να παρέμβουμε!
Νιώθουμε καλύτερα όταν κάποιος μας τάξει κάτι που δικαιούμαστε, παρά όταν μας λέει κάποιος άλλος ότι αυτό που θα πάρουμε είναι αυτό που μας αξίζει!
Προσωπικά έχω δει γονείς να δακρύζουν όταν τους λες ότι δε μπορεί να παρέμβει κανείς στην τοποθέτηση του παιδιού του σε κάποιο σχολείο, στη μη δυνατότητα αλλαγής του πίνακα, στη μη δυνατότητα επιρροής του ΠΥΣΠΕ. Και δε δακρύζουν γιατί το παιδί τους μπορεί να βρεθεί σε κάποιο χωριό, δακρύζουν γιατί νιώθουν αδύναμοι να το βοηθήσουν, δακρύζουν γιατί καταλαβαίνουν ότι πήγαν τσάμπα τα τραπεζώματα στο βουλευτή του Νομού τους και ο «πολιτικός τους αγώνας». Δε δακρύζουν για το παιδί αλλά γιατί νιώθουν ότι η κατάσταση είναι εκτός του δικού τους ελέγχου, λες και θα έπρεπε ο κάθε πολίτης να μπορεί να επηρεάσει με τα «κονέ» του ακόμα και την πιο απλή διαδικασία!
Και, φυσικά, το χαμόγελο επανέρχεται μόνο όταν κάποιος άλλος τους πει ότι μπορεί να παρέμβει. Τότε νιώθουν ξανά δυνατοί, ότι έχουν λόγο ύπαρξης, ότι μπορούν να βοηθήσουν! Κι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, ικανοποίηση νιώθουν! Εξάλλου, ένας έμπορος ελπίδας ξέρει να πουλάει την πραμάτεια του, έστω κι αν αυτή είναι σκάρτη!
Το πρόβλημα λοιπόν είναι αν θέλουμε να ακούμε και να υποστηρίζουμε τα όμορφα ψέματα που μας πουλάνε ελπίδα ή την απλή αλήθεια που είναι ξεκάθαρο αποτέλεσμα της αξιοκρατίας.
Δυστυχώς αυτή η λογική έχει μπει βαθιά στη νοοτροπία μας και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να αλλάξει!
Φίλες και φίλοι, συγνώμη, δε μπορώ να σας πουλήσω ελπίδα.
Προτιμώ να λέω την αλήθεια, έστω και με «πολιτικό» κόστος, παρά να γίνω κι εγώ αυτό που μια ζωή κατηγορώ : Έμπορος Ελπίδας.
Μπλέτσας Χρήστος
Δάσκαλος
Γενικός Γραμματέας Συλλόγου Δασκάλων Νηπιαγωγών Χαλκίδας
