Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Η Φόνισσα (εκδ. Εστία)
Γράφει η Σοφία Λίτσιου, Β3 ΓΕΛ Κρεμαστής
Η «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα. Παλιότερα, όσες φορές μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω ένα βιβλίο, πάντα στη μέση το παρατούσα, γιατί χανόταν το ενδιαφέρον μου. Η Φόνισσα ήταν το πρώτο βιβλίο που άρχισα να διαβάζω με ενδιαφέρον και μέχρι την τελευταία σελίδα κρατήθηκε αμείωτο.
Αρχικά, αυτό που μου άρεσε ήταν ότι ο Παπαδιαμάντης με αυτήν την ιστορία μάς δείχνει τις αντιλήψεις που επικρατούσαν τότε, όπως και τη φτώχεια των ανθρώπων. Φαίνεται ότι δεν αναφέρεται σε γεγονότα που είναι τυχαία, αλλά σε ό,τι ζούσε και έβλεπε εκείνη την εποχή. Επιπρόσθετα, η αφήγησή του ήταν συγκλονιστική. Το συναίσθημα που επικρατούσε μέσα μου την ώρα που το διάβαζα ήταν η αγωνία για το τι θα ακολουθήσει μετά.
Αυτό όμως που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν η γλώσσα του Παπαδιαμάντη. Πραγματικά δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι θα διάβαζα με τόση αγωνία και τόση ευχαρίστηση ένα βιβλίο που είναι γραμμένο στη συγκεκριμένη γλώσσα. Η «παπαδιαμαντική» γλώσσα έχει μία ιδιαίτερη γοητεία και μία μουσικότητα που την κάνει μοναδική. Αν το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήταν γραμμένο σε αυτήν τη γλώσσα, ίσως και να μην το διάβαζα.
Πιστεύω ότι αν το διαβάσω σε μεγαλύτερη ηλικία, θα μπορέσω να εκτιμήσω σημεία που τώρα δεν εντόπισα. Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή μου.