“Αθέατα περάσματα” είναι ο τίτλος ραδιοφωνικής εκπομπής που μέχρι και πριν λίγο καιρό φιλοξενούσε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Πειραϊκής Εκκλησίας, ενώ τώρα μεταδίδεται μόνο διαδικτυακά. Την παρουσιάζει ο αρχιμανδρίτης π. Ανδρέας Κονάνος και τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Νομίζω πως θα “μιλήσει” στην καρδιά σας. Μπορείτε να ακούσετε τις εκπομπές εδώ.
(Ευχαριστώ πολύ τη φίλη μου Ανθή που μου πρότεινε τη συγκεκριμένη εκπομπή).
Μια αχτίδα ελπίδας για την αξιοποίηση λογισμικού ανοιχτού κώδικα και την εξοικονόμηση χρηματικών ποσών εξ αυτής, δίνει το παρακάτω έγγραφο της Ανεξάρτητης Αρχής του Συνηγόρου του Καταναλωτή.
Κάποτε ένα μικρό παιδί, ο Αναστάσης, αποφασίζει να γράψει ένα ασυνήθιστο γράμμα με αποδέκτη τον Ιησού Χριστό και δ/νση ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ. Ο μικρός δεν έχει ρούχα και τα παπούτσια του είναι τρυπημένα. Αποφασίζει, λοιπόν, να εναποθέσει τα οικονομικά του προβλήματα στον Χριστό με τη βεβαιότητα ότι Εκείνος θα τον βοηθήσει. Μέσα από το γράμμα ξεχειλίζει μια καρδιά απλή και ταπεινή. Η απάντηση στο αίτημά του ήρθε από έναν γείτονα, ο οποίος παραβιάζοντας το απόρρητο της παιδικής ψυχής άνοιξε το γράμμα και ετοίμασε ένα δεματάκι με ζεστά ρούχα, πάνω στο οποίο έγραψε: ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
Η ζωή του μικρού Αναστάση και μετέπειτα Αγίου Νεκταρίου είχε πάντοτε τη σφραγίδα της απλότητας, της άδολης πίστης, της ελεημοσύνης, της πραότητας και της ανεξικακίας.
Βιογραφικά στοιχεία
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, αναφέροντας ορισμένα βιογραφικά του στοιχεία. Ο Άγιος Νεκτάριος – μία από τις μεγαλύτερες μορφές της ορθοδοξίας στη σύγχρονη εποχή – γεννήθηκε στην Ανατολική Θράκη το 1846 από ευσεβείς γονείς. Ο δε πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα. Σε ηλικία 31 ετών χειροτονείται διάκονος. Σπουδάζει θεολογία στην Αθήνα, ενώ αργότερα – ως αρχιμανδρίτη πλέον – τον βρίσκουμε στην Αίγυπτο, όπου αναπτύσσει έντονη δράση. Ο Πατριάρχης Σωφρόνιος τον χειροτονεί Μητροπολίτη Πενταπόλεως. Ο Άγιος ασκούσε τα καθήκοντά του με ζήλο και υποδειγματικό τρόπο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα, το ποίμνιο του να τον αγαπά όλο και περισσότερο, ενώ – στον αντίποδα – κάποιοι στο Πατριαρχικό περιβάλλον άρχισαν να τον συκοφαντούν. Ο φθόνος, λοιπόν, για το έργο του στάθηκε η αιτία της απομάκρυνσής του από την Αίγυπτο. Πέρασε από τη Μητρόπολη Ευβοίας ως ιεροκήρυκας και ανέλαβε τη διεύθυνση της Ριζαρείου Σχολής, από την οποία παραιτήθηκε 14 έτη μετά, για λόγους υγείας. Εγκαταβιώνει στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος, μέχρι την ημέρα που – βαριά άρρωστος – διακομίστηκε στην Αθήνα. Απεβίωσε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο στις 8 Νοεμβρίου 1920. Μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στο Μοναστήρι του στην Αίγινα. Όταν το 1921 άνοιξαν τον τάφο με σκοπό την οικοδόμηση μαρμάρινου μνημείου, βρήκαν το σκήνωμα ανέπαφο σκορπώντας μια υπέροχη ευωδία στον αέρα. Ενταφίασαν το σκήνωμα κι όταν επιχείρησαν δεύτερη και τρίτη φορά ανακομιδή, το ιερό λείψανο ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Την τέταρτη φορά – ο Θεός γνωρίζει γιατί – το άγιο λείψανο βρέθηκε διαλυμένο. Την 5η Νοεμβρίου 1961 πραγματοποιήθηκαν στη Μονή και στο νησί της Αίγινας λαμπρές πανηγυρικές εκδηλώσεις για την επίσημη ανακήρυξη του Μητροπολίτη πρώην Πενταπόλεως κυρού Νεκταρίου Κεφαλά ως Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Όσοι είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν, τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο αγαθό, που δεν επεδίωκε να φαίνεται ότι είναι δεσπότης. Γύριζε με το σκουφάκι, το παλιό ράσο και το μπαστουνάκι του, κάνοντας παρέα με όλους, χωρίς διάκριση. Εκτός από το πλούσιο συγγραφικό έργο που άφησε ο Άγιος, ασχολιόταν επίσης και με ταπεινές εργασίες. Φρόντιζε τις κατσίκες, έφτιαχνε παντόφλες για τις μοναχές, έσκαβε και φτυάριζε ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία.
Στα κηρύγματά του μίλαγε απλά γιατί γνώριζε πως οι άνθρωποι που τον άκουγαν ήταν ολιγογράμματοι. Όμως ήταν λόγια βγαλμένα από τη ζεστή του καρδιά και τα καταλάβαιναν όλοι. Λειτουργούσε με συντριβή και κατάνυξη, ενώ αφιέρωνε πολλές ώρες κάθε μέρα στην προσευχή. Η ζωή του δεν ήταν ανέφελη. Υπέμεινε καρτερικά τις συκοφαντίες, τις εξευτελιστικές ανακρίσεις, όσες απειλές και ύβρεις εκτοξεύτηκαν εναντίον του, συγχωρώντας παράλληλα εκείνους που τον ταλαιπωρούσαν.
