HocusPocusCorpus

Η Πειραματική Σκηνή της Θεσσαλονίκης, που λειτούργησε ως το μοναδικό – επί σειρά ετών – «παρακρατικό» θέατρο, στη Θεσσαλονίκη, κλείνει, καθώς έπαψε να επιχορηγείται
ΤΑ ΝΕΑ

Η πειραματική «Αντιγόνη» του Εθνικού Θεάτρου, που κατέβασε χθες το υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, σε μία από τις «διακεκαυμένες ζώνες» της πόλης, δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση. Το θέατρο μπορεί να ξαναγύρισε στην πλατεία Θεάτρου, εκεί όπου κάποτε βρισκόταν μια από τις πρώτες σκηνές της Αθήνας, αλλά ούτε οι μόνιμοι κάτοικοι δεν το τίμησαν. Φόβος; Αδιαφορία;

Μία μόνο κάτοικος, η κυρία Κορίνη, έσπευσε να καλωσορίσει το σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά και τους ηθοποιούς. «Είναι πολύ σημαντικό που είσαστε εδώ», τους είπε. «Το ήξερα όμως ότι δεν θα έχει κόσμο. Βήμα βήμα θα αρχίσουν οι άνθρωποι να ξανακυκλοφορούν. Να ξαναέρθετε», τους προέτρεψε.

Ενώ η γειτονιά ζούσε τους γνώριμους ρυθμούς της (Κινέζοι περνούσαν με τα καρότσια τους, Πακιστανοί με σακουλάκια γεμάτα μπαχάρια και λαχανικά κι ένας ρακοσυλλέκτης ήταν απορροφημένος στο ξεψάχνισμα των σκουπιδιών), μια ομάδα νέων παιδιών -σπουδαστές δραματικών σχολών, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι- περίμεναν καθισμένοι στα σκαλάκια της Διπλαρείου Βιοτεχνικής Σχολής να αρχίσει η παράσταση.

Τρεις κάμερες είχαν ήδη στηθεί απέναντι από ένα κασετόφωνο, 16 σχολικές καρέκλες κι ένα θρανίο στο πεζοδρόμιο της Διπλαρείου, το σκηνικό εντός του οποίου οι Ηρώ Μπέζου, Προκόπης Αγαθοκλής, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος και Αμαλία Τσεκούρα, φορώντας τα casual ρουχαλάκια τους, θα αναβίωναν με σύγχρονο μινιμαλιστικό τρόπο τον τραγικό μύθο. Παραπλανώντας ακόμη και Αθηναίους που περνώντας δεν καταλάβαιναν ότι παίζεται θέατρο! Συνεχίστε να διαβάζετε »

Η θεατρική ομάδα «Εξ αμάξης» , ο πυρήνας της οποίας αποτελείται από εκπαιδευτικούς, παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση «Φαύστα» του Μποστ στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ (Παρασκευοπούλου 42 & Κωνσταντινουπόλεως) την Τετάρτη 18 Μαΐου, στις 20.30 μ.μ..

Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών της ΜΕΛΙΣΣΑΣ.

Το ορφανοτροφείο ΜΕΛΙΣΣΑ, που φέτος συμπληρώνει 90 χρόνια αδιάλειπτης προσφοράς στα παιδιά που το έχουν ανάγκη, είναι η στέγη, η προστασία και η φροντίδα για  κορίτσια 6 έως 18 ετών τα οποία έχουν υποστεί παραμέληση, στηρίζοντάς τα στην  κοινωνική τους ένταξη και μετά την ενηλικίωση, προωθώντας παράλληλα και το θεσμό της φιλοξενίας και της αναδοχής. Αυτή τη στιγμή η ΜΕΛΙΣΣΑ παλεύει για την επιβίωσή της, καθώς έχει διακοπεί η κρατική επιχορήγηση, και εκπέμπει έκκληση βοήθειας προς τους συμπολίτες μας για να στηρίξουν τη συνέχεια του έργου της.

