Ψέματα κι αλήθεια , Ο Απρίλης ήρθε στ’αλήθεια

Η πρώτη Απριλίου είναι η μέρα που όλοι καλούμαστε λόγω εθίμου, να πούμε αθώα ψεματάκια, Ακόμα και οι πολιτικοί της χώρας,  αυτήν την ημέρα, δικαιούνται να πουν κάποιο ψέμα

( για τις υπόλοιπες λένε πάντα αλήθειες…χαχα)

Το έθιμο αυτό μας ήρθε από την Ευρώπη. Ξεκίνησε από τους Κέλτες που ήταν καλοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου.Όσο όμως καλοί ψαράδες και να ήταν, την εποχή αυτή δεν έπιαναν ψάρια. .Έτσι κι’αυτοί έλεγαν ψέματα για το πόσα ψάρια έπιαναν, συνήθεια που εξελίχθηκε σε έθιμο.

Πάντως, όπως και νάχει εμείς πήραμε το σοβαρό ύφος και ψάξαμε για να βρούμε ένα καλό ψέμα

σου λύθηκαν τα κορδόνια κυρία…

κάποιος χτυπάει κουδούνι…

ο καιρός είπε ότι αύριο θα χιονίσει …

έπειτα ζωγραφίσαμε τα ψέματα (μα τη αλήθεια)

πήραμε τα ψέματά μας ,τα γράψαμε σε μικρά χαρτάκια και φτιάξαμε την μύτη του Πινόκιο

(Ιδέα Enliplex.com)

Αξιοποιήσαμε διδακτικά το παραμύθι “Ο ψεύτης βοσκός” προβληματιστήκαμε και ξεχωρίσαμε  τα αθώα από τα ψέματα που βλάπτουν

μιλήσαμε για συναισθήματα

πώς νιώθουμε όταν λέμε ένα ψέμα που ξέρουμε ότι θα βλάψει τον φίλο μας

και τονίσαμε την αξία της ειλικρίνειας

και τα αποτυπώσαμε στην ομαδική εργασία

αναδιηγηθήκαμε το παραμύθι, τοποθετώντας με χρονική σειρά τις εικόνες του παραμυθιού

( τις εκτυπώσαμε http://www.bedtimestoriescollection.com/#)

μετρήσαμε μέχρι το αριθμό 5 σε φύλο εργασίας

ψάξαμε στη βιβλιοθήκη μας και βρήκαμε “τον βασιλιά την αλήθεια και το ψέμα”

και τέλος τραγουδήσαμε το βατσιτσέλο βατσιτσό

πολλά ψέματα είπαμε, ας πούμε και μια αλήθεια

keep sharing!!!

Επειδή νήπια,νηπιαγωγοί και γονείς ,καθημερινά βρίσκονται σ’ένα σύστημα αλληλεπιδράσεων θελήσαμε και εμείς να βάλουμε ένα λιθαράκι σ’αυτή την προσπάθεια. Πραγματοποιήθηκε λοιπόν στο χώρο του νηπιαγωγείου μας βιωματικό σεμινάριο,με θέμα..

ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ , ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

από την  κοινωνική ανθρωπολόγο   κ.Ρίτσα Σουλιώτη

του κέντρου πρόληψης Οκανα Τρικάλων

Η γνωριμία με τις αξίες ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού και γι’ αυτό ο ρόλος του γονέα είναι πολύ σημαντικός.

Γνωρίζετε ποιες είναι;

Ειλικρίνεια, συμπόνια, υπομονή, συνεργασία, τιμιότητα, δικαιοσύνη, ταπεινότητα, ανεκτικότητα, σύνεση, υπευθυνότητα, σταθερότητα, κοινωνικότητα, ελευθερία, διάλογος, φιλία, αγάπη, σεβασμός, τάξη, γενναιοδωρία, φιλία, χαρά, δημιουργικότητα, ταπεινότητα, εμπιστοσύνη,ενσυναίσθηση,επικοινωνία.

Πώς μπορούν οι γονείς να καλλιεργήσουν τις αξίες στο παιδί τους;

Για να μπορέσουν οι γονείς να καλλιεργήσουν τις αξίες στο παιδί χρειάζεται να γνωρίζουν πρώτα πρώτα οι ίδιοι ποιες αξίες θεωρούν πολύ σημαντικές και ποιες λιγότερο σημαντικές.
Άρα μια αξιολόγηση και καταγραφή των πιο σημαντικών αξιών και για τους δύο γονείς είναι μια πολύ καλή αρχή.

