Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η «Εκπαίδευση Ενηλίκων» αναπτύχθηκε στις Ευρωπαϊκές χώρες και έφτασε μάλιστα στο σημείο να θεωρείται από πολλούς πανάκεια για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Σήμερα, οι επιστήμονες αναρωτιούνται εάν πράγματι μπορεί η Εκπαίδευση Ενηλίκων να βοηθήσει κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες, π.χ. τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, να  βελτιώσουν την καθημερινότητά τους. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι η Εκπαίδευση Ενηλίκων δεν μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία μιας κοινωνίας πιο δημοκρατικής, αφού μέσω της εκπαίδευσης οι εκπαιδευόμενοι έρχονται σε επαφή με καινούριες ιδέες και γνώσεις. Όμως, η  εκπαιδευτική διεργασία δεν είναι ουδέτερη, αλλά πολιτική, αφού δε γίνεται σε  νεκρό διάστημα (χρόνο) (Freire, 2000,2006).

Στη διεθνή αρθρογραφία και βιβλιογραφία παρατηρούμε ότι σταδιακά τα τελευταία χρόνια ο όρος «Εκπαίδευση Ενηλίκων» τείνει να αντικατασταθεί από τον όρο «Δια Βίου Μάθηση».

Παρουσιάζουμε  στοιχεία από τη ζωή και το έργο κάποιων από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της Εκπαίδευσης Ενηλίκων.

Πιο συγκεκριμένα, θα αναφερθούμε στους John Dewey, Carl Rogers, Paulo Freire, Malcolm Knowles, Jack Mezirow, Peter Jarvis Jane Thompson, Sharah Merriam, Stephen Brookfield, Rosemary Caffarella, Knud Illeris, Birgitte Simson, Allen Tough