Η τέχνη δεν παράγεται σε κενό Ιστορίας. Καθώς η «πολιτική ανυπακοή», η «πολιτική βία», οι «μορφές κινηματικότητας» (και για κάποιες ομάδες και επαναστατικότητας)έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερνότητας μας, ο αναστοχασμός για τη σημασία τους στη ζωή μας αντανακλάται και στις αναζητήσεις του θεάτρου. Μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2011 τρεις παραστάσεις που αντλούν τη θεματική τους από στιγμιότυπα της Γαλλικής ή της Ρωσικής Επανάστασης ανεβαίνουν στην Αθήνα. «Ο θάνατος του Δαντόν», η «Αποστολή», το «Μάουζερ», πέραν της συνάντησης με κείμενα σπουδαίων θεατρικών συγγραφέων όπως ο Γκέοργκ Μπύχνερ και ο Χάινερ Μύλερ, προσεγγίζουν κριτικά το φαινόμενο των επαναστάσεων και των πρωταγωνιστών τους, θέτοντας παράλληλα ερωτήματα για τη σχέση ιδεολογίας και εξουσίας, τα αίτια και τη λειτουργία της πολιτικής βίας, τις συνέπειες ακραίων εποχών για τον μέσο άνθρωπο. Συνεχίστε να διαβάζετε »

Με Τσέχοφ, ελληνικά έργα και αρκετές συμπράξεις, κυρίως τοπικού χαρακτήρα, επιχειρεί το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας να διανύσει τη χειμερινή θεατρική περίοδο.

Στην κεντρική του σκηνή το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας επέλεξε να ανεβάσει το «Γλάρο», του  Αντον Τσέχοφ .Η μετάφραση είναι της Ξένιας Καλογεροπούλου και η δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του Θοδωρή Αμπαζή, καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ. Στην παράσταση συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι δύο Καβαλιώτισσες ηθοποιοί Μαρία Σαββίδου και Δέσποινα Παπάζογλου. Το ρόλο του Τριγκόριν θα υποδυθεί ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, της Αρκάντινα η Δανάη Σαριδάκη.

Η πρεμιέρα του έργου θα πραγματοποιηθεί στα μέσα του Ιανουαρίου 2011, στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου». Στην παράσταση ακούγονται έργα των Μότσαρτ, Σοπέν, Προκόφιεφ, Μπαχ, Μάλερ, Τσαϊκόφσκι.

Με αφορμή το «Γλάρο», το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας διοργανώνει διαγωνισμό θεατρικού μονολόγου για παιδιά δημοτικού και γυμνασίου, με τίτλο «Είμαι γλάρος» (συνδιοργάνωση με την εφημερίδα «Εβδόμη»). Επίσης, οι ερασιτεχνικές ομάδες της Καβάλας θα συμμετάσχουν σε ένα διήμερο αφιερωμένο στον Τσέχοφ, στις 18 και 19 Δεκεμβρίου, σε διάφορους χώρους μέσα στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου».

Αγγελιοφόρος

ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΝΑΝΟΥ

«Ισως εκεί, που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία και η ομορφιά του ανθρώπου»: τη φράση του Γιάννη Ρίτσου θα μπορούσε χωρίς αμφιβολία να την προσυπογράφει η Ηλέκτρα, διαχρονικό σύμβολο της απέλπιδος αντίστασης απέναντι στην εξουσία. Με υλικό απ’ το μύθο των Ατρειδών που εστιάζει στον κόσμο που περιβάλλει την Ηλέκτρα, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει από σήμερα, στις 21.00, στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, την «Ηλέκτρα –Σκηνική Σύνθεση από το μύθο των Ατρειδών», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη. Πρόκειται για μια παράσταση που ξεκίνησε τον Απρίλιο ως work in progress. Το κοινό έχει τη δυνατότητα να δει την εξέλιξή της για δύο εβδομάδες, ενώ στη συνέχεια, το έργο θα παίζεται καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν προσαρμοσμένο στις ανάγκες της Νεανικής Σκηνής του ΚΘΒΕ, η οποία μεταφέρεται στη σκηνή της ΕΜΣ. «Υπήρχε ένα feedback από τον κόσμο από πράγματα που γίνονταν στις πρόβες και έτσι το αποτέλεσμα που θα δουν οι θεατές έχει αρκετές διαφορές με την πρώτη εκείνη εκδοχή», εξηγεί στον «Α» ο σκηνοθέτης. Μέσα από κείμενα σχετικά με το μύθο των Ατρειδών που έχουν γραφτεί από τους κλασικούς (Αισχύλος, Ευριπίδης, Σοφοκλής), μέχρι πιο σύγχρονους (Ρίτσος, Σαρτρ, Χόφμανσταλ), η σκηνική αυτή σύνθεση διδάσκει ότι «η λήθη είναι ανόσια και η μνήμη είναι προσευχή για την έλευση της δικαιοσύνης», σημειώνει ο Γρηγόρης Καραντινάκης. Συνεχίστε να διαβάζετε »