Σε περιπτώσεις διαφωνίας είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα παιδιά επηρεάζονται εξίσου και από τους δύο γονείς.

Άρα αν για τον ένα γονέα π.χ. η αξία της ειλικρίνειας έχει μεγάλη βαρύτητα ενώ για τον άλλο όχι, το παιδί θα αναγνωρίσει τη διαφορά και στην κατάλληλη ηλικία θα διαμορφώσει τη δική του άποψη που μπορεί να ταυτιστεί με την άποψη του ενός γονέα ή μπορεί να είναι και μια εντελώς διαφορετική άποψη από εκείνη των γονέων του.

Υπάρχουν καθημερινοί τρόποι εφαρμογής τους;

Αναγνωρίζοντας και διατυπώνοντας στο παιδί την αξία που «κρύβεται» πίσω από κάποιες ενέργειες δικές του ή των σημαντικών ανθρώπων γύρω του.

Η ανάγνωση των παραμυθιών ή η παρακολούθηση μιας ταινίας ή μιας θεατρικής παράστασης είναι εξαίρετες αφορμές για τέτοιου είδους παρατηρήσεις.  Για παράδειγμα, το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια τονίζει την αξία της φιλίας και της συνεργασίας, το παραμύθι με το λύκο και τα εφτά κατσικάκια τονίζει την αξία της ειλικρίνειας, το παραμύθι με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα τονίζει την αξία της εργατικότητας κ.α. Έτσι το παιδί αποκτά δεξιότητες που θα τον βοηθήσουν να γίνει ένας υγιής ενήλικας.

Συνοψίζοντας, κάποιες αξίες είναι πολύ διαδεδομένες και κάποιες άλλες λιγότερο. Ο ρόλος που παίζουν στη δική μας ζωή θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και το ρόλο που θα παίξουν και στη ζωή των παιδιών μας.

ευχαριστούμε και ελπίζουμε εις το επανιδειν

Αντωνοπούλου Ελισσάβετ, Παπαζαφείρη Μαρία ,Χριστάκου Μαρία

νηπιαγωγοί, στο Νηπιαγωγείο Αγίου Κων/νου Τρικάλων

Το δικό μας μήνυμα δώσαμε σήμερα, μαζί με τα νήπια ,εδώ στο χώρο του σχολείου μας για να θυμίσουμε ότι όλοι είμαστε τόσο διαφορετικοί αλλά τόσο ίσοι.

είδαμε στο διαδίκτυο το διδακτικό παραμύθι “ο Mυτόγκας “απ’τό αγαπημένο blogs της Τάνιας Μάνεση (https://drive.google.com/folderview?id=0B18Wv_dZdQZ5WHRXMHltbWx3VG8&usp=sharing

Read more at: http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/2015/03/blog-post_4.html
Copyright © Tania Manesi ,)

προβληματιστήκαμε , εξηγήσαμε ότι το διαφορετικό δεν είναι τρομαχτικό.

ότι οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε αλλά για κάνουμε χαρούμενους του συνανθρώπους μας και τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε αλλά γα να δίνουμε αγκαλιά σε κείνους που την έχουν ανάγκη.

Ξαφνικά ήρθε και ο  ΜΠΟΥ Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ (ένα φουσκωμένο μπαλόνι ) και άρχισε να μας τρομάζει όλους …ώσπου στο τέλος βρήκε ο μάστορή του…(την ιδέα την πήραμε απ’το βιβλίο της Τασούλας Τσιλιμένη” ΜΠΟΥ Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ”)

συζητήσαμε για τα συναισθήματα …μοναξιά λύπη θυμό φόβο…νιώθω  όταν με χτυπάνε ή με κοροιδεύουν

χαρά ,αγάπη, ανακούφιση όταν είμαι στην ομάδα

• εξηγήσαμε πως πρέπει να αντιδράσουμε σε ανάλογα περιστατικά
• το αναφέρω στους δασκάλους και γονείς
• δεν παρασύρομαι και κάνω το ίδιο
• δεν μένω απαθής
• ΜΙΛΩ
• γιατί

δείξαμε πως τσαλακώνεται η ψυχή του παιδιού …όπως το χαρτί …κάθε άσχημη κουβέντα και τσαλακώνεται πιο πολύ

και αποφασίσαμε  να στείλουμε τα δικά μας μηνύματα

η αφίσα μας και οι ομαδικές μας

γιατί όλοι μαζί μπορούμε να είμαστε πιο δυνατοί!!!