Τα θαύματα που επιτελούσε με την χάρη του Θεού, αναρίθμητα.
Ένα πηγάδι που είχε προηγουμένως στερέψει, ξεχείλισε και πάλι από νερό όταν ο Άγιος επικαλέστηκε την Παναγία εκφράζοντας την ακράδαντη πίστη του ότι εκείνη θα φέρει νερό.
Μια ελιά που κόντευε να ξεραθεί, αφού τη σταύρωσε ο Άγιος, με μιας σηκώθηκε ολάκερο σύννεφο τα ζωύφια που μέχρι τότε ταλαιπωρούσαν τα φύλλα της και πέταξαν μακριά.
Άλλοτε τον επισκέφτηκαν κάποιοι ψαράδες και του ανέφεραν πως κάποιο μεγάλο ψάρι τους χαλάει τα δίχτυα, προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Ο Άγιος ευλόγησε μια κουλούρα από το δίχτυ που του έφεραν και τη νύχτα το έριξαν στη θάλασσα. Γέμισε τόσο πολύ με ψάρια που κόντευε να σκιστεί.
Στο στήθος ενός παιδιού είχαν παρουσιαστεί δύο κακοήθεις όγκοι, οι οποίοι εξαφανίστηκαν μετά από την προσευχή του Αγίου και την ευλογία που έδωσε.
Αλλά και τα στοιχεία της φύσης έδειχναν να λυγίζουν μπροστά στην ικεσία του Αγίου. Κάποτε στην Αίγινα έπεσε τρομερή αναβροχιά, η οποία – λίγη ώρα μετά την θερμή προσευχή του Αγίου – παραχώρησε τη θέση της σε μια άνευ προηγουμένου καταρρακτώδη βροχή.
Ήταν προικισμένος και με το προορατικό χάρισμα. Είχε αντιληφθεί ότι πλησίαζε η ώρα της αναχώρησής του για το αιώνιο ταξίδι. Μάλιστα, αναφέρεται ένα περιστατικό εμφάνισής του στην αυλή του Μοναστηριού, ενώ σωματικά βρισκόταν στο Αρεταίειο. Σ’ αυτήν την εμφάνιση είπε στη Γερόντισσα: “Ήρθα να σας χαιρετίσω. Αναχωρώ!”.
Τα θαυμαστά σημεία συνεχίζονται και μετά την εις ουρανούς αναχώρησή του.
Στην κοίμησή του, ανέβλυζε μύρο από το πρόσωπό του, το οποίο οι μοναχές σκούπιζαν με βαμβάκι. Την ώρα της κηδείας όλα τα καντήλια του ναού πήγαιναν πέρα – δώθε, δίνοντας οφθαλμοφανή σημεία της αγιότητάς του.
Αναφέρεται περιστατικό όπου μια μητέρα αφού σταύρωσε με το σκουφάκι του Αγίου την άρρωστη κόρη της, εκείνη έγινε αμέσως καλά.
Σε άλλη περίπτωση, στο χέρι ενός κοριτσιού είχε σφηνωθεί ένα βόλι από όπλο και η χειρουργική επέμβαση αφαίρεσής του ήταν ιατρικώς δύσκολη. Το κορίτσι κρατούσε μια μικρή εικόνα του Αγίου, ο οποίος και εμφανίστηκε στον ύπνο της, την παρηγόρησε και τη σταύρωσε στο πονεμένο χέρι της. Η εγχείριση είχε αίσιο τέλος και ο γιατρός ομολογούσε αργότερα ότι ένιωθε κάποιος άλλος να κατευθύνει το νυστέρι στο χέρι του.
Ένας δικηγόρος που είχε πρόβλημα στην καρδιά, επισκέφτηκε την Αίγινα με σκοπό να εκκλησιαστεί στο Μοναστήρι του Αγίου. Χαράματα παρουσιάστηκε ο Άγιος, τον σκούντηξε και του είπε πως ήταν ώρα να πάει στην εκκλησία. Από τη στιγμή εκείνη και μετά αποκαταστάθηκε πλήρως η υγεία του.
Άλλοι άνθρωποι, άρρωστοι και δαιμονισμένοι, έρχονται πάνω στον τάφο του και θεραπεύονται.
Αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στο έργο του στη Ριζάρειο, μιας και είναι ο προστάτης της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης. Οργάνωσε την σχολή με βάση τον ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα και ως παιδαγωγός ήταν αξεπέραστος. Κάποτε όταν μαθητές της Ριζαρείου ήρθαν στα χέρια, ο ίδιος αντί να τους τιμωρήσει, αυτοτιμωρήθηκε με ασιτία 3 ημερών, θεωρώντας τον εαυτό του υπαίτιο. Σύντομα το παράδειγμά του έγινε ανάμεσα στους φοιτητές φωτεινός δείκτης και η σχολή επί των ημερών του απέκτησε μεγάλη αίγλη. Άλλοτε βρέθηκε ξυπόλητος ενώπιον των μαθητών να αγορεύει, διότι εισερχόμενος στην αίθουσα είδε ένα φτωχό ο οποίος τον παρακάλεσε, αν μπορούσε να τον βοηθήσει ν’ αποκτήσει παπούτσια. Ο Άγιος Νεκτάριος αμέσως έβγαλε τα δικά του και τα παρέδωσε στον φτωχό προς κατάπληξη όλων. Άλλοτε, σε μια διαμάχη μεταξύ των επιστατών για το ποιος ήταν υπεύθυνος καθαριότητας στις τουαλέτες, ο ίδιος έλυσε τη διαφορά τους, καθαρίζοντάς τες. Τέτοια και άλλα πλείστα παραδείγματα τον ανέδειξαν και σύντομα τον έκαναν στην τότε Αθήνα κοσμαγάπητο.
