Αντιγράφω από το εξαιρετικό βιβλίο “Διάκριση ” του Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη ένα μικρό απόσπασμα (στη σελ. 32) που αναφέρεται στο θέμα της κολακείας.
Όταν ο Αριστοτέλης κλήθηκε να εκφωνήσει λόγο μπροστά στο λίκνο (σ.σ. κούνια) του Μεγαλέξανδρου – που αργότερα τον είχε μαθητή του – είπε μονάχα τούτο το λόγο:
– Εύχομαι, όταν μια μέρα γίνεις βασιλιάς, να είσαι το ίδιο αδιάφορος και απαθής στη γλώσσα της κολακείας, όπως είσαι αδιάφορος και απαθής στο λόγο που ο πατέρας σου μ’ έβαλε να εκφωνήσω μπροστά σου.
Μεγάλος πειρασμός η κολακεία. Για να κατανικηθεί χρειάζεται σοφία, αυτογνωσία και βαθιά ταπείνωση. Σοφία για να εντοπίζουμε την παρουσία της, αυτογνωσία για να μη χάσουμε το “γνώθι σαυτόν” και ταπείνωση για να μη γινόμαστε θύματα του εγωϊσμού και της κενοδοξίας.
Είναι ίσως εύκολο να διακρίνεις κολακείες που απευθύνονται στο πρόσωπό σου και οι οποίες στερούνται έστω και της παραμικρής επαφής με την πραγματικότητα. Αντίθετα, αποδεικνύεται μάλλον δύσκολο εγχείρημα να μη δίνεις σημασία σε κολακευτικές κουβέντες στις οποίες είναι αναμεμειγμένα και αρκετά ψήγματα αληθοφάνειας. Η ματαιοδοξία, εξάλλου, χτυπάει ύπουλα την πόρτα της ψυχής…
Αντιγράφω από την ιστοσελίδα Βικιφθέγματα τις παρακάτω φράσεις, ως τροφή για σκέψη και προβληματισμό ή ίσως ως οδηγό επιβίωσης…
Δεν αναγνώρισα ποτέ κανένα, που να αντιπαθεί εκείνους που τον επαινούν.
Εάν κάποιος γλείφει τα πόδια σου, πάτα τον με το πόδι σου, προτού σε δαγκώνει. Πωλ Βαλερύ
Είναι προτιμότερο να βρεθεί κανένας ανάμεσα σε κόρακες, παρά σε κόλακες, γιατί οι πρώτοι καταστρέφουν το σώμα του πεθαμένου, ενώ οι δεύτεροι την ψυχή του ζωντανού. Αντισθένης
Εκείνος που με αδιαφορία αντιμετωπίζει την κολακεία και την αυστηρή κριτική, εκείνος που δεν απαντάει με χτύπημα στο χτύπημα, εκείνος που δεν εύχεται κακό στον εχθρό του, εκείνον ζηλεύουν οι θεοί. Ανατολίτικη ρήση
Εκείνος που σε επαινεί για κάτι που δεν έχεις, επιθυμεί να σου αποσπάσει εκείνο που έχεις. Δημόκριτος
Η ανάγκη για την κολακεία είναι τόσο δυνατή, ώστε κολακεύουμε τους άλλους μόνο και μόνο για ν’ ακούσουμε κι εμείς μια κολακεία. Μπόουεν Μ.
Η κολακεία είναι ένα κάλπικο κέρμα, που κυκλοφορεί εξαιτίας της κενοδοξίας. Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκώ
Κάκιστον είναι των μεν αγρίων θηρίων τον τύραννον, των δ’ ημέρων τον κόλακα (Από μεν τα άγρια θηρία το πιο κακό είναι ο τύραννος, από δε τα ήμερα ο κόλακας) – Πλούταρχος, Ηθικά
Ν’ αποφεύγεις τους κόλακες, είναι μεταμφιεσμένοι κλέφτες. Πεν Τ.
Να ξέρεις ότι ο κόλακας ζει σε βάρος εκείνων που τον ακούνε. Ζαν ντε Λαφονταίν
Ο άνθρωπος κατά τη φύση του συμπεριφέρεται με ξιπασιά απέναντι σ’ αυτούς που τον κολακεύουν, και με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται. Θουκυδίδης
Ο Διογένης, όταν ρωτήθηκε ποιο από τα άγρια θηρία δαγκώνει πιο άσχημα είπε: Από τα άγρια ο συκοφάντης και από τα ήμερα ο κόλακας. Διογένης
Ο έγκριτος πολίτης τιμά, αλλά δεν κολακεύει. Αριστοτέλης
Ο έπαινος και η κολακεία είναι δυο φιλόξενοι νοικοκυραίοι: όμως ο ένας προσφέρει αρκετά ποτά, ενώ ο άλλος σε ποτίζει μέχρι να γίνεις τύφλα στο μεθύσι. Σάμιουελ Τζόνσον
Ο ισχυρός άνθρωπος έχει δούλους, ο πλούσιος κόλακες και ο συνετός φίλους. Ισοκράτης
Όσο πιο πολύ αγαπάμε τους φίλους μας, τόσο πιο λίγο τους κολακεύουμε. Η αληθινή αγάπη φαίνεται από το ότι δεν συγχωρεί τίποτε. Μολιέρος
Όταν οι πλούσιοι δεν έχουν αρετές, τους δανείζονται από την Κολακεία, την πληρώνουν γενναιόδωρα: με την εύνοιά τους, με τα πόστα, με τους τιμητικούς τίτλους. Σεγκιούρ Σ.
Όταν την εντιμότητα διώχνουν από το σπίτι, η κολακεία καλοκάθεται μέσα στο σαλόνι. Αγγλική παροιμία
Τ’ αυτί μας είναι ανοιχτή πόρτα για την κολακεία, και είναι τρύπα του βελονιού για την αλήθεια. Μπλεζ Πασκάλ
Τίποτα πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία. Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Το πρόβλημα με τους περισσότερους από μας είναι ότι προτιμούμε να καταστραφούμε από την κολακεία παρά να σωθούμε από την κριτική. Πηλ Ν.