Δείτε στο Slide.ly

ΚΑΛΗ  ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ                                             ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ

Οι νηπιαγωγοί Αντωνοπούλου Ελισσάβετ,Παπαζαφείρη Μαρία,Χριστάκου Μαρία

Του κάνετε «εσείς» όλα τα μαθήματα, το ντύνετε «εσείς», συμμαζεύετε «μόνον εσείς» τα παιχνίδια του… Τι γίνεται όμως τελικά το παρακάνουμε εξυπηρετώντας τα για τα πάντα; Μήπως μεγαλώνουμε ανήμπορα παιδιά; Και πόσο κακό κάνει στα παιδιά αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «μαθημένη αβοηθησία»;

«Μαθημένη αβοηθησία» ονομάζεται στην ψυχολογία η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του που του έδειξαν δε μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι «επώδυνο», παραδίδεται στη «μοίρα» του, (δηλαδή σ’ αυτό το επώδυνο), και σταματά να αντιδρά. Η «Μαθημένη αβοηθησία» (ή όπως είναι ο όρος στα αγγλικά Learned Helplessness) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ερευνητή ψυχολόγο Martin Seligman το 1967, προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση «δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι» γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, έξυπνος, ταλαντούχος. Πρόκειται δηλαδή για συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση «δεν μπορώ».
Πώς καλλιεργούν οι γονείς τη «μαθημένη αβοηθησία» Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί από εμάς συχνά ανατρέπουμε τις πραγματικές μας προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, ενισχύοντας τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών. Είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε από καλή πρόθεση κάνουμε εμείς τα πάντα για τα παιδιά μας, χωρίς να σκεφτούμε τι μπορούν να κάνουν αυτά για την καθημερινότητά τους.
Μήπως τα σπρώχνω στη μαθημένη αβοηθησία; Σκεφτείτε τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σας Χρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά «Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα»;
Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή. αιτίες μπορεί να βρίσκονται στην παιδική ηλικία ενός ατόμου, στο οποίο δεν υπήρχαν σαφή όρια, κανόνες και συνέπειες και άρα δεν έμαθε πως μπορεί να ορίζει και να έχει τον έλεγχο των καταστάσεων.
Πώς να το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την «ανημπόρια»
1. Μην υποκύπτετε στις απαιτήσεις του Συνήθως οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για το παιδί τους αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες του, το κάνουν υπερβολικά απαιτητικό. Αν και όλα τα παιδιά μπορεί να γίνουν απαιτητικά ή παραπονιάρικα σε ένα βαθμό, όταν το παιδί ζητά συνεχώς πράγματα και σπεύδουν οι γονείς να τα ικανοποιήσουν αντί να αφήσουν το παιδί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, τότε κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα αναπτύξει ένα ισχυρό αίσθημα ανικανότητας που θα το επιδεικνύει αργότερα σε πολλούς τομείς της ζωής του.
2. Διδάξτε του την υπομονή Το παιδί αρχίζει και μαθαίνει ότι οι γονείς είναι αυτοί που θα του βρουν απαντήσεις και λύσεις σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά είναι σε θέση και μπορούν να λύνουν πολλά πράγματα από μόνα τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια και υπομονή από την πλευρά τους και λιγότερη εμπλοκή από τους γονείς, στο τέλος όμως θα μπορέσουν να τα καταφέρουν!
3. Μάθετε το να παίρνει πρωτοβουλίες Αν οι γονείς πιάνουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν συνεχώς τις ευθύνες των παιδιών όπως να συμμαζεύουν τα δωμάτιά τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου, τότε θα πρέπει να σκεφτούν ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν ανεξάρτητα και με υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται στους γονείς πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι πολύ σύντομα τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ανάληψη ευθύνης ως έφηβοι και ως ενήλικες. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει η δουλειά πιστεύοντας πως αυτή είναι η εύκολη διέξοδος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία.
4. Αποφύγετε να είστε υπερπροστατευτικοί Όταν ένα άτομο μεγαλώνει σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, στο οποίο όλα του δίνονται απλόχερα και χωρίς κόπο και άρα δεν του δίνεται η ευκαιρία να νιώσει προσμονή, υπομονή για κάτι που επιθυμεί και απογοήτευση για κάτι που χάνει, είναι φυσικό να παραδίδεται στην απάθεια.
imommy.gr
Διαβάστε περισσότερα: Μήπως εκπαιδεύουμε «ανήμπορα» παιδιά; – iPaideia.gr