Την ίδια εποχή επιδόθηκε σε μεγάλο συγγραφικό έργο. Πολλά έργα τα διέθεσε στο λαό και τους θεολόγους δωρεάν, επειδή αδυνατούσαν να τα αγοράσουν, λόγω της φτώχειας. Χωρίς κανένα κέρδος, με γνώμονα μόνο την ψυχική ωφέλεια, ασκητής και ολιγαρκής, ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την αυτοπροβολή και το κέρδος. Έγινε παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης στους πονεμένους συνανθρώπους του στις δύσκολες εποχές που διένυαν.
Η φτώχεια την εποχή που διετέλεσε ο Άγιος Νεκτάριος διευθυντής της Ριζαρείου ήταν κανόνας. Ο ίδιος όμως με την ελεημοσύνη ως όπλο και το λόγο του ευαγγελίου τόνωνε την τότε αθηναϊκή κοινωνία, η οποία προσέτρεχε συχνά στα κηρύγματά του για να πάρει την συμβουλή του.
Στη σημερινή εποχή που πλεονάζει η αποστασία ηγετών και λαού από τον Θεό και η απαισιοδοξία λόγω των οικονομικών δυσχερειών είναι έκδηλη, έχουμε ανάγκη να καταφύγουμε στη μεσιτεία των Αγίων, συμπεριλαμβανομένου και του τιμώμενου σήμερα Αγίου Νεκταρίου. Ας στηρίζουμε την πίστη και την ελπίδα μας στο Θεό, όχι μόνο για την κάλυψη των υλικών μας αναγκών, αλλά και για την ηθική και εθνική μας ανασυγκρότηση. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να βρούμε τον δρόμο της μετάνοιας έναντι του Θεού και της αλληλεγγύης με τους αδερφούς μας.
– Βιβλίο με τίτλο: “Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο” (συνεντεύξεις με 30+1 ανθρώπους που τον γνώρισαν), Μανώλης Μελινός
– http://www.agios-nektarios.gr/
– http://el.wikipedia.org/wiki/Άγιος_Νεκτάριος_Αιγίνης
– http://santorinischool.blogspot.com/2009/11/20.html (άρθρο με τίτλο: “Ο μικρός Αναστάσης… ο μεγαλύτερος Άγιος του 20ου αιώνα …”)
Όταν πήγαινα στο λύκειο είχα – όπως φαντάζομαι και πολλοί συμμαθητές μου – μια θολή εικόνα για το τί επάγγελμα θα έκανα όταν θα μεγάλωνα. Πραγματικά αποδείχτηκε μεγάλο βάσανο αυτή η επιλογή. Τουλάχιστον όμως είχα σαφή άποψη για το τί επάγγελμα δε θα ήθελα με τίποτα να κάνω. Ούτε με σφαίρες, λοιπόν, δεν ήθελα ν’ ασχοληθώ με επαγγέλματα του ιατρικού και του νομικού χώρου. Τα πρώτα διότι ανατρίχιαζα και μόνο στην ιδέα ενέσεων, αίματος κ.τ.ό. και τα δεύτερα γιατί μου φαίνονταν τόσο μα τόσο βαρετά. Ακόμη και όταν διορίστηκα στην εκπαίδευση θυμάμαι ότι απέφευγα επιμελώς ακόμη και να διατρέχω φευγαλέα με τη ματιά μου αυτά τα ανιαρά νομικά κείμενα που ψηφίζει η βουλή. Δυστυχώς, μετέπειτα συνειδητοποίησα με οδυνηρό τρόπο ότι πρέπει να πάψω να έχω αυτή τη στάση. Όσο αποτροπιασμό – ναι, μάλλον αυτή είναι η σωστή λέξη – κι αν μου προκαλούν, πρέπει όχι απλώς να ρίχνω ένα φευγαλέο βλέμμα, αλλά – φευ – να μελετώ προσεκτικά κάποια εξ αυτών. Όμως όση υπομονή κι αν έχεις, βλέπεις σταδιακά να εξανεμίζεται όταν αυτά τα αποκρουστικά έγγραφα παραπέμπουν σε άλλες παραγράφους, άλλων άρθρων τροποποιώντας ή καταργώντας τες. Εκεί γίνεται, στ’ αλήθεια, μύλος. Ωστόσο, ακόμη πιο ενοχλητική είναι μια άλλη ιδιότητά τους. (Το λέω λες και είναι φυσικό τους γνώρισμα κι όχι αποτέλεσμα ανθρώπινης “επινόησης”). Εκεί που πραγματικά αισθάνεσαι την αδήριτη ανάγκη να κόψεις αυτοστιγμή μερικά αιμοφόρα αγγεία – παρά την εγγενή σου απέχθεια στη θέα αίματος – είναι όταν διαπιστώνεις να παρεισφρύουν άσχετες διατάξεις σε άσχετους νόμους. Το κακό νομίζω πως έχει παραγίνει. Όταν βλέπεις, αγαπητέ αναγνώστη, τη διατύπωση “και άλλες διατάξεις” να αναπαύεται στο τέλος του τίτλου ενός νόμου, ετοιμάσου να έρθεις σε επαφή με το πιο άσχετο θέμα που θα μπορούσε να υπάρξει. Ε Λ Ε Ο Σ. Όχι άλλο κάρβουνο. Εκλιπαρώ, πέφτοντας στα πόδια όσων έχουν σχέση με τη δημιουργία νόμων, να σταματήσουν αυτή την πρακτική. Δεν υποφέρεται άλλο αυτό το μαστίγωμα της κοινής λογικής.
«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν…
Χάσιμο χρόνου.
Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…»Θανάσης Βέγγος
Πηγή: http://perierga.gr
Διάβαζα προχθές ένα άρθρο στο περιοδικό Φωτογράφος (τεύχος Ιουλίου – Αυγούστου 2012) αναφορικά με τις επεμβάσεις που γίνονται σε φωτογραφίες και πώς μπορούμε να τις εντοπίσουμε.