και από την ιστοσελίδα Σαν σήμερα.gr μερικές ακόμη για το ίδιο φυσικά θέμα:
«Αν ερευνήσει κανείς ανάμεσα σε όλες τις κακίες, θα βρει ότι η πιο αισχρή απ’ όλες είναι η κολακεία.» Δίων
«Αν μισώ τους τυράννους, πολύ περισσότερο μισώ τους κόλακες.» Βολτέρος
«Αποστρέφου των κολάκων τα απατηλά λόγια, γιατί αυτοί, αμβλύνοντας με τις κολακείες τους της ψυχής σου τους λογισμούς, δεν σου επιτρέπουν να δεις των πραγμάτων την αλήθεια.» Φίλων ο Αλεξανδρεύς
«Ένας βασιλιάς είναι χαμένος, αν δεν ξέρει ν’ αποκρούει την κολακεία, κι αν δεν αγαπάει εκείνους που του λένε θαρραλέα την αλήθεια.» Φρανσουά Φενελόν
«Η κολακεία καταστρέφει καλά θεμελιωμένες πολιτείες και σπίτια. Δεν θέλουμε τις λέξεις που γοητεύουν την ακοή, αλλά εκείνες που σπρώχνουν σε τίμια έργα.» Ευριπίδης
«Η κολακεία συνοδεύει τους πρίγκιπες μόνο ως τον τάφο. Ύστερα η αλήθεια παίρνει τη θέση της.» Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό
«Κολακεία είναι η γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας χωρίς να την εκδηλώσουμε και μας τη λένε οι άλλοι χωρίς να την έχουν.» Δημήτριος Κακλαμάνος
«Λίγοι άνθρωποι είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να προτιμούν την κριτική που είναι πολύ ωφέλιμη, απ’ τον έπαινο που είναι απλή κολακεία. Αγαπάμε πάντοτε εκείνους που μας θαυμάζουν, αλλά δεν αγαπάμε πάντοτε εκείνους που τους θαυμάζουμε.» Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό
«Να παραδοθείς στους απατηλούς υπαινιγμούς του κόλακα, είναι σαν να πιεις δηλητήριο μέσα σε χρυσό φλιτζάνι.» Δημόφιλος
«Να χαίρεσαι απ’ αυτούς που σε ελέγχουν μάλλον, παρά απ’ αυτούς που σε κολακεύουν, και να θεωρείς σαν χειρότερους κι από εχθρούς τους κόλακες.» Πυθαγόρας
«Ο έγκριτος πολίτης τιμά, αλλά δεν κολακεύει.» Αριστοτέλης
«Οι τύραννοι είναι φίλοι των ύπουλων και διεφθαρμένων ανθρώπων, διότι τους αρέσει να τους κολακεύουν. Κανένας άνθρωπος με ανώτερη μόρφωση και τιμιότητα δεν κυριεύεται απ’ αυτό το ελάττωμα, γιατί οι καλοί μπορεί να αισθάνονται στοργή για τους φίλους αλλά δεν τους κολακεύουν. Αντίθετα, οι κακοί επαινούν και συμμετέχουν στις κακές τους πράξεις.» Αριστοτέλης
«Όπως λένε ότι το χταπόδι προσαρμόζει το χρώμα του προς το περιβάλλον, έτσι κι ο κόλακας προσαρμόζει τη σκέψη του προς τις γνώμες του δικού του περιβάλλοντος.» Άγιος Βασίλειος
Ένα εξαιρετικό τραγούδι σε ερμηνεία της αξέχαστης Βίκυς Μοσχολιού. Τους στίχους υπογράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης και τη μουσική ο Γιάννης Σπανός.
Ακούστε το στο youtube επενδυμένο με συναφές με το περιεχόμενό του φωτογραφικό υλικό.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα..
Μια σπαρακτική κραυγή μοναξιάς που βγαίνει από τα χείλη ενός ανθρώπου. Τη διαβάζουμε σε κείμενο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου και συγκεκριμένα στον 7ο στίχο του ε΄ κεφαλαίου. Ειπώθηκε στο παρελθόν, αλλά εκφράζει δυστυχώς μια διαχρονική αλήθεια.
Ο άνθρωπος της ευαγγελικής περικοπής σήκωνε για 38 ολόκληρα χρόνια το βαρύ φορτίο της αρρώστιας του, που γίνονταν ακόμη πιο αφόρητο από την έλλειψη ανθρώπινης συντροφιάς. Τυπικά, δεν ήταν μόνος του, καθώς πλήθος πολύ τον συνέθλιβε στον χώρο της κολυμβήθρας. Ουσιαστικά όμως η ύπαρξη τόσο πολλών αλλά αδιάφορων για εκείνον ανθρώπων επέτεινε την αίσθηση της μοναξιάς. Η προσδοκία όλων ήταν φυσικά στραμμένη σε μία μόνο λέξη, την ίαση. Η κάθοδος ενός αγγέλου που θα τάραζε τα νερά, θα αποτελούσε το εναρκτήριο λάκτισμα και την χαραυγή μιας νέας ζωής απαλλαγμένης από την ασθένεια γι’ αυτόν που πρώτος θα έμπαινε στην κολυμβήθρα. Ο άνθρωπός μας όμως δεν είχε κάποιον να τον βοηθήσει. Αυτό είναι και το δικαιολογημένο παράπονο που διατυπώνει στον Χριστό.
«Άνθρωπον ουκ έχω».
Ακόμη και στη σημερινή εποχή – με τα τελειότερα τεχνικά μέσα και δίκτυα επικοινωνίας – υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από την απομόνωση και την εγκατάλειψη, αιτία των οποίων είναι η απουσία αγάπης. Και όταν λείπει η αγαπη σημαίνει – μεταξύ άλλων – ότι έχει διαρραγεί η εμπιστοσύνη και δεν έχεις κάποιον να του ανοίξεις την καρδιά σου.
Είναι πολύ τυχερός όποιος νοιώθει την ύπαρξη, την αγάπη και τη στοργή του Θεού στη ζωή του. Και είναι πολύ τυχεροί εκείνοι στους οποίους μεταλαμπαδεύει αυτή τη θεϊκή αίσθηση διότι έτσι σπάει την αφόρητη αλυσίδα της μοναξιάς.
