“Έτσι για να μοιραζόμαστε
(τα λάθη μας και τα σωστά μας).
Τα παιδιά δεν μιλάνε πολύ.
Δεν επιχειρηματολογούν απαραίτητα. Μπορεί να το κάνουν κάποιες φορές, μπορεί να μας ξαφνιαζουν με την ευφυΐα τους, αλλά συνήθως σε αυτά που τους πονάνε ή τους μπερδεύουν, δεν μιλάνε πολύ.
Μπορεί να μας πουν: “βαρέθηκα το βιολί” και να εννούν: με κακοποιεί ο δάσκαλος/η δασκάλα.
Μπορεί να μας πουν: “δεν θέλω να πάω σήμερα στην ενόργανη, είμαι κουρασμεν@” και να εννοούν: Δεν φροντίζομαι εκεί, κινδυνεύω.
Μπορεί να μας πουν: “εντάξει, θα κάνω στιβο” και να εννοούν: Δεν θέλω να σε απογοητεύσω.
Όταν μας μιλάνε, να σταματάμε λίγο το χρόνο. Να μάθουμε να ακούμε τον ψίθυρο και όχι μόνο τη φωνή.
Δεν ουρλιάζουν τα παιδιά.
Μόνο στο τέλος.”
Δανάη Μαρινάκη – Ψυχολόγος
Αφήστε μια απάντηση