Με αφορμή αυτό το άρθρο έκανα μερικές πολύ απλές σκέψεις, τις οποίες και θα μοιραστώ μαζί σας.
Είναι αναντίρρητο γεγονός ότι στην εποχή μας οι εξελίξεις στην τεχνολογία, που υπαγορεύτηκαν από την ανάγκη των μεγάλων εταιριών καταναλωτικών προϊόντων να δημιουργήσουν μία νέα αγορά, έδωσε τη δυνατότητα στο ευρύ κοινό ν’ αποκτήσει συσκευές που ενσωματώνουν φωτογραφικές δυνατότητες. Η αντικατάσταση του φιλμ από τα ψηφιακά μέσα ήταν επαναστατική ιδέα και άνοιξε την όρεξη σε ένα απίστευτα μεγάλο αριθμό ανθρώπων να ασχοληθεί με την φωτογραφία. Φωτογραφίες, λοιπόν, μας κατακλύζουν παντού, με κάθε αφορμή, για κάθε γούστο, με καλλιτεχνική διάθεση, επιμελώς μελετημένες ή αυθορμήτως αποτυπώνοντας τη στιγμή. Το επόμενο λογικό βήμα ήταν να γίνουμε πιο εκλεκτικοί έχοντας ως βάση κάποιο αισθητικό κριτήριο. Μέσα από την πληθώρα των φωτογραφιών στεκόμαστε σ’ εκείνες που είναι ωραίες, τις χαζεύουμε ξανά και ξανά, μέχρι να έρθει η στιγμή που μπροστά στα μάτια μας θα εμφανιστούν άλλες εντυπωσιακές εικόνες και πάει λέγοντας. Νομίζω πως αχόρταγα καταναλώνουμε όμορφες εικόνες.
Προφανώς και πάρα πολλές απ’ αυτές έχουν υποστεί κάποιου είδους επεξεργασία. Η επέμβαση στις φωτογραφίες για καλλωπιστικούς λόγους δεν είναι συνώνυμη, όπως ίσως πιστεύουμε, με τις νεότερες τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά συνυφασμένη με την εφεύρεση σχεδόν της φωτογραφίας. Σύμφωνα με το άρθρο, ο Στάλιν έσβηνε από τις φωτογραφίες τους εχθρούς του, ο Χίτλερ τον Γκέμπελς όταν έπαψε να τον συμπαθεί – συμβαίνουν κι αυτά – ο Μουσολίνι έσβηνε τα χαλινάρια του αλόγου του για να εμφανίζεται – Ύψιστε Κύριε! – πιο ρωμαλέος. Οι υπεύθυνοι των σύγχρονων φωτογραφικών στούντιο θα μπορούσαν, υποψιάζομαι, ν’ αναφέρουν πλείστα περιστατικά για εξεζητημένες απαιτήσεις διάσημων προσώπων ως προς το σβήσιμο ατελειών, την εξαφάνιση ρυτίδων, την ανόρθωση στήθους, τη σύσφιγξη γλουτών και για όποιο σημείο του σώματος, τέλος πάντων, η αρωγή του μακιγιάζ, της ιατρικής επιστήμης και της γυμναστικής άφησαν στο απυρόβλητο. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι αν η ίδια επιμέλεια που επιδεικνύεται στον καλλωπισμό της εικόνας επενδυόταν και στην καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος, ο κόσμος μας θα ήταν αγνώριστος.
Ρετουσαρίσματα όμως γίνονται μόνο για λογαριασμό διασημοτήτων; Όχι, ασφαλώς. Μπορώ να σκεφτώ φωτογραφίες χωρισμένων ζευγαριών όπου το πρώην έτερο ήμισυ δε θα έχει πλέον θέση σε κάποιες κοινές εμφανίσεις. Ωστόσο, έχω κι άλλο ένα παράδειγμα, αν μη τι άλλο ασυνήθιστο. Λίγα χρόνια πριν ήμουν σε ένα σχολείο και καθώς κατά τη συνήθειά μου “σκάλιζα” ορισμένα αρχεία στον υπολογιστή, διαπίστωσα με έκπληξη ότι υπήρχαν δύο φωτογραφίες που απεικόνιζαν το ίδιο στιγμιότυπο, όμοιες κατά πάντα εκτός από μια μικρή “λεπτομέρεια”. Παρεμπιπτόντως, πάντα μου άρεσε στα περιοδικά με σταυρόλεξα ν’ ασχολούμαι με εκείνα τα παιχνίδια που έπρεπε να εντοπίσεις διαφορές ανάμεσα σε εικόνες. Να πω ότι το συγκεκριμένο στιγμιότυπο ήταν από παλαιότερη επίσκεψη ενός υφυπουργού Παιδείας στο σχολείο. Στην “πειραγμένη”, λοιπόν, φωτογραφία στη θέση του πρώην διευθυντή του σχολείου είχε ξεπηδήσει ένα δέντρο. Κοίταξα και ξανακοίταξα τις δύο φωτογραφίες και βεβαιώθηκα ότι δε με γελούσαν ούτε τα μάτια μου ούτε τα γυαλιά μου. Απλώς, ο τότε διευθυντής δεν έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τον προκάτοχό του και θεώρησε σκόπιμο να τον εξοβελίσει από το πλάνο. Βέβαια, σήμερα μάλλον είναι πλεονέκτημα να μην εμφανίζεσαι στην ίδια φωτογραφία με πολιτικά πρόσωπα, καθώς κινδυνεύει στην πιο ακραία εκδοχή η σωματική σου ακεραιότητα και στην πιο αθώα περίπτωση, μπορείς να βρεθείς με τα απόνερα του γιαουρτώματος στο καλό σου το πουκάμισο. O tempora o mores!