Ορισμένες γλυκόπικρες σκέψεις είναι για πολλούς συνυφασμένες με τις πρώτες μέρες του πρώτου μήνα κάθε έτους. Απομακρύνοντας τη χρυσόσκονη των γιορτινών ημερών και μένοντας μόνοι με τον εαυτό μας, είναι αναπόφευκτο να σκεφτούμε και να δοκιμάσουμε κάποιες δόσεις μελαγχολίας για τον χρόνο, τον καιρό που παρήλθε, το φευγαλέο παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο αποτυπώνει αυτές τις σκέψεις με έναν γλαφυρό τρόπο. Η πηγή του είναι το περιοδικό “Ο Σωτήρ”, τεύχος 2036 (1 Ιανουαρίοιυ 2012), σελ.23-24. Νομίζω πως αξίζει μια ανάγνωση. Μεσάνυχτα στο τρένο
Μετά από 3μηνη “σιγή ασυρμάτου” όπου με όσα θλιβερά συμβαίνουν στην πατρίδα μας, δεν είχα το παραμικρό κουράγιο να γράψω έστω και δυο αράδες, επανέρχομαι σήμερα με ένα εξαιρετικό ποίημα από τον Πάμπλο Νερούντα. Τυχαία διάβασα σε ένα βιβλίο μερικούς στίχους του βραβευμένου με Νόμπελ Χιλιανού ποιητή και μου άρεσαν πολύ. Μετά από μία σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο, σας παραθέτω το ποίημα με τίτλο “Αργοπεθαίνει όποιος…”
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα το υ, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, οποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».
Καθώς το πολιτικό θερμόμετρο έχει πάρει την ανιούσα και η ελληνική κοινωνία είναι σε αναβρασμό, αξίζει να συνδυάσουμε ορισμένα γεγονότα, των οποίων οι προεκτάσεις τους στη σημερινή και μελλοντική πραγματικότητα της χώρας είναι σοβαρότατες.
Είναι δύσκολο για έναν παρατηρητή των γεγονότων να παραμείνει νηφάλιος όταν τα θλιβερά σενάρια που ορισμένοι απεργάζονται για την χώρα μας, πραγματοποιούνται με τέτοιο καταιγιστικό ρυθμό.
Ήταν Φεβρουάριος του 2005 όταν η – τότε – Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Άννα Ψαρούδα Μπενάκη σε μια κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική διαδικασία ανακοίνωνε στον Κάρολο Παπούλια, την εκλογή του στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην προσφώνησή της, λοιπόν, η κα Μπενάκη ανέφερε – μεταξύ των άλλων – και τα εξής εκπληκτικά:
“Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: […] τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις κι θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης.”
Δείτε και το σχετικό video.
Ουσιαστικά η κα Μπενάκη προανήγγειλε το σχέδιο που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται σήμερα, με έναν Έλληνα πρωθυπουργό στον άχαρο ρόλο μαριονέτας.
Και για να μη μας μείνει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση, ήρθε ο πρόεδρος του Εurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, να επισημοποιήσει τον περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο γερμανικό περιοδικό «Focus» ομολόγησε κυνικά ότι «η κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί δραστικά».
Έκτοτε έχουμε χάσει το μέτρημα των ξένων αξιωματούχων και των εγχώριων εντολοδόχων τους που μας υπενθυμίζουν ότι κυριαρχικά δικαιώματα και Ελλάδα είναι έννοιες ασύμβατες. Τη χθεσινή μόλις μέρα (14-10-2011) ακούσαμε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, υπουργό των οικονομικών και συνταγματολόγο Ε. Βενιζέλο, να προσπαθεί να φορέσει συνταγματικό μανδύα στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Χρησιμοποίησε καινοφανείς ερμηνείες του Συντάγματος, διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενο των παραγράφων 2 και 3 του άρθρου 28, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους ξένους από την κυβέρνηση.
Δείτε και το σχετικό άρθρο του defencenet.gr, στο οποίο περιγράφονται αναλυτικά οι ψευδολογίες του κ. Βενιζέλου.
Θα ήθελα, κλείνοντας, να θυμίσω ότι η πρόσφατη ελληνική ιστορία έχει να μας προσφέρει μόνο μία περίπτωση, στην οποία ΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, αντιστάθηκε στις προσπάθειες των ξένων να αφαιρέσουν την κυριαρχία της χώρας του με το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν.
Ήταν Απρίλιος του 2004, λίγο πριν το Πάσχα εκείνου του χρόνου και το νησί της Κύπρου βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα εξαιτίας του δημοψηφίσματος που θα πραγματοποιούνταν στις 24 του ίδιου μήνα για την τύχη του σχεδίου Ανάν. Σε ένα συγκλονιστικό διάγγελμα ο Πρόεδρος της Κύπρου, κατέληγε λέγοντας:
Το τελευταίο μέρος του διαγγέλματος μπορείτε να δείτε παρακάτω.
Ολόκληρο το διάγγελμα είναι διαθέσιμο στον δικτυακό τόπο “Εν Κρυπτώ” και συγκεκριμένα εδώ.
Στην Κύπρο βρέθηκε ένας Τάσσος Παπαδόπουλος να υψώσει φωνή αντιστάσεως, ικανή να αναιρέσει τα σχέδια των ισχυρών. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη σε αναζήτηση ενός ΗΓΕΤΗ.
Ένα ιδιαιτέρως σοβαρό θέμα που – μπροστά στον ορυμαγδό των δυσμενών για την χώρα ειδήσεων – δεν έχει ίσως τύχει της δέουσας προσοχής, είναι αυτό που αφορά στην πρόσβαση των «ελεγκτών» των οργάνων του Eurogroup, της ΕΚΤ
και του ΔΝΤ σε ευαίσθητα δεδομένα κρατικών φορέων, δημοσίων οργανισμών, υπουργείων και υποδομών της Ελλάδας. Πρόκειται για θέμα που άπτεται της ασφάλειας της χώρας και των Ελλήνων πολιτών, το οποίο θίγει με έγγραφό της η Ένωση Πληροφοριών Ελλάδος.
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται στη σελ. 5 του εν λόγω εγγράφου:
Συχνά, το ζήτημα της ασφάλειας δεδομένων και υποδομών ΤΠΕ παρερμηνεύεται και θεωρείται θέμα αποκλειστικά και μόνο στρατιωτικής φύσεως. Αυτό είναι σοβαρότατο λάθος, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η βαθιά γνώση, με λεπτομέρεια και σαφήνεια, πληροφοριών για σημαντικές κρατικές υποδομές, διαθέσιμα και υπηρεσίες της χώρας μας, ειδικά σε αυτή τη χρονική στιγμή και υπό τις σημερινές διεθνείς συνθήκες, δυνητικά αποτελεί από μόνο του ένα εξαιρετικό στρατηγικό πλεονέκτημα, σε πολιτικό, οικονομικό ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Ήταν το μακρινό 1911 όταν ο τότε Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης, μετέπειτα Μητροπολίτης Ιωαννίνων και κατόπιν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Σπυρίδων Βλάχος, είχε την έμπνευση ίδρυσης της Σχολής Βελλάς. Η πρωτοβουλία αυτή αποσκοπούσε στην εκκλησιαστική κατάρτιση και την εθνική αφύπνιση των Ηπειρωτών σε μια περίοδο που τόσο τα Γιάννενα όσο και ολόκληρη η Ήπειρος βρισκόταν υπό τουρκικό ζυγό.
