Caravaggio, 1609, The Nativity with Sts Francis and Lawrence
1o
Στον όγκο του χρόνου υπάρχει η στιγμή.
Επίσημη την τοιμάσαμε, τη θελήσαμε,
τοιμάσαμε την έκσταση, θελήσαμε τον θαυμασμό.
τοιμάσαμε την ανάταση, θελήσαμε τη χαρά,
τοιμάσαμε τη γιορτή, θελήσαμε τον εαυτό μας
γεμάτον έκσταση, θαυμασμό και χαρά.
«Εν ανθρώποις ευδοκία».
Βγαίνουν οι άνθρωποι,
λαλούν οι άνθρωποι στην παγερή έναστρη νύχτα
που λάμπει ιώδης και μαύρη,
κρυστάλλινη, διαυγής, διάφανη, άυλη.
Οι άνθρωποι είναι πολλοί μαζί
και μιλούν, γελούν κι απαντούν ο ένας στον άλλο,
πηγαίνουν ν’ ακούσουν και δεν ακούν
τη φωνή του ανθρώπου καν μέσα τους.
Ήσυχοι, κουρασμένοι, ανύποπτοι,
στέκονται και περπατούν, διαβαίνουν.
Οι άνθρωποι είναι γελαστοί.
Αύριο είναι γιορτή,
αύριο είναι διασκέδαση,
αύριο είναι ανάπαψη.
Οι άνθρωποι χαίρονται, χαίρονται,
πηγαίνουν, περπατούν, διαβαίνουν,
βλέπουν ό,τι έμαθαν να βλέπουν.
Ζωή Καρέλλη, Παραμονή της Γέννησης (1), Από τη συλλογή Πορεία (1940)
Η έκφραση «Χριστός Ανέστη» αποτελεί τον περισσότερο διαδεδομένο χαιρετισμό μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών που λέγεται από το Πάσχα, δηλαδή την εορτή της Ανάστασης του Χριστού, και για σαράντα ημέρες, δηλαδή μέχρι την απόδοση του Πάσχα, την Τετάρτη της παραμονής του εορτασμού της εορτής της Αναλήψεως. Η έκφραση αυτή που προέρχεται από ευαγγελική ρήση, αποτελεί και την αρχή του γνωστότερου αναστάσιμου τροπαρίου που λέγεται κατά την ίδια περίοδο:
Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωὴν χαρισάμενος.
Ως χαιρετισμός αποδίδεται πάντα με χαρακτήρα ενθουσιώδη και με έντονη την εκδήλωση της ψυχικής ανάτασης. Σε ανταπάντηση της έκφρασης αυτής ανταποδίδεται η έκφραση «Αληθώς Aνέστη».
Στη λαογραφία η έκφραση αυτή ανάγεται στα αναστάσιμα έθιμα που επαναλαμβάνεται με το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών, με το «φιλί της αγάπης», κ.ά. αναστάσιμες εκδηλώσεις.
Όλα περνάνε από τα χέρια μου. Τι θα φάμε, τι θα πιούμε, οι γλώσσες και οι δραστηριότητες των παιδιών, το διάβασμα του μεγάλου, η πλεξούδα της μικρής, το σπίτι και οι διακοπές, η δουλειά μου και οι λογαριασμοί, η παρέα μου και οι φίλοι μου, οι φίλοι του, η μούρλα της μαμάς μου και ο σεβασμός στη μαμά του, ο μπαμπάς μου κι ο μπαμπας του- με τις παραξενιές του ο καθένας, τα δώρα για όλους και το κυριακάτικο τραπέζι, οι κάλτσες τους και τ αρκουδάκι της, τα πλυμένα, τα ασιδέρωτα,προφανώς τα άπλυτα, η εταιρεία, ο προϊστάμενος και οι υφιστάμενοι, ολοι αυτοι από τους οποίους εξαρτώμαι και εξαρτώνται από μένα, η μεγάλη και η σχολή, το μωρό και το πτυχίο, τα χρήματα που κερδίζω, οι λίγες ώρες με το παιδί, οι πολλές ώρες δουλειάς, η δουλειά που έρχεται και στο σπίτι, οι τύψεις, η θλίψη, οι αποφάσεις, η δράση, η απουσία δράσης,η αδιαθεσία, οι ορμόνες, τα νεύρα, οι φωνές, το γέλιο,………. να βαφτώ, να ντυθώ, να είμαι όμορφη, να είμαι καλή, να είμαι δυναμική, να είμαι αποτελεσματική, να δίνω λύσεις, να έχω απαντήσεις, να παρέχω διευκρινίσεις, να συμβιβάζω, να έχω τετράγωνη λογική, να αποδιοργανώνομαι, να κάνω 8 δουλειές ταυτόχρονα, να κάθομαι με τα πόδια ψηλά, να μιλάω στο τηλέφωνο,να μη μιλάω σε κανέναν, να μην προσανατολίζομαι, να μην πανικοβάλλομαι,να μην έχω νεύρα, να μην έχω τις μαύρες μου, να μην έχω ρυτίδες, να φοράω το χαμόγελο της κολγκέιτ το πρωί που ξυπνάω και να ετοιμάζω πρωινό ευτυχισμένη που προσφέρω στην οικογένεια, να είμαι ωραία – αλλά όχι πολύ γιατί προκαλώ, γενναία – αλλά να δείχνω και αδυναμία, για να νιώθουν ότι με προστατεύουν, μοιραία και μυστηριώδης – αλλά μετρημένα για να μην αποθαρρύνονται, τρυφερή, ευγενική, ρομαντική – αλλά κατά βάθος δυναμική, να έχω χιούμορ – αλλά μέχρι τη χρυσή γραμμή, να σκέφτομαι, να έχω άποψη – αλλά να μην τη λέω ευθέως , να παίρνω πρωτοβουλίες – αλλά να τις κάνω να φαίνονται σαν πρωτοβουλίες του άλλου, να μου λένε ευθύτατα την άποψή τους και να τρίζω τα δόντια, να μην ασκώ κριτική ευθέως για να μην “πληγώσω”, να μου ασκούν κριτική ευθέως και να διαχειρίζομαι το θυμό μου, να κερδίζω από τη δουλειά μου -αλλά να μην είμαι πρώτη στη λίστα για διευθυντικά στελέχη, να πληρώνομαι λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια δουλειά, να διεκδηκώ και να απαιτώ αλλά να εισπράττω ειρωνικά και υποτιμητικά σχόλια, να μου πληρώνουν το φαγητό – αλλά να μου δείχνουν ότι προσβάλλονται όταν πληρώνω εγώ, να ασχολούμαι με τη μαγειρική και όχι με το ποδόσφαιρο γιατί απλά ……είμαι γυναίκα.
Η ζωή μου ένα παζλ 10.000 κομματιων, τόσο προσεκτικά συναρμολογημένο για να αντέχει σε όλες τις καιρικές συνθήκες και σε αυτές που δεν εφευρέθηκαν ακόμα. Δεν υπάρχει οριζόντιος τρόπος σκέψης, περισσότερο θυμίζει αυτό καρδιογραφήματος σε στιγμή κρίσης!
Παλέψαμε σκληρά για να τα καταφέρουμε! Συγχαρητήρια! Εχουμε και την ημέρα μας! Πρέπει να αισθανόμαστε εξαιρετικά περήφανες.
ΥΓ Κάπου άφησα ένα κομμάτι μου – αλλά δεν θυμάμαι πού ….. το πότε, το θυμάμαι μια χαρά…..