Πείνα και αθλιότης στους δρόμους και στα σπίτια. Οι άνθρωποι πρίζονται. Πεθαίνουν στους δρόμους. Οι Γερμανοί αφαιρούν το παν. Τα τρόφιμα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Το θέαμα ανθρώπων αναίσθητων από την πείνα στα πεζοδρόμια της Λεωφόρου Πανεπιστημίου είναι κάθε μέρα συχνότερο. […] Στο σταθμό μια γυναίκα πέφτει μπροστά μου σαν κεραυνόπληχτη. Την σηκώνουν, μαζεύεται κόσμος και της δίνει λεφτά. Τι να τα κάνει;
Θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή του πολύ κοντινού μέλλοντος στην πατρίδα μας. Είναι όμως μια περιγραφή του τί γινόταν στην γερμανική κατοχή κάπου εβδομήντα χρόνια πριν στα ίδια αυτά χώματα. Μερικές φορές η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται με τόσο παράδοξα όμοιες υφές.
Παρεμπιπτόντως, το παραπάνω κείμενο αντλήθηκε από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (Ασημ. Πανσέληνος, Φύλλα Ημερολογίου (1941-1943), Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 118-119)
Η CATASTROIKA είναι ένα ντοκιμαντέρ που αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.
Η διαδικασία ξεπουλήματος που θα ακολουθηθεί στην Ελλάδα έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές σε ανάλογες περιπτώσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι που αναλάμβαναν το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν στήσει σήμερα τα γραφεία τους σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας – και οι καλύτεροι από αυτούς βρίσκονται εδώ και μήνες στην Αθήνα.
Η διαδικασία ακολουθεί πάντα τα ίδια ακριβώς βήματα: Αρχικά οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξεκινούν μια άγρια επίθεση εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι εμφανίζονται ως υπεύθυνοι για όλα τα οικονομικά δεινά της χώρας. Ο μύθος του υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα συχνά βασίζεται στη διαστρέβλωση στοιχείων από οργανισμούς που στηρίζονται (σε) και στηρίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Παράλληλα συγκεκριμένοι δημόσιοι οργανισμοί εγκαταλείπονται συνειδητά στη μοίρα τους, εξοργίζοντας τους πολίτες με την αναποτελεσματικότητά τους. Και η διαδικασία ολοκληρώνεται με την πώληση ακόμη και των κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών σε ένα κλάσμα της αξίας τους.
Πηγή: http://www.catastroika.com/index.php
[dailymotion xqdvex nolink]
Ένα ακόμη επεισόδιο – ίσως το σημαντικότερο σε συνέπειες – στη διαδικασία αποδεκατισμού της χώρας είναι προ των πυλών. Η οικονομική ασφυξία και η πλήρης παράδοση στο θέλημα των ιδιωτών επενδυτών.
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι το ντοκιμαντέρ κυκλοφορεί στο Internet χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.
Ένα τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα που εκφράζει τον σφυγμό αυτής της παράξενης εποχής που ζούμε. Εκφράζει μαζί και τον αντίκτυπο που αφήνουν τα αρνητικά γεγονότα στην ψυχή μας.
Στίχοι:
Παγώνουν κάθε βράδυ οι καρδιές κάτω απ’ αυτό το φως
πιστεύουμε σε ψεύτικες φωνές που ακούγονται αλλιώς
παγώνουν κάθε βράδυ οι καρδιές στης πόλης τον αχνό
κι άμα θέλεις να σ’ ακούσω βγες να φύγουμε από ‘δω
Μα πού να πάμε που ‘χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε οι ανθρώποι δίπλα δεν αντέχουν και λιγάνε, πού να πάμε;
Κι όλες τις μεγάλες διαδρομές, τα δανεικά φτερά
χιλιάδες πληρωμένες αγκαλιές δε βγάζουν πουθενά
καίγονται τα βράδια οι καρδιές στους δρόμους του χαμού
κι άμα θέλεις να σ’ ακούσω βγες να φύγουμε για αλλού
Μα πού να πάμε που ‘χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε από παντού μας έχουν ζώσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε, να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε αφού ακόμα είμαστε εδώ και πολεμάμε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε οι ανθρώποι γύρω δεν αντέχουν και λιγάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε, να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε που να πάμε;
Αποτελεί δυστυχώς επιβεβαιωμένο γεγονός η αύξηση του αριθμού των συνανθρώπων μας που οδηγούνται στο απονενοημένο διάβημα της αυτοκτονίας. Είτε σε μεγαλουπόλεις είτε στην επαρχία, η αύξηση είναι ραγδαία και θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε τί οδηγεί κάποιον να δώσει τέλος στο πιο πολύτιμο δώρο που του έχει χαριστεί.
Όπως λένε οι επιστήμονες, η παρατεταμένη έκθεση σε αφόρητες πιέσεις, το συνεχές άγχος, ο φόβος για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και η συνακόλουθη ντροπή για τον κοινωνικό στιγματισμό είναι δυνατόν – όχι ασφαλώς από μόνα τους – να φέρουν τον άνθρωπο σε απόγνωση. Μερικές φορές η απόσταση ανάμεσα στην απόγνωση και την αυτοκτονία μικραίνει απελπιστικά…
Θα τολμούσα να πω – αν και οι γενικεύσεις σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι πάντοτε εύστοχες – ότι σε μια κοινωνία αμιγώς ατομοκεντρική, όπου πρωτεύουσα σημασία δίνεται στους υλικούς όρους της ζωής, είναι αναπόφευκτο ορισμένοι συνάνθρωποί μας να αδυνατούν να διαχειριστούν τις οικονομικές / επαγγελματικές / συναισθηματικές αλλαγές επί τα χείρω στη ζωή τους. Επιπλέον, το κενό που νοιώθει κανείς εξαιτίας της ατομοκεντρικής θεώρησης και η έλλειψη πίστης σε μια υπερβατική πραγματικότητα (για την ακρίβεια, σε Θεό που νοιάζεται προσωπικά για τον κάθε άνθρωπο), δεν είναι δύσκολο να οδηγήσει κάποιον στον τερματισμό της ζωής του.
