HocusPocusCorpus

Η πόλη και οι άνθρωποί της μέσα από τα μάτια του φωτογράφου Δημήτρη Δουτσιόπουλου.

Μια ταινία της κινηματογραφικής ομάδας του 2ου Λυκείου Πρέβεζας. Στη ταινία προβάλλεται η υπερβολική πίεση που δέχονται οι έφηβοι στη σύγχρονη εποχή με αποτέλεσμα να μη τους δίνονται τα περιθώρια να ακολουθήσουν τους δικούς τους στόχους αλλά και να ψάχνουν λάθος τρόπους να ξεσπάσουν οι οποίοι έχουν συχνά αρνητικές επιπτώσεις.

Σενάριο, Σκηνοθεσία, Επεξεργασία : Λουκάς Λελόβας

Βοηθός σεναριογράφου : Ηλίας Κίστης

Βοηθός σκηνοθέτη : Δήμητρα Χριστοφορίδη

Αγκαλιές από μια “βαριά” και συννεφιασμένη πόλη…..

Σε ποιαν αναφέρεται ; Ποια είναι η αγαπημένη που αν τον ξεχάσει θα την ξεχάσει κι αυτός; Η λήθη είναι η χειρότερη τιμωρία για αυτόν που αγαπάει….

Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.
Κανέις δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Από το παράθυρο μου είδα
τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους.

Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα
άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη
από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.

Τότε πού ήσουνα;
Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους;
Λέγοντας ποια λόγια;
Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας
όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή;

Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε,
και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια
εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα.

Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι, Πάμπλο Νερούδα

Yuki Kajiura, Violin  από το φτερό του καρχαρία

Με 10,914,263 θεάσεις.

Η ομορφιά του πλανήτη σε αντιδιαστολή  με την ζοφερή πραγματικότητα που αντιμετωπίσαