Το παιδί του Νώε είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσαμε στη λέσχη.Η πρώτη μας συνάντηση μετά την ανάγνωση του βιβλίου ήταν πολύ συγκινητική και ενδιαφέρουσα. Ανταλλάξαμε σκέψεις και συναισθήματα που είχαμε κατά την ανάγνωση του βιβλίου. Ταυτόχρονα όμως ήταν ένας καλός τρόπος να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας ακούγοντας τις απόψεις ο ένας του άλλου. Το βιβλίο αυτό είναι ξεχωριστό και γεμάτο μυνήματα για την ζωή. Όπως για παράδειγμα να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα των θρησκειών, περνάει επίσης μυνήματα για τη φιλία,την αυτοεκτίμηση,την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την αντοχή στις δύσκολες καταστάσεις που βρισκόμαστε. Επιπλέον να έχουμε πίστη και να είμαστε ο εαυτός μας ακόμα και αν οι άλλοι προσπαθούν να μας αλλάξουν.Το βιβλίο διαδραματίζεται στην διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου στο Βέλγιο με πρωταγωνιστή ένα 7χρονο εβραιόπουλο που ονομάζονταν Τζοζέφ το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Για να σωθεί, οι γονείς του τον παραδίδουν στον πατέρα Πόνς,ο οποίος ήταν ιερέας της επαρχίας. Ο ιερέας προσπαθεί να σώσει μαζί με τον Τζοζέφ και άλλα εβραιόπουλα από τον φόβο του Ολοκαυτώματος. Το οικοτροφείο του μετατρέπεται σε μια πραγματική κιβωτό που ο πατέρας Πόνς παίρνει τον ρόλο του Νώε και προσπαθεί να διασώσει τον Εβραϊκό πολιτισμό από την εξαφάνιση του .Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία σε αυτό το βιβλίο ήταν, όταν ο μικρός Τζοζέφ αφού βρήκε την οικογένεια του ,γύρισε πίσω στο παρεκκλήσι του πατέρα Πόνς για να του πει ότι θέλει να πιστεύει στον Ιησού Χριστό.Η πρώτη κουβέντα του ιερέα όμως ήταν να του πει πως είναι από τους τελευταίους Εβραίους επιζώντες και πως πρέπει να δεχτεί αυτό που είναι. Αν ήταν κάποιος άλλος στην θέση του θα τον είχε μεταπείσει να αλλάξει θρησκεία αλλά εκείνος επέλεξε να εξηγήσει στον Τζοζέφ πως είναι σημαντικό να πιστεύει στην θρησκεία του διότι κάποια μέρα θα είναι ζωντανή απόδειξη της. Αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση στο συγκεκριμένο σημείο και μας δείχνει πως και εμείς πρέπει να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε τους άλλους έτσι όπως είναι και να μην προσπαθούμε να τους υποβάλλουμε τα δικά μας πιστεύω.Δεν θα μπορούσα να παραλείψω επίσης το σημείο που ο ιερέας είπε στον Τζόζεφ πως ο πατέρας του τον αγαπάει. Ίσως και με τον λάθος τρόπο αλλά θα πρέπει να του ανταποδώσει και εκείνος την αγάπη του, γιατί δεν θα λάβει τόση αγάπη από κανέναν άλλον. Αυτό το κομμάτι προσωπικά πιστεύω πως είναι από τα πιο συγκινητικά της ιστορίας διότι μας δείχνει πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός της οικογένειας και πως ότι και να γίνει η οικογένεια μας θα είναι εκεί για εμάς ακόμα και τις στιγμές που δεν έχουμε κανέναν άλλο .Τέλος διαβάζοντας το βιβλίο αυτό μπήκα στην θέση αυτού του μικρού αθώου παιδιού και συμμερίστηκα τον πόνο του αλλά και ένιωσα πόσο σκληρά είναι όλα αυτά που βίωσε. Από το άγχος που είχε αν θα ξαναδεί του γονείς του μέχρι όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που πέρασε γεμάτος φόβο και ανησυχία για το πώς θα τον έβρισκε η επόμενη μέρα. Κατάλαβα πόσο τυχεροί είμαστε για όλα αυτά που έχουμε και πως παρόλα αυτά ακόμα είμαστε άπληστοι,γεγονός το οποίο με στεναχωρεί. Πιστεύω πως μετά την ανάγνωση του βιβλίου αυτού άλλαξαν αρκετά πράγματα στον τρόπο με τον οποίο βλέπω την ζωή και πως δεν πρέπει να είμαστε τόσο υπερόπτες των πραγμάτων.
Μαρία Τσαμπουράκη
Α’5