Ένα κείμενο που με τρυφερότητα προσεγγίζει αυτό το στενάχωρο θέμα διάβασα στο blog του Πιτσιρίκου στις 18 Φεβρουαρίου 2012 με τίτλο “Οι πιο όμορφες μέρες έρχονται”. Αν θέλετε, ρίξτε μια ματιά.
Είναι από τις σπάνιες φορές που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω ένα κείμενο, οπότε να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Πληροφορήθηκα πως ένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ αυτοκτόνησε επειδή δεν ανανεώθηκε η σύμβασή του. Έχω κι εγώ μια φίλη της οποίας η σύμβαση δεν ανανεώθηκε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις• οι συνειρμοί γίνονται αυτόματα.
Οι περισσότεροι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή απελπισία στη ζωή μας –έτσι νομίζω τουλάχιστον-, αλλά δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν βρισκόμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση, όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο. Κάποιοι έχουν την «πολυτέλεια» να έχουν ανθρώπους, χρόνο και χρήματα για να το αντιμετωπίσουν – άλλοι δεν έχουν.
Επίσης, κάποιοι άνθρωποι προσαρμόζονται εύκολα σε νέες καταστάσεις –ή τις βλέπουν σαν πρόκληση και ενεργοποιούνται ακόμα περισσότερο-, και άλλοι χάνουν κάτι που θεωρούσαν δεδομένο στη ζωή τους και δεν μπορούν να αντιδράσουν καθόλου. Νομίζουν πως έχασαν όλη τους τη ζωή. Για την ακρίβεια, δεν το νομίζουν• το νιώθουν. Οπότε, δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι – αυτοί έτσι αισθάνονται.
Ένας άνθρωπος που χάνει τη δουλειά του ή αναγκάζεται να βάλει λουκέτο στο μαγαζί του δεν σημαίνει ότι είναι κακός άνθρωπος – απλώς, δεν του πάνε καλά οι δουλειές του. Επίσης, δεν σημαίνει ότι έχει αποτύχει. Ακόμα κι αν ο ίδιος πιστεύει πως απέτυχε επαγγελματικά, δεν σημαίνει ότι έχει αποτύχει σαν άνθρωπος. Μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Καταλαβαίνω και την αξιοπρέπεια και την περηφάνια των ανθρώπων που χάνουν τις δουλειές τους αλλά δεν ζουν μόνοι τους. Ζουν σε μια κοινωνία. Και η κοινωνία δεν χαίρεται, όταν ένα μέλος της «πέφτει». Ειδικά τώρα, σε μια περίοδο, που όλοι ξέρουμε πως μπορεί να είμαστε οι αμέσως επόμενοι που θα «πέσουν».
Δεν σε καταδικάζουν οι άνθρωποι αν δεν πάνε καλά οι δουλειές σου, ούτε σε χλευάζουν. Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να πιστεύει κάποιος, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν και βοηθάνε αυτούς που πλήττονται – το ζω κάθε μέρα. Βέβαια, πρέπει να τους το επιτρέψεις. Πρέπει να τους επιτρέψεις να σε βοηθήσουν. Επιλέγοντας να φύγεις από τη ζωή, δεν τους το επιτρέπεις. Και γεμίζεις με ατελείωτες ενοχές και καλούς ανθρώπους που δεν πρόλαβαν καν να καταλάβουν τι σου συμβαίνει.
Ζωή χωρίς πόνο δεν υπάρχει. Ζωή χωρίς δυσκολίες δεν υπάρχει. Η ζωή είναι ένας αγώνας. Και πολλές φορές, οι δυσκολίες και οι άσχημες συγκυρίες μας βγάζουν πιο δυνατούς και πιο σοφούς – μας κάνουν καλό.
Ξέρω από τις προσωπικές μου εμπειρίες πως -μετά από μια μαύρη περίοδο- έρχονται τα καλύτερα. Οι πιο δημιουργικές στιγμές. Οι πιο μεγάλοι έρωτες. Τα πιο μεγάλα παγωτά!
Ούτε πώς να τελειώσω το κείμενο ξέρω –μάλλον έχω γράψει απίστευτα κλισέ-, οπότε θα γράψω ακόμα δυο αλλά τα εννοώ: «Κανείς δεν είναι μόνος του. Όλα θα πάνε καλά».
Αύριο, Δευτέρα 14 Μαΐου 2012 και ώρα 19:30, το Γυμνάσιο Δουραχάνης θα πραγματοποιήσει στο χώρο του σχολείου εκδήλωση που θα περιλαμβάνει τραγούδι, χορό και θεατροποίηση με θέμα την ξενιτιά.
Δείτε τη σχετική πρόσκληση.
Ο τίτλος ανήκει σε ένα ολιγοσέλιδο μεν, πλούσιο δε, σε μηνύματα ζωής βιβλιαράκι του Αβραάμ Κόκαλη από τις εκδόσεις της Αδελφότητος Θεολόγων “Ο Σωτήρ”.
Δε συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη είναι η φθορά που προξενεί στην ψυχή μας το πάθος της κατακρίσεως. Αρκεί να σκεφτούμε τα παρακάτω λόγια που απηύθυνε ο ίδιος ο Χριστός σε όλους μας.
«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; ή πως ερείς τω αδελφώ σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Ματθ. 7, 1-5).
Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος, Μελισσοχώρι Θεσσαλονίκης
Θέλουμε, λοιπόν, να μην κριθούμε; Ας μην κατακρίνουμε.
Πηγή: http://diaspora-grecque.com/modules/altern8news/print.php?storyid=2133
Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωὴν χαρισάμενος.
