-Πότε εκδήλωσες πρώτη φορά κρίση πανικού;

Τις πρώτες εβδομάδες που άνοιξε το σχολείο, όταν δηλαδή κλήθηκα να αντιμετωπίσω την πίεση του Λυκείου, έτσι ξαφνικά μετά από ενάμιση χρόνο καραντίνας και τηλεκπαίδευσης.

-Ποια νομίζεις ότι ήταν η αφορμή;

Από τη μια, η απότομη αλλαγή των σχολικών υποχρεώσεων και από την άλλη το άγχος για την τράπεζα θεμάτων και τις εξετάσεις που μας περιμένουν.

-Τι αισθάνθηκες;

Η πρώτη κρίση πανικού ,μόλις εμφανίστηκε ήταν λες και κάποιος απενεργοποίησε την καρδιά μου και την ίδια στιγμή οι παλμοί μου έμοιαζαν σαν να μην μπορούν να επανέλθουν σε φυσιολογικό ρυθμό. Τόσο πολύ έτρεχαν… Καθώς συνέβαινε αυτό, έτρεμα από πάνω ως κάτω και με δυσκολία μπορούσα να κρατηθώ σε ισορροπία. Ένιωθα τη γη να χάνεται και εγώ απλά να μην μπορώ να αντιδράσω. Μέχρι που έπεσα, χωρίς όμως να χάσω εντελώς τις αισθήσεις μου. Η δεύτερη κρίση είχε όλα τα παραπάνω συμπτώματα μόνο που αυτή τη φορά ανέπνεα με δυσκολία. Ευτυχώς, βρίσκονταν οι φίλες μου δίπλα και με βοήθησαν να βρω λίγο <<οξυγόνο>>… μάλιστα εισπνέαμε και εκπνέαμε όλες μαζί..φοβερή εμπειρία….

-Τι πιστεύεις ότι το προκαλεί;

Το προκαλεί το αίσθημα της αποτυχίας, το αίσθημα  ότι μπορώ να τα καταφέρω μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Οπότε έπειτα όλα αυτά οδηγούν στο φόβο ,στον τρόμο και στο άγχος και τελικά στις κρίσεις πανικού.

-Υπάρχει κάποιος ή κάτι που σε ηρεμεί;

Με ηρεμεί η κουβέντα με τη μαμά μου και γενικότερα με τους κοντινούς μου ανθρώπους ,αλλά και το να ακούω τραγούδια και να χορεύω.

-Θα ήθελες να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό;

Έχω μιλήσει ήδη με κάποιον ειδικό στο χώρο του σχολείου και θα ήθελα πολύ να μου δοθεί μια ακόμη ευκαιρία να ξαναπάω.

–Φοβάσαι ότι μπορεί να συνεχιστεί και στο μέλλον;     

Αν και υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που προσπαθεί να καταπολεμήσει αυτές τις κρίσεις ,το σίγουρο όμως είναι πως ,δυστυχώς, στο μέλλον θα ξαναεμφανιστούν….

–Γενικά φοβάσαι ότι είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις;

Δεν φοβάμαι ,αν έχω δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου. Τι θα γίνει όμως ,αν μου συμβεί και είμαι μόνη μου;

-Νιώθεις ντροπή για αυτό που σου συμβαίνει;

Όχι, βέβαια. Θεωρώ ότι η εφηβεία συνοδεύεται από τέτοιες  κρίσεις και συνεπώς  δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτό που μου συμβαίνει.

–Θέλεις να πεις κάτι σε όσους συμπάσχουν;

Να αντλήσουν δύναμη από μέσα τους και από τους ανθρώπους που αγαπούν. Ίσως έτσι μειωθεί η συχνότητα και η ένταση των κρίσεων. Και γιατί όχι ίσως σταματήσουν για πάντα…