α) Ιερατική Σχολή Βελλάς: από το 1911 ως το 1924, με τετραετές πρόγραμμα σπουδών (τύπος Ιεροδιδασκαλείου). β) Αγροτικόν Ιεροδιδασκαλείον της Μονής Βελλάς: από το 1927 ως το 1939, με πενταετές πρόγραμμα σπουδών. γ) Ιεροδιδασκαλείον της Μονής Βελλάς: από το 1939 ως το 1971, με εξαετές πρόγραμμα σπουδών. δ) Ιεροδιδασκαλείον Βελλάς: από το 1971 ως το 1976, με εξαετές πρόγραμμα σπουδών, υπό την άμεση εποπτεία και διοίκηση της Εκκλησίας. ε) Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία Βελλάς: από το 1977 ως το 1989, με τριετές πρόγραμμα σπουδών (Π.Δ. 1025/1977). στ) Εκκλησιαστικό Λύκειο Βελλάς: από το 1977 έως σήμερα (Π.Δ. 1025/1977), με τετραετή φοίτηση, από δε του σχολικού έτους 2006-2007 κ. εξ. με τριετή φοίτηση. ζ) Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Βελλάς: από το 1993 ως το 2006, με τριετές πρόγραμμα σπουδών (και από το 2001 ως το 2006, με έξι (6) εξάμηνα σπουδών επιπέδου Τ.Ε.Ι.). η) Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Βελλάς Ιωαννίνων: από το 2006 ως σήμερα (Νόμος 3432/2006), με οκτώ (8) εξάμηνα σπουδών πανεπιστημιακού επιπέδου και με δύο προγράμματα σπουδών: α) Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών, και β) Πρόγραμμα Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ψαλτικής.
Με τον Νόμο 1946/1985 οι διετείς Παιδαγωγικές Ακαδημίες προήχθησαν σε Παιδαγωγικά Τμήματα. Με τον ίδιο νόμο η Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία Βελλάς Ιωαννίνων μετετράπη σε καθαρή Ιερατική Σχολή με τίτλο Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Βελλάς Ιωαννίνων και τριετή φοίτηση. Η λειτουργία της διήρκησε έως το ακαδημαϊκό έτος 2006-2007.
Με τον Νόμο 3432/2006 η Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Βελλάς Ιωαννίνων μετονομάστηκε σε Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία (ΑΕΑ) Βελλάς Ιωαννίνων (όπως και οι άλλες τρεις ομοιόβαθμες Σχολές Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Ηρακλείου Κρήτης) αναβαθμιζόμενη σε Ανωτάτη Σχολή Πανεπιστημιακού Επιπέδου, με τετραετή φοίτηση.
Ο εορτασμός της Εκατονταετηρίδος θα γίνει με κεντρική εκδήλωση τη διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου που θα λάβει χώρα από τις 6 έως τις 9 Οκτωβρίου 2011.
Όπως αναγνώσατε και παραπάνω, αν και δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αυτή τη στιγμή στον χώρο της Βελλάς υφίσταται και το Γενικό Εκκλησιαστικό Λύκειο. Σε αυτό οι μαθητές, μετά με τριετή φοίτηση, αποκτούν απολυτήριο τίτλο ισότιμο με το αντίστοιχο των Γενικών Λυκείων και μπορούν να συμμετέχουν κανονικά στις Πανελλήνιες Εξετάσεις για την εισαγωγή τους σε σχολές του Πανεπιστημιακού και Τεχνολογικού Τομέα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Επιπροσθέτως, δίνεται η δυνατότητα διαμονής στους προσφάτως ανακαινισμένους χώρους της Μαθητικής Εστίας σε όσους μαθητές το επιθυμούν. Επισημαίνεται ότι διαμονή και σίτιση παρέχονται δωρεάν, ενώ τα δωμάτια είναι ευρύχωρα και ηλιόλουστα, με κεντρική θέρμανση και λίγα κρεβάτια. Το φαγητό ετοιμάζεται από έμπειρους μάγειρες σε σύγχρονες εγκαταστάσεις που πληρούν όλους τους κανόνες υγιεινής και είναι πανθομολογουμένως άριστο.
Μιας και έχω την τιμή φέτος να διατίθεμαι στο Λύκειο Βελλάς, μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να ομολογήσω ότι η γενική αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι αυτή της φροντίδας, του ενδιαφέροντος και του σεβασμού στους χώρους της Σχολής, σε πείσμα της μίζερης οικονομικής πραγματικότητας που βιώνει η χώρα μας το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Διογκώνεται το κύμα καταλήψεων σχολικών μονάδων τόσο στα Γιάννενα όσο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Διαβάζω κείμενα που προβάλλουν το δικαίωμα των μαθητών ν’ αγωνίζονται για τη διασφάλιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πώς επιτυγχάνεται η προάσπιση του δημοσίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης με τα δημόσια σχολεία κλειστά. Σε ένα κοινωνικό τοπίο όπου πλέον έχει καταρρακωθεί κάθε έννοια έλλογης αντιμετώπισης των γεγονότων και πρωτοτυπίας στις κινητοποιήσεις, δυστυχώς χρησιμοποιούμε τα παιδιά για να δώσουμε ένα ακόμη πλήγμα στην ήδη πολύπαθη εκπαίδευση. Και εξηγούμαι. Το ότι χάνονται τόσες πολλές διδακτικές ώρες με τόση ευκολία, δεν απαξιώνει έτι περισσότερο το ήδη καταρρακωμένο στη συνείδηση πολλών – για να μην πω, όλων – δημόσιο σχολείο; Νομίζω πως η απάντηση είναι ναι. Μόνοι κερδισμένοι είναι οι καθηγητές του δημοσίου που αμοίβονται χωρίς να εργάζονται και ασφαλώς οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και όσοι κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Μα υποτίθεται πως επιδιώκαμε την δωρεάν παροχή του αγαθού της εκπαίδευσης και οι πράξεις μας συντείνουν είτε με την ενεργό παρότρυνση είτε με την παθητική σιωπή, στη διαιώνιση μιας στρεβλής κατάστασης. Αν δεν αντιλαμβανόμαστε την αντίφαση, τότε είτε δεν έχουμε διαύγεια πνεύματος είτε υποκρινόμαστε.