Αντιστρόφως ανάλογος της διάρκειας μιας ακόμη ταινίας μικρού μήκους είναι ο πλούτος των συναισθημάτων που αποκομίζει ο θεατής παρακολουθώντας την ταινία με τίτλο «Porcelain Unicorn». Οι New York Times αναφέρουν ότι η ταινία επιλέχθηκε από τον σκηνοθέτη Ρίντλεϋ Σκωτ σε έναν κινηματογραφικό διαγωνισμό – χορηγία της Philips – με τίτλο: «Tell It Your Way» (Πείτε το με το δικό σας τρόπο). Ο «Μονόκερως από πορσελάνη» έγινε σε σκηνοθεσία του Αμερικανού Κήγκαν Γουίλκοξ.
Πόσο δυνατά μπορεί να είναι τα μηνύματα και τα συναισθήματα που επιφυλάσσει μια μικρού μήκους ταινία; Μια ελληνικής παραγωγής ταινία του 2007 διάρκειας πέντε λεπτών αποκαλύπτει ένα θησαυρό νοημάτων που τείνουμε να εξοβελίσουμε από τη ζωή μας.
Πατέρας και γιος κάθονται σε ένα παγκάκι όταν εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά τους ένα σπουργίτι.
Ο τίτλος προέρχεται από άρθρο του πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, δημοσιευμένο στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας “Ορθόδοξος Τύπος” στις 2 Μαρτίου 2012 (αρ. φύλλου 1917). Αναφέρεται στο λυπηρό – σε πλείστες περιπτώσεις γεγονός – της αναρρίχησης σε αξιώματα ανθρώπων που αποδεικνύεται σύντομα ότι όχι μόνο στερούνται ικανοτήτων, αλλά και ότι εμφορούνται από ιδιοτέλεια ή διεστραμμένο χαρακτήρα.
“Οι ακατάλληλοι αυτοί άνθρωποι αποφασίζουν σύμφωνα με τις προσωπικές τους επιθυμίες, χωρίς το φως των ηθικών εντολών και χωρίς ευγενικές φιλοδοξίες να πετύχουν κάτι σπουδαίο και ανώτερο, (…) είναι αδίστακτοι και μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά”. Επιβεβαιώνεται έτσι η αρχαία ρήση ότι “Αρχή άνδρα δείκνυσι”, δηλαδή η εξουσία αποκαλύπτει τις δυνατότητες του ανθρώπου, δείχνει τις ικανότητες και τον χαρακτήρα του.
Κάποια στιγμή πρέπει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση να σταματήσει. “Αυτό όμως προϋποθέτει ώριμο λαό, που θα απαιτεί από τους υποψηφίους άρχοντές του να είναι ειλικρινείς, να έχουν ηθικές αρχές και να μη συμβιβάζονται με συμφέροντα και παράνομες καταστάσεις”. Θα πρόσθετα πως είναι αναγκαίο ο λαός να στέλνει στο σπίτι τους – αν και η φυσιολογική τους θέση είναι στη φυλακή – όσους καταχράστηκαν τα αξιώματα και το δημόσιο χρήμα. Αν μη τι άλλο, θα αποδοθεί έτσι και λίγη δικαιοσύνη, που οι επίσημοι φορείς απονομής της αδυνατούν ή δε θέλουν να υλοποιήσουν.
Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του “Όσοι πιστοί” ο μητροπολίτης Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος Βλάχος παραθέτει κείμενα ορθόδοξης παράδοσης ή παραδεδομένης πίστης, όπως τονίζεται στον υπότιτλό του.
Ένα από αυτά τα κείμενα αναφέρεται στο θέμα της αντίθεσης μεταξύ πλουσίων και πτωχών. Στις σελ. 444-445 σημειώνει δύο πολύ σημαντικές διευκρινίσεις.
“Πρώτον ότι η σωτηρία του πτωχού Λαζάρου και η καταδίκη του πλουσίου” – στη γνωστή παραβολή – “δε σημαίνει ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να είναι πτωχός ή κάθε πλούσιος καταδικάζεται. (…) Η Ορθοδοξία δεν βλέπει εξωτερικά το θέμα του πλούτου, αλλά (…) επιδιώκει να απαλλάξει τον άνθρωπο από το μεγάλο αμάρτημα της φιλαργυρίας, που είναι δυνατόν να υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, αδιάκριτα αν είναι πλούσιοι ή πτωχοί. Ο πλούσιος από φιλαργυρία κρατά όλα τα υλικά αγαθά και διακατέχεται από άγχος να τα αυξήσει. Και ο πτωχός από φιλαργυρία παραπονείται καθημερινά και αποβλέπει στην απόκτηση των υλικών αγαθών”. Είναι δυνατό να υπάρχουν πλούσιοι που δεν είναι φιλάργυροι, όπως και πτωχοί που είναι σκληροί και ανάλγητοι. Η φιλαργυρία δεν είναι εξωτερική πράξη, όσο εσωτερική επιθυμία.
“Δεύτερον. Το θέμα των πλουσίων και των πτωχών το βλέπει η Εκκλησία από την πνευματική πλευρά. Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει χρήματα και κτήματα, αλλά αυτός που έχει τον Χριστό, ο Οποίος είναι το μόνο αγαθό. Πτωχός δεν είναι αυτός που στερείται των υλικών αγαθών, αλλά αυτός που στερείται της παρουσίας του Χριστού. (…) Εκείνο που μπορεί να υπογραμμισθεί είναι ότι με τον Χριστό είναι κανείς πάμπλουτος, αφού έχει την αιωνιότητα. Χωρίς τον Χριστό είναι πάμπτωχος, έστω κι αν έχει στην εξουσία του όλο τον κόσμο”.