Σάββατο μεσημέρι, 200 παιδιά, μαθητές και μαθήτριες δημοτικων, γυμνασιων, λυκειων και  θεατρικών ομάδων από τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική άφησαν το πρόγραμμά τους, τις συνήθειές τους, την ξεκούρασή τους και μαζεύτηκαν για να προετοιμάσουν 32 Μονολόγους από τη Γάζα.  Παιδιά που υπομονετικά κάθισαν ώρες στις καρέκλες του θεάτρου βλέποντας τις ομάδες των υπολοίπων να παρουσιάζουν το μονόλογό τους η κάθε μία. Παιδιά που έκαναν πρόβα σε όποιο σημείο έβρισκαν χώρο. Παιδιά που συνάντησαν με αυτούς τους μονολόγους άλλα παιδιά της ηλικίας τους από μια περιοχή του πλανήτη όπου δε γεννιέσαι αγόρι ή κορίτσι αλλά κατευθείαν άντρας ή γυναίκα, που τους έκλεψαν την παιδική τους ηλικία. Μετά το μονόλογο η ανατροφοδότηση. Άλλα πηγαδάκια  με συζητήσεις και ανταλλαγή  ιδεών. Έφηβοι και έφηβες που ήρθαν με κάθε μέσο για να συναντήσουν τις σκέψεις και τις αλήθειες των παιδιών της Γάζας. Που διάβασαν, προβληματίστηκαν, συζήτησαν, μοιράστηκαν τις λύπες, τον πόνο, το θυμό, τα όνειρα των συνομιλίκων τους παιδιών από τη Γάζα. Το σχολείο άνοιξε στην κοινωνία, ο Βυγκότσκι θα ήταν πραγματικά περήφανος. Γιατί δεν είναι μόνο τα μαθήματα που έχουν σημασία – παραδοσιακά ή ψηφιακά διδαγμένα. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι το γκρέμισμα των τειχών που κρατούν το σχολείο απομονωμένο, η ενεργοποίηση, η ευαισθητοποίηση, η ανάληψη πρωτοβουλιών και η συμμετοχή. Και αυτά τα παιδιά με τις καθηγήτριές τους -άντε και τη δασκάλα τους, μας έκαναν να δακρύσουμε και να συγκινηθούμε με τη σοβαρότητα και την ωριμότητα που έχουν. Μας έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα μέσα στο τέλμα “του κουτσομπολίστικου μεσημεριανάδικου” που τα περιτριγυρίζει.

Πήγα κι εγώ με τα δικά μου 9χρονα μικρούτσικα. Και ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη. Κάθισαν δύο ώρες και χωρίς να κουνηθούν από τις καρέκλες τους  παρακολουθώντας τους  μονολόγους των μεγάλων παιδιών και έσκυβαν το ένα στο άλλο  και κάτι μουρμούριζαν με το βλέμμα προβληματισμένο και την προσοχή τους όλη στραμμένη στη σκηνή ( και τα κείμενα που άκουγαν ήταν  από τα πιο “βαριά” των μονολόγων). Με σοβαρότητα, που δεν τους δίδαξε κανένα βιβλίο, σηκώθηκαν, παρουσίασαν το δικό μας μονόλογο, του Μαχμούτ και ξανακάθισαν. “Να μη φύγουμε ακόμα” είπαν “να δούμε και το άλλο δημοτικό που παίρνει μέρος και μετά. Να δούμε τι έκαναν και τα άλλα παιδια της ηλικίας μας”. Σήμερα ήταν τα παιδιά μου η δασκάλα κι εγώ η μαθήτρια. Κι έμεινα να σκέφτομαι : εγώ πώς μπορώ να κερδίσω και να κρατήσω την προσοχή τους  για πάνω από 15΄λεπτά;;;;;;

ΥΓ :Είπα δε θα το αναρτησω το κομμάτι, γιατί το κρατάω πάντα για τον εαυτό μου, δε θέλω να το μοιράζομαι με κανέναν. Είναι αυτό που με συγκλόνισε  ως 13χρονη μαθήτρια, που δακρύζω πάντα ακούγοντάς  το.  Αλλά σήμερα τα 32 κείμενα μέσα από τις ψυχές των παιδιών της Γάζας και τα στόματα των δικών μας παιδιών μ έκαναν να δακρύσω για  διαφορετικούς λόγους. Αισθάνθηκα την ηθική υποχρέωση να το μοιραστώ μαζί τους. με όλη τη συναισθηματική φόρτιση, μετά από αρκετές ώρες που στηριχτήκαμε ο ένας στον άλλο, αγκαλιάσαμε τον ουρανό κι ανακαλύψαμε ότι δεν είμαστε μόνοι, “You may say I’ m a dreamer, but I’ m not the only one”.