Επίσης, δεν μπορώ να μην σχολιάσω την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουν ορισμένοι τους βανδαλισμούς στον χώρο του σχολείου και το ισχυρό μήνυμα που εκπέμπεται σε μαθητές ή εξωσχολικούς ότι μπορούν να καταστρέφουν δημόσια περιουσία ή να απειλούν διευθυντές και παρόλα αυτά ν’ απολαμβάνουν το “δικαίωμα” της ατιμωρησίας. Η εμπλοκή εισαγγελικών αρχών και αστυνομικών δυνάμεων καταγγέλεται ως πρακτική τρομοκράτησης των μαθητών και ως λύση προτάσσεται ο διάλογος. Είμαι, ασφαλώς, υπέρ του διαλόγου, αλλά τα περισσότερα από τα προβαλόμενα αιτήματα υπερβαίνουν τη δυνατότητα επίλυσης στον χώρο ενός μεμονωμένου σχολείου. Πρόκειται για ευρύτερα κοινωνικά ζητούμενα. Και απλώς διατυπώνονται για το άλλοθι της κατάληψης.
Νομίζω πως ο χώρος της παιδείας θα έπρεπε να μείνει μακριά από φαινόμενα καταλήψεων. Υπάρχει ανάγκη το σχολείο να είναι ανοικτό. Ίσως τώρα, περισσότερο από ποτέ. Πρέπει όλοι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και ν’ αντισταθούμε στην προσπάθεια περαιτέρω υποβάθμισης του ρόλου του.
Είναι πολλές στιγμές που νιώθουμε να κλείνουν λίγο – λίγο και οι τελευταίες χαραμάδες προσδοκίας για κάτι καλύτερο στο περιβάλλον που ζούμε. Ορθώνονται ισχυρές φωνές μέσα και γύρω μας που λένε πως τίποτε δε διορθώνεται, πως ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Είναι μάταιο να προσπαθήσουμε. Αφού ο καθένας νοιάζεται για το στενά νοούμενο συμφέρον του, γιατί ν’ αποτελέσουμε εμείς την εξαίρεση; Η αίσθηση ότι θα χαρακτηριστούμε γραφικοί αν δώσουμε λίγη από την ικμάδα μας για κάτι άλλο πέραν του ατομικού βολέματος, μας καθηλώνει συνήθως σε απραξία. Πρέπει κανείς να διαθέτει πολύ μεγάλη ψυχική δύναμη για να αντιταχθεί σ’ αυτή τη λογική και να γίνει μια μικρή σπίθα παρηγοριάς σε έναν κόσμο αλλοτριωμένο και χωρίς πυξίδα προσανατολισμένη σε διαχρονικές αξίες.
Το παρακάτω βίντεο συμπυκνώνει σε λίγες σκηνές την προσήλωση ενός παιδιού στο στόχο να δώσει λίγο χρώμα στο περιβάλλον του. Είναι πολύ χαρακτηριστική η αδιαφορία που επιφυλάσσει για τα αποθαρρυντικά σχόλια της παρέας των νεαρών. Σε λίγο το παράδειγμά του μιμούνται όλο και περισσότεροι, καθώς η ανιδιοτέλεια συνιστά έναν πολύ ισχυρό πόλο έλξης.
Εκείνο το πρωϊνό της Τρίτης, 11 Σεπτεμβρίου 2001 έμελλε να είναι αξέχαστο για μένα. Με το χαρτί του διορισμού μου στο χέρι διάβαινα το κατώφλι του 1ου Γυμνασίου Πρεβέζης γεμάτη ενθουσιασμό, προσδοκίες, αλλά και με κάποιες δόσεις συστολής και φόβου. Μια νέα σχολική χρονιά βρισκόταν στο ξεκίνημά της και μια καριέρα στην απαρχή της. Ένιωθα να με συνοδεύουν οι ευχές από συγγενείς, φίλους και συναδέλφους. Η πιο συχνή ευχή ήταν να αποδειχτώ σιδεροκέφαλη, μια φράση που πρώτη φορά άκουγα, αλλά κατά πως φαίνεται είναι συνήθης στη συγκεκριμένη περίσταση. Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε επίσης να υπάρχει ευχή για σιδερένιο στομάχι ή ατσάλινα νεύρα. Αμφότερα, αποδεικνύονται πολύ χρήσιμα εφόδια όχι μόνο στον επαγγελματικό στίβο, αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής.
Στο λεωφορείο του γυρισμού οι εντυπώσεις και οι εικόνες από το σχολείο που θα φιλοξενούσε τα πρώτα μου επαγγελματικά σχέδια, κατέκλυζαν το μυαλό σε σημείο που η διαδρομή Πρέβεζα – Γιάννενα να μου φανεί πιο σύντομη απ’ όσο πράγματι είναι.
Καταφτάνοντας στο σπίτι, δε βρήκα τους γονείς για να μοιραστώ τις πληθωρικές σκέψεις μου, κι έτσι μετά από λίγες μπουκιές φαγητού βρέθηκα στις αγκάλες του … Μορφέα. Λίγη ώρα αργότερα ανοίγω μηχανικά την τηλεόραση και αντικρύζω εικόνες που περισσότερο ταίριαζαν σε κινηματογραφική ταινία παρά στην πραγματικότητα. Αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να προβάλουν τέτοιες ταινίες στη μεσημεριανή ζώνη, αλλά φορώντας τα γυαλιά μου και αφού σιγορεύτηκα ότι όλα τα τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν τις ίδιες σοκαριστικές σκηνές, αποσβολώθηκα. Η ζωή τελικά ξεπέρασε το σινεμά και κάθε νοσηρή φαντασία. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου και ένιωσα πως δέχτηκα μια γερή γροθιά στο στομάχι.
Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα στο όνομα του ισλάμ με τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε σημεία – σύμβολα της αμερικανικής υπερδύναμης. Ακόμη περισσότερες χιλιάδες θα έχαναν αργότερα τη ζωή τους στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.
Μια μέρα με πολλά σημαινόμενα, με αναρίθμητα αναπάντητα ερωτήματα και ακόμη περισσότερα αντικρουόμενα συναισθήματα.
