Το παιδί αγαπά να χειρίζεται τα πράγματα, να κατασκευάζει, να καταστρέφει, για να ανακατασκευάζει και να μεταμορφώνει. Το χαρτάκι θα γίνει αεροπλανάκι ή βαρκούλα. Η ζωή του κυλάει σε ακατάπαυστες μετακινήσεις από το πραγματικό στο φανταστικό και από το φανταστικό στο πραγματικό. Έτσι, ζει μέσα στα πράγματα και έξω από τα πράγματα, μέσα στον τόπο και έξω από τον τόπο, μέσα στο χρόνο και έξω από το χρόνο.

 Ζωή και όνειρο λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία.

Απόσπασμα  άρθρου του Βελιαρούτη Λεωνίδα ,από το Σύγχρονο Νηπιαγωγείο, τόμος 11(1984)σελ. 349.