Εκείνο που με δυσκόλευε περισσότερο όταν ήμουν μικρή, εννοώ στην ηλικία του δημοτικού και ίσως και του γυμνασίου, ήταν το ότι δεν μπορούσα να διακρίνω ποιος απ΄όλους τους γνωστούς που έκανα τότε παρέα ήταν καλός φίλος για μένα.. Παρατηρώντας τους μαθητές μου αλλά και τα παιδιά μου κάθε χρόνο, ανακαλύπτω πως τελικά δεν ήμουν η μόνη… Όλα τα παιδιά έχουν μια δυσκολία σ αυτό.  Και είναι τόσο φυσιολογικό… Μεγαλώνοντας το καταλαβαίνεις. Αλλά τότε σου φαίνεται βουνό. Πιστεύεις σε κάποιον και μετά από λίγο εκείνος κάνει κάτι που εσύ το θεωρείς προδοσία.  Είναι όμως προδοσία, ή είναι απλά ένας άλλος διαφορετικός τρόπος σκέψης και οπτικής της ζωής;  Επιπλέον είναι κάποιοι άνθρωποι που σου προξενούν συναισθήματα ανταγωνισμού, ή σε κάνουν να μην νιώθεις άνετα, άρα δεν είσαι ο εαυτός σου. Κι εκεί αρχίζουν όλα…

Γι αυτό και δεν κάνουν όλοι για όλους.  Είναι λοιπόν σημαντικό να μαθαίνουμε μεγαλώνοντας να αναγνωρίζουμε ανθρώπους με κοινούς παρονομαστές με μας… Έτσι ίσως  βρούμε πραγματικούς φίλους.

Ποιο είναι όμως το προφίλ του καλού φίλου; Βρήκα αυτή τη φωτογραφία στο “Λεξμάθεια” και νομίζω πως τα λέει όλα με λίγες λέξεις! Θα μου πείτε όλοι έχουμε μάτια, αυτιά, καρδιά, στόμα, κεφάλι ώμους, και χέρια! Το θέμα είναι πως τα χρησιμοποιούμε!! 🙂