Το δικό μας μήνυμα δώσαμε σήμερα, μαζί με τα νήπια ,εδώ στο χώρο του σχολείου μας για να θυμίσουμε ότι όλοι είμαστε τόσο διαφορετικοί αλλά τόσο ίσοι.
είδαμε στο διαδίκτυο το διδακτικό παραμύθι “ο Mυτόγκας “απ’τό αγαπημένο blogs της Τάνιας Μάνεση (https://drive.google.com/folderview?id=0B18Wv_dZdQZ5WHRXMHltbWx3VG8&usp=sharing
Read more at: http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/2015/03/blog-post_4.html
Copyright © Tania Manesi ,)
προβληματιστήκαμε , εξηγήσαμε ότι το διαφορετικό δεν είναι τρομαχτικό.
ότι οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε αλλά για κάνουμε χαρούμενους του συνανθρώπους μας και τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε αλλά γα να δίνουμε αγκαλιά σε κείνους που την έχουν ανάγκη.
Ξαφνικά ήρθε και ο ΜΠΟΥ Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ (ένα φουσκωμένο μπαλόνι ) και άρχισε να μας τρομάζει όλους …ώσπου στο τέλος βρήκε ο μάστορή του…(την ιδέα την πήραμε απ’το βιβλίο της Τασούλας Τσιλιμένη” ΜΠΟΥ Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ”)
συζητήσαμε για τα συναισθήματα …μοναξιά λύπη θυμό φόβο…νιώθω όταν με χτυπάνε ή με κοροιδεύουν
χαρά ,αγάπη, ανακούφιση όταν είμαι στην ομάδα
- εξηγήσαμε πως πρέπει να αντιδράσουμε σε ανάλογα περιστατικά
- το αναφέρω στους δασκάλους και γονείς
- δεν παρασύρομαι και κάνω το ίδιο
- δεν μένω απαθής
- ΜΙΛΩ
- γιατί
δείξαμε πως τσαλακώνεται η ψυχή του παιδιού …όπως το χαρτί …κάθε άσχημη κουβέντα και τσαλακώνεται πιο πολύ
και αποφασίσαμε να στείλουμε τα δικά μας μηνύματα
η αφίσα μας και οι ομαδικές μας
γιατί όλοι μαζί μπορούμε να είμαστε πιο δυνατοί!!!