9, 10 και 11 Σεπτεμβρίου 2011 θα πραγματοποιηθεί στην ακριτική Κόνιτσα σειρά εκδηλώσεων αφιερωμένων στο σύγχρονο άγιο γέροντα Παΐσιο. Τις εκδηλώσεις συνδιοργανώνουν η Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης και ο Δήμος Κόνιτσας. Αναλυτικά το πρόγραμμα έχει ως εξής:
Ένα πολύ συγκινητικό άρθρο δημοσιεύεται σήμερα 16 Αυγούστου στην ηλεκτρονική εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ on line” και περιγράφει την ιστορία και την ευαισθησία ενός κοριτσιού από το Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Το νήμα της ζωής της Ρέιτσελ Μπέκγουιθ κόπηκε στα εννέα της χρόνια, αλλά πρόλαβε να δωρίσει τρεις φορές τις κοτσίδες της σε μια οργάνωση ονόματι Locks of Love (Κοτσίδες της Αγάπης), η οποία συγκέντρωνε μαλλιά για να φτιάχνει περούκες για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.
Διαβάζοντας αυτό το άρθρο θυμήθηκα το παρακάτω τηλεοπτικό σποτ, οι εικόνες του οποίου επίσης δημιουργούν κόμπο στο λαιμό και δάκρυα στα μάτια.
Η λογική των παιδιών – όταν ο κόσμος των ενηλίκων δεν την έχει καταρρακώσει – μας δίνει σημάδια προκειμένου να υποψιαστούμε το αληθινό νόημα της ζωής, που είναι συνυφασμένο με την αγάπη και την προσφορά.
Την προσεχή Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011 και ώρα 7:30μμ. θα πραγματοποιηθεί στα Ιωάννινα στην Αίθουσα “Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος” της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας ενημερωτική ημερίδα με τίτλο “Ασφάλεια στο διαδίκτυο – Cyber bullying”.
Ανάλογες ενημερωτικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται ήδη σε διάφορα μέρη της χώρας αυτό το καλοκαίρι και διοργανώνονται από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σε συνεργασία με την Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Στόχος είναι η ενημέρωση για την ασφαλή πρόσβαση των πολιτών στις νέες τεχνολογίες και ειδικότερα στο διαδίκτυο (internet).
Οι πολίτες και ειδικότερα οι γονείς, καθώς και τα παιδιά θα μπορούν μέσα από τη διαδραστική συμμετοχή τους να ενημερώνονται από στελέχη της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος που διαθέτουν μεγάλη εμπειρία και τεχνογνωσία, για την Ασφάλεια στο Διαδίκτυο και για τους κινδύνους που ελλοχεύουν κατά τη πλοήγηση τους σε αυτό.
Θα έχει νομίζω εξαιρετικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε το απόσταγμα της εμπειρίας ανθρώπων που ασχολούνται με ένα τόσο σημαντικό και ευαίσθητο θέμα, τις προεκτάσεις του οποίου αρχίζει σιγά – σιγά να συνειδητοποιεί όποιος ασχολείται με τη διαπαιδαγώγηση των νέων.
Δείτε δύο πολύ εύστοχα διαφημιστικά μηνύματα των εν λόγω ημερίδων, ένα τηλεοπτικό και ένα ραδιοφωνικό.
Επίσης, αξίζει να διαβάσετε ένα ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος σχετικά με τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο. Εναλλακτικά, μπορείτε να δείτε από την ίδια Υπηρεσία χρήσιμες συμβουλές για ασφαλή πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Άξιο προσοχής είναι και ένα πρόσφατο Δελτίο Τύπου (με ημερομηνία 19 Ιουλίου 2011) από την Ελληνική Ανοικτή Γραμμή SafeLine, η οποία δέχεται καταγγελίες για παράνομο περιεχόμενο στο Διαδίκτυο. Για το διάστημα Ιανουαρίου – Ιουνίου 2011 η SafeLine έλαβε συνολικά 1807 καταγγελίες.
Τα πρόσφατα βίαια γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην πλατεία που κατευφημισμόν πλέον αποκαλούμε πλατεία Συντάγματος, επισκίασαν μία από τις βιαιότερες αποφάσεις που έλαβε τα τελευταία χρόνια η κατευφημισμόν εθνική μας αντιπροσωπεία ή για ν’ ακριβολογώ, η σχεδόν οριακή πλειοψηφία των 155 βουλευτών. Ίσως δεν υπάρχει προηγούμενο μία κυβέρνηση και η πλειοψηφία ενός κατ’ όνομα σοσιαλιστικού κόμματος στη Βουλή να βρίσκεται σε τόσο μεγάλη απόσταση από τη λαϊκή βούληση. Ακόμη και αν όλα τα αποθέματα δακρυγόνων της ελληνικής αστυνομίας έπεφταν σε όλους τους πολίτες, θα ήταν αδύνατο ο καπνός να κρύψει απ’ τα μάτια μας το επερχόμενο αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα μας. Αυτό που ήρθε και θα μείνει για τα καλά είναι τα δάκρυα στα μάτια και ένα σφύξιμο στο στομάχι. Και δεν είναι το παροδικό αποτέλεσμα των χημικών που ρίχθηκαν με αφθονία ακόμη και σε κλειστούς χώρους.
Είναι χαρακτηριστική η στάση ακόμη και κυβερνητικών βουλευτών που ψήφισαν μεν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, παραδεχόμενοι όμως το αδιέξοδο. Κατ’ ουσίαν υπέκυψαν στις αφόρητες διεθνείς και εγχώριες πιέσεις που τους ασκήθηκαν. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι στη χώρα μας – και ίσως όχι μόνο σ’ αυτήν – υπάρχει ένα δυσβάστακτο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας.
Απόρροια της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος υποτίθεται πως είναι το κέρδος σε χρόνο για μια ουσιαστικότερη διαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που θα δούμε είναι η δημόσια περιουσία να εκποιείται αντί πινακίου φακής, οι μισθοί να συρρικνώνονται, οι φόροι να εκτοξεύονται στα ύψη και οι έκτακτες εισφορές ν’ αποκτούν μόνιμο χαρακτήρα.
Με αφορμή, λοιπόν, όλα αυτά, θυμήθηκα το τραγούδι των Talking Heads “Road to nowhere” από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Νομίζω πως ο τίτλος του τραγουδιού αποδίδει πειστικότερα τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα.
Παρατίθενται οι στίχοι του τραγουδιού και ακολουθεί το βίντεο.
