Σήμερα υπάρχει ένας υπερκορεσμός στην πολιτική ζωή του τόπου που πρέπει να εκτονωθεί. Τη στιγμή αυτή δεν υπάρχει το σχέδιο που θα πάρει η εκτόνωση και επειδή ο κόσμος φοβάται να μη δημιουργηθεί κανένα έκτρωμα και τα πράγματα οδηγηθούν στο χειρότερο, περιμένει μέχρι να αναγνωρίσει την πολιτική δομή που θέλει να δημιουργήσει.
Σαν παράδειγμα ανησυχίας του κόσμου αναφέρω αφενός την Αίγυπτο όπου όταν οι άνθρωποι σκοτώνονταν στο Κάϊρο ο διάδοχος του συστήματος ήταν στην Ουάσιγκτον να πάρει το χρίσμα, αφετέρου στη δική μας ιστορία όταν οι Έλληνες επαναστάτησαν το 1821 οι ξένες δυνάμεις επέβαλαν τον Όθωνα και τους Βαβαρούς ενώ φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.
Δεν φθάνει επομένως να αναλύουμε μόνο τις αιτίες που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση και να στιγματίζουμε τους υπεύθυνους αλλά πρέπει να καταστρώσουμε ένα σχέδιο δράσης που θα εμπιστευθεί ο κόσμος και θα το ακολουθήσει.
Η συντεχνιακές διαμαρτυρίες τάξεων που στην ουσία αποτελούν μέρος του προβλήματος διχάζουν τον απλό κόσμο, που έχει υπάρξει θύμα των οργανωμένων συντεχνιών που δρουν εις βάρος του κοινού συμφέροντος. Δυστυχώς σήμερα, αφενός μεν κυκλοφορούν πολλές προτάσεις για αλλαγή του συστήματος, εκ των οποίων πολλές είναι υστερόβουλες ή ελλιπείς, αφετέρου δε το κριτήριο του κόσμου έχει αμβλυνθεί και δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ορθή δομή, ούτε έχει αγωνιστικό φρόνημα για την επιβολή της.
Επομένως αν και το σύστημα είναι υπέρκορο και υπάρχει η δυναμική για να δημιουργηθεί η διάδοχος κατάσταση, βλέπουμε ότι δεν ξεκινά η ανατροπή. Θα πρέπει επομένως όχι μόνο να προτείνουμε το σχέδιο λειτουργίας του νέου πολιτεύματος, τον τρόπο διαχείρισης της οικονομίας και το είδος των σχέσεων μας με το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον αλλά συγχρόνως θα πρέπει να μιλήσουμε στην γλώσσα που θα αφυπνίσει τον κόσμο και θα τον διεγείρει σε κοινή δράση.
Ο Μίκης Θεοδωράκης με την πρόσκληση της Σπίθας ανέλυσε θαυμάσια το πως φθάσαμε έως εδώ, περιέγραψε την αθλιότητα της παρούσας κατάστασης και απέρριψε τους σημερινούς ηγέτες σαν συνυπεύθυνους της εξαθλίωσης αλλά, έκτος από ανυπακοή στους παράνομους ηγέτες και παρότρυνση δημιουργίας ομάδων συσπείρωσης δεν έδειξε το σχέδιο της νέας δομής που θα αντικαταστήσει την παλιά που καταρρέει. Τα άτομα που τον περιστοιχίζουν προέρχονται κατά κανόνα από τον αριστερό χώρο με υπόβαθρο παθητικής διαμαρτυρίας χωρίς θετικές προτάσεις , η πάλαι ποτέ αυτονόητη πρόταση του κομμουνισμού έχει ήδη καταρρεύσει και επομένως δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως ο τύπος του πολιτεύματος που προτείνεται.
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησία της Ελλάδος πήρε θέση με το καλύτερο ίσως πολιτικό κείμενο της μετά τη μεταπολίτευση, γραμμένο από τον σεβασμιώτατο Σισανίου και Σιατίστης κύριο Παύλο. Εκ των πραγμάτων όμως, αν και η Εκκλησία αποτελεί τον ισχυρότερο πυρήνα συσπείρωσης εντούτοις δεν περιμένει κανείς από αυτή να υποδείξει το σχέδιο αλλά κυρίως να θέσει το ηθικό υπόβαθρο δημιουργίας του, πράγμα που έχει εκλείψει από την κοινωνία μας και στο οποίο ή Εκκλησία έχει υστερήσει και έχει υποσκελιστεί από τον αμοραλισμό της νέας τάξης πραγμάτων και τον Δούρειο Ίππο της δήθεν ανεξιθρησκίας τον οποίο της υπέβαλλαν να εισάγει στη χώρα.
Υπάρχουν πολλές οργανώσεις, συσπειρώσεις, πρωτοβουλίες και μικρά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα εν τω γενέσθαι, κάθε οργάνωση θέλει να συσπειρώσει τους πολίτες γύρω της και να γίνει φορέας της αλλαγής. Το σύστημα ανθίσταται στις οργανώσεις, δεν τους δίνει την ευκαιρία να γίνουν γνωστές και η μόνη διέξοδος είναι το διαδίκτυο, έτσι ενώ πολλοί παράγουν πολιτική σκέψη αυτή δεν βρίσκει άμεση διέξοδο στον κόσμο. Αντιθέτως το σύστημα, που αν και έχει πάψει να παράγει πολιτική σκέψη και υπάρχει μόνο σαν εικονική πραγματικότητα στις ειδήσεις των εννέα, αυτοπροβάλλεται και υποδεικνύει τα δικά του φθαρμένα πρότυπα και πρόσωπα που με διάφορα προσωπεία συναίνεσης και διαπλοκής προσπαθούν να παρουσιαστούν σαν σωτήρες, αυτοί που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της οικονομικής και κυρίως της ηθικής κρίσης.
Η κατάσταση είναι υπερκορεσμένη δεν είναι παρά θέμα χρόνου για να εκδηλωθεί το σχέδιο που θα συσπειρώσει τους πολίτες. Τα πρόσωπα υπάρχουν μεταξύ μας, οι ιδέες είναι σύγχρονες και το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνει υπέρβαση των αδυναμιών μας: της αρχομανίας, της ανυπακοής, της απληστίας, της ακηδίας και της μη αναγνώρισης του άλλου. Χρειάζεται να επιστρατευθούν τα χαρακτηριστικά της φυλής μας: η αρετή, η αυτοθυσία, η συναλληλία, ο ορθός λόγος, η φαντασία και η πίστη μας ότι έχουμε δικαίωμα στην ιστορία.