Διάβαζα στο περιοδικό “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου (τεύχος Νοεμβρίου 2011), μια αναφορά σε βιβλίο με τον ανωτέρω τίτλο. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά φαίνεται ν’ αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη, θα έλεγα, μελέτη του καπιταλισμού. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο είναι η ορθόδοξη θεολογική βάση υπό την οποία γίνεται η κριτική αποτίμηση αυτού του οικονομικού συστήματος, θέμα αρκετά επίκαιρο εξαιτίας της σύγχρονης οικονομικής κρίσης που μαστίζει πολλά κράτη. Το κείμενο, λοιπόν, αντλήθηκε από εδώ και αναφέρει τα εξής:
Τόν τίτλο (σ.σ. εννοεί “Η θρησκεία της φιλαργυρίας”) αυτό έχει ένα βιβλίο πού είναι γραμμένο από τόν Kyriakos Dounctas μέ τίτλο Beyond Wealth (πέραν τού πλούτου) στό οποίο ελέγχεται καί κρίνεται, επί τή βάσει τής ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως, ο καπιταλισμός καί ο τρόπος ζωής πού εισάγεται από αυτόν, καί ο οποίος έχει επηρεάσει πολλούς ανθρώπους στήν εποχή μας.
Στό βιβλίο αυτό παρουσιάζεται μέ επιχειρήματα η άποψη ότι ο καπιταλιστικός τρόπος ζωής πού είναι η λεγόμενη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, έχει θεολογική αφετηρία, είναι απόρροια τού σχολαστικισμού τού δυτικού κόσμου, πού εκφράζεται από τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό. Στήν Δύση ο Θεός παρουσιάζεται ως τραπεζίτης καί κριτής, είναι ένας φεουδάρχης, καί ο καπιταλισμός είναι μιά «θρησκεία τής φιλαργυρίας». Έτσι, ο σχολαστικισμός «βλέπει τόν πλούτο ως μέσο γιά νά διατηρήται η τάξη τού Θεού στήν γή», ενώ ο ουμανισμός «τόν βλέπει ως μέσον γιά νά οικοδομηθή γήινος παράδεισος». Η «θρησκεία τής φιλαργυρίας» έχει τούς αποστόλους καί ευαγγελιστές της πού είναι «οι διευθυντές τραπεζών καί εταιρειών, οι κερδοσκόποι καί οι μεγαλέμποροι», οι οποίοι «συγκροτούν τήν ιεραρχική της σύνοδο», αλλά έχει καί τό δικό της ευαγγέλιο πού είναι τό βιβλίο τού Ανδρέα Καρνέγκι (Andrew Carnegie) (1835-1919) μέ τίτλο Ο πλούτος καί τό οποίο αργότερα ονομάσθηκε Τό Ευαγγέλιο τού πλούτου.
Βασικές αρχές τής «θρησκείας τής φιλαργυρίας» είναι «η προτεραιότητα τού χρηματικού κέρδους», «τό δικαίωμα τής ατομικής ιδιοκτησίας», «η προτεραιότητα τού ατομικού συμφέροντος», «η εκμετάλλευση τού εργάτη». Μέσα σέ αυτήν τήν προοπτική «ο κάθε πολίτης είναι εξ ορισμού χρεωμένος», «οι τράπεζες γίνονται εκ τών πραγμάτων ιδιοκτήτες χώρων καί φυσικών πόρων, καί συνεχίζουν νά εισπράττουν τοκοφόρες κρατικές οφειλές οι οποίες ποτέ δέν θά εξοφληθούν». Συνεπώς, τά πάντα ελέγχονται καί όλοι γίνονται εξαρτημένα όντα, ακόμη καί οι χώρες. Έτσι «ο θεός τής Δύσεως, περιορισμένος από τή φύση του, δέν δρά ελεύθερα• μάλλον υπάρχει γιά νά δρά καί νά αποταμιεύει τά αγαθά του. Είναι λοιπόν, ο υπερτέλειος καπιταλιστής πού ευλογεί τόν πλουτοκράτη πού αρπάζει, συσσωρεύει καί υποδουλώνει».
Στόν αντίποδα αυτής τής δυτικής νοοτροπίας κινείται η Ορθόδοξη Εκκλησία, πού διαπνέεται από τό ευαγγελικό καί πατερικό κήρυγμα, πού επαγγέλλεται τόν Θεό τής αγάπης καί τής δικαιοσύνης, τού οποίου όλοι είμαστε παιδιά, καί έχουμε ίσα δικαιώματα έναντι τής πατρικής κληρονομιάς.
Από τά ανωτέρω φαίνεται ότι η κρίση πού περνάμε δέν είναι απλώς οικονομική, αλλά πολιτισμική, συνδέεται μέ έναν τρόπο ζωής καί έχουμε όλοι μας επηρεασθή από αυτήν τήν πολιτισμική νοοτροπία τού δυτικού ανθρώπου, ακόμη καί πολλοί από αυτούς πού κινούνται μέσα στόν «χώρο» τής Εκκλησίας. Οπότε καί η λύση δέν μπορεί νά είναι αποσπασματική, αλλά ολοκληρωμένη μέσα στό δικό μας πολιτισμικό μοντέλο στό οποίο συνδέεται στενά τό πρόσωπο μέ τήν κοινωνία. Πρέπει νά γίνη έντονη προσπάθεια γιά αλλαγή τρόπου ζωής σέ προσωπικό καί κοινωνικό επίπεδο.
Σε ένα εκπληκτικό βίντεο ο κος Αλέξανδρος Τσιάρας – επικεφαλής της επιστημονικής απεικόνισης στο Τμήμα της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Yale σε συνέντευξή του στο TED (Technology, Entertainment, Design) – μοιράζεται μαζί μας τις εικόνες από την σταδιακή ανάπτυξη του εμβρύου από τη σύλληψη μέχρι τη γέννηση.
“Η μαγεία των μηχανισμών οι οποίοι, μέσα σε κάθε γενετική δομή μας λένε ακριβώς πού πρέπει να πάνε τα κύτταρα και με ποιο τρόπο. Τα μαθηματικά μοντέλα για το πώς είναι δομημένα αυτά τα κύτταρα είναι πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση, αν και είμαι μαθηματικός”, είναι μερικά από τα λόγια του κου Τσιάρα.
“Είναι ένα μυστήριο, είναι μαγεία, είναι θεϊκό”, προσθέτει με θαυμασμό ο ίδιος.
Πηγή : http://www.agiazoni.gr/videos.php?videoid=71298616825073491728