Road to nowhere
Well we know where we’re goin’
But we don’t know where we’ve been
End we know what we’re knowin’
But we can’t say what we’ve seen
And we’re not little children
And we know what we want
And the future is certain
Give us time to work it out
We’re on a road to nowhere
Come on inside
Takin’ that ride to nowhere
We’ll take that ride
I’m feelin’ okay this mornin’
And you know,
We’re on the road to paradise
Here we go, here we go
Maybe you wonder where you are
I don’t care
Here is where time is on our side
Take you there…take you there
We’re on a road to nowhere
We’re on a road to nowhere
We’re on a road to nowhere
There’s a city in my mind
Come along and take that ride
and it’s all right, baby, it’s all right
And it’s very far away
But it’s growing day by day
And it’s all right, baby, it’s all right
They can tell you what to do
But they’ll make a fool of you
And it’s all right, baby, it’s all right
We’re on a road to nowhere.
Στις 13 Απριλίου 2011 έγινε – στο πλαίσιο του μαθήματος φωτογραφίας – μια εξόρμηση στο Κάστρο των Ιωαννίνων με σκοπό τη λήψη φωτογραφιών. Η ομάδα εκείνη την ημέρα περιελάμβανε το δάσκαλό μας, τον Στάθη, τη Βάσω, τη Σίσυ κι εμένα. Μόλις σήμερα βρήκα την ευκαιρία να ανεβάσω τις φωτογραφίες στο Picasa. Το αποτέλεσμα αυτής της φωτογράφισης τίθεται στη συνέχεια στην κρίση σας. Με κλικ στην εικόνα μεταβαίνετε στο φωτογραφικό άλμπουμ.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα πολλαπλασιάζονται οι τηλεοπτικές σκηνές με τη φυγάδευση βουλευτών και άλλων πολιτικών προσώπων από την εντεινόμενη λαϊκή οργή. Έχει γίνει πλέον σαφές ότι το να είσαι πολιτικός στη σημερινή χρεωκοπημένη Ελλάδα, αποτελεί ένα πολύ επικίνδυνο επάγγελμα. Είναι πραγματική αποκοτιά. Χρειάζεσαι μια στρατιά αστυνομικών να σε φυλάνε και το δίχως άλλο, η παρουσία σου ακόμη και στην ευγενέστερη εκδήλωση εγκυμονεί κινδύνους για τη σωματική σου ακεραιότητα.
Εκείνο που ίσως διαφεύγει της προσοχής είναι ότι στο στόχαστρο δε βρίσκονται μόνο πολιτικοί, αλλά και όλος εκείνος ο εσμός ανθρώπων που βρισκόταν ή κι εξακολουθεί να βρίσκεται γύρω από τα πολιτικά κόμματα εξουσίας, προσπαθώντας να εξαργυρώσει την αφοσίωση και τις εκδουλεύσεις στον κομματικό φορέα με πάσης φύσεως ανταλλάγματα. Συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, αυτοδιοικητικοί άρχοντες, όσοι τουλάχιστον εξ αυτών εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να πιστεύουν ότι η κομματική ομπρέλα μπορεί να τους εξασφαλίσει ασυλία και δύναμη, πλανώνται πλάνην οικτρά. Η πρόταξη του ατομικού τους βολέματος έναντι του δημοσίου συμφέροντος δεν είναι πολύ ευφυής ιδέα. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να σκεφτούν σιγά – σιγά να διαφοροποιούν τη μέχρι τώρα στάση τους, αν δεν επιθυμούν να έχουν την ίδια μοίρα με τα πολιτικά τους αφεντικά.
Αν και οι γενικεύσεις δεν είναι καλό πράγμα, εντούτοις νομίζω πως τα ίδια τα κόμματα και ιδιαιτέρως τα δύο μεγαλύτερα, φρόντισαν να καταντήσουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ένα κουρέλι. Το πολιτικό σύστημα, όπως το γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση, κατέρρευσε. Όμως το πολιτικό σύστημα είναι μια απρόσωπη έννοια και ο θυμός των ανθρώπων μετουσιώνεται σε πράξεις βίας – όχι και πολύ έντονης τούτη τη στιγμή – σε πρόσωπα που θεωρούνται ότι το εκφράζουν. Μερικές φορές παίρνει η μπάλα και ανθρώπους που ίσως δεν ενεπλάκησαν στο ένοχο αλισβερίσι πολιτικής, οικονομικής ή / και δικαστικής εξουσίας. Αλλά και μόνη η ιδιότητα του πολιτικού είπαμε ότι αποτελεί κόκκινο πανί για τον πεινασμένο και αγανακτισμένο πολίτη.
Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η αρχή. Δικαστές και δικηγόροι θα πρέπει να περιμένουν τη δική τους σειρά. Άλλωστε, έχουν πολύ σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την ασυδωσία και την κάλυψη των καταχραστών του δημοσίου πλούτου της χώρας. Δεν είναι τυχαίο που δεν ξημέρωσε ποτέ η μέρα για να δούμε να οδηγείται στης φυλακής τα σίδερα – έστω κι ένα – πολιτικό πρόσωπο με εμπλοκή σε προμήθειες κάτω από το τραπέζι πολλών μυρίων ευρώ.
Ακολουθούν οι πλούσιοι, που επιδεικνύουν με κομπασμό την παραμυθένια ζωή τους. Κρατικοδίαιτοι οι περισσότεροι απ’ αυτούς, έχτισαν αμύθητες περιουσίες με αθέμιτα μέσα και σε αγαστή συνεργασία με τους διαχειριστές ενός σαθρού πολιτικού συστήματος. Σε εποχή λιτότητας και με καλπάζοντα τον ρυθμό ανεργίας για την πλειοψηφία του λαού, δε θέλει και πολύ σκέψη για να καταλάβει ο πλούσιος ότι η εικόνα της ζωής του μέσα στη χλιδή προκαλεί. Πάντα δηλαδή προκαλούσε, απλώς τώρα αυτό γίνεται στο μέγιστο βαθμό, μιας και η ψαλίδα των ανισοτήτων έχει ανοίξει πολύ εις βάρος των φτωχών.
Με όλα τούτα, μοιάζει η σημερινή εποχή να μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Αν μη τι άλλο, όσα ζητήματα βάζαμε κάτω απ’ το χαλάκι όλα τα προηγούμενα χρόνια, θα χρειαστεί να τα φέρουμε στην επιφάνεια και να τα ξεκαθαρίσουμε. Ήρθε η ώρα της χειραφέτησης και των δύσκολων αποφάσεων.
Μνημόνιο: ένας όρος που μέχρι και πριν από ένα χρόνο θα συναντούσαμε τυχαία στο πλαίσιο κάποιας είδησης που θα αφορούσε διακρατική συμφωνία. Από τον Μάιο του 2010 όμως και εντεύθεν, η λέξη όχι απλώς έχει εισβάλλει στη ζωή μας, αλλά πεισματικά εγκαταστάθηκε στο καθημερινό λεξιλόγιο μαζί με άλλους ακατανόητους – για τους περισσότερους από μας – όρους, όπως spreads, αναδιάρθρωση, ασφάλιστρα κινδύνου.
Και μπορεί στην ουσία τους οι περισσότεροι καινοφανείς οικονομικοί όροι να μας είναι άγνωστοι, ωστόσο έχουμε αισθανθεί τις συνέπειές τους στις πετσί μας, μιας και η οικονομική δυσπραγία είναι διάχυτη, το κόστος ζωής ασφυκτικό, οι μισθοί βαίνουν διαρκώς συρρικνούμενοι, ενώ οι φόροι εκτοξεύονται στον ουρανό.
Μέσα σ’ αυτό το δυσοίωνο τοπίο λαμβάνουν χώρα γεγονότα με τέτοιον καταιγιστικό ρυθμό που πλέον αδυνατούμε να τα παρακολουθήσουμε και κυρίως να αντιληφθούμε τον βαθύτερο αντίκτυπό τους στο μέλλον της χώρας.
Από σατιρική εκπομπή προβάλλεται κομμένο απόσπασμα βίντεο που εμφανίζει τον πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος – Καν σε συνέντευξή του σε γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι, να παραδέχεται ότι το θέμα της παρέμβασης του ΔΝΤ στην Ελλάδα “έκλεισε” σε 15 ημέρες, αλλά είχαν προηγηθεί υπόγειες, επί μήνες διαβουλεύσεις μεταξύ Ταμείου και ελληνικών αρχών, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό.
Από την φράση του Παπανδρέου “λεφτά υπάρχουν” οδηγηθήκαμε στο Δ.Ν.Τ., την προσφυγή στο οποίο τα επίσημα πρωθυπουργικά χείλη διέψευδαν κατηγορηματικά. Υποτίθεται, επίσης, ότι ο νυν πρωθυπουργός, όταν ανελάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν γνώριζε την οικτρή κατάσταση της οικονομίας. Μόνο που ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Προβόπουλος κατέρριψε τον ισχυρισμό αυτό, δηλώνοντας ότι είχε ενημερώσει για τη κάκιστη προοπτική των οικονομικών δεικτών τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή και τις ηγεσίες όλων των κομμάτων, άρα και τον Παπανδρέου. Συνεπώς, το άλλοθι της άγνοιας δεν υφίσταται.
Κατόπιν όλων αυτών, πώς είναι δυνατόν να μην απογοητεύεται κανείς και να μην αντιμετωπίζει με καχυποψία κάθε ενέργεια, νομοσχέδιο και οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγών; Πώς μπορεί να πειστεί κανείς για την αγνότητα των κινήτρων, όταν τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό φαίνεται να αδυνατούν να απαγκιστρωθούν από λαϊκίστικες νοοτροπίες και τακτικές, παρόμοιες με αυτές που μας οδήγησαν στο τρέχον αδιέξοδο. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει καταβαραθρωθεί. Και έχει καταβαραθρωθεί για δύο πολύ απλούς λόγους. Ο πρώτος είναι η ακατανόητη καταφυγή σε ψέματα που σε χρόνο ρεκόρ ξεσκεπάζονται και ο δεύτερος είναι η ατιμωρησία όσων ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος είναι τόσο τελεσίδικη, που έχει συμπαρασύρει και τις λίγες υγιείς πολιτικές φωνές που απέμειναν, μαζί με την ελπίδα μας για μια καινούρια πολιτική ηθική με προοπτική.
Σύντομα η οικονομική καταστροφή θα συμπορευτεί με την κοινωνική αναταραχή και τη συρρίκνωση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η πτώση είναι αναπόφευκτη. Η υποθήκευση του μέλλοντός μας που αποφασίζεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων σε συναντήσεις με κρυφή ατζέντα, δεν τυγχάνει της λαϊκής συγκατάθεσης ούτε έχει την πολιτική νομιμοποίηση.
Ως μαθήτρια λυκείου ήμουν – για να το θέσω κομψά – αδύνατος κρίκος στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών, δηλαδή αυτό που λέμε σκράπας. Μερικές αβελτηρίες στο διάβασμα και το ένα μετά το άλλο έκαναν την εμφάνισή τους πλείστα όσα μαθησιακά κενά, τα οποία στο τέλος αποδείχτηκε ανέφικτο να τα καλύψω. Δε νοιώθω ασφαλώς υπερήφανη γι’ αυτό. Ωστόσο, θυμάμαι που έδινα θάρρος στον εαυτό μου ισχυριζόμενη ότι ποτέ δε θα μου χρειαστούν. Δε θα υπάρξει καμιά ανάγκη – σκεφτόμουν – συνομιλίας με κάποιον Σοφοκλή, Αριστοτέλη ή Θουκυδίδη στη ζωή μου. Αφελείς σκέψεις θα πείτε. Και τούτο διότι χρειάζεται να “συνομιλούμε” με τα κείμενα αυτών και άλλων μεγάλων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών αντλώντας νοήματα και μηνύματα που παραμένουν σύγχρονα όσο και διαχρονικά. Ή μάλλον επειδή είναι διαχρονικά είναι και τόσο σύγχρονα.
Με τούτα και με κείνα, αφέθηκε ως αραχνιασμένη αποσκευή των μαθητικών χρόνων η πικρή ανάμνηση ενός βαθμού κάτω από τη βάση στο εν λόγω μάθημα.
Μέχρις ότου διάβασα στο περιοδικό Λυδία (τεύχος 455, Ιανουάριος 2011, σελ. 22, 23) την παρακάτω είδηση και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Κάποιος ισπανός καθηγητής ονόματι Χ. Κοντέρχ του πανεπιστημίου Σεν Άντριους της Σκωτίας αναρτά στην ιστοσελίδα www.akwn.net την επικαιρότητα στα αρχαία ελληνικά!
Σταχυολογώ δύο χαρακτηριστικούς τίτλους από την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών.
Τό του Γαδδάφι στράτευμα τόν όρον εις την Τυνησίαν διαβαίνει.
Ο Ασάδ τους εαυτού πολίτας αποκτείνει.
Αν μη τί άλλο αξίζει να παραδεχτεί κανείς ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο χρήσης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, κάνοντάς την ιδιαιτέρως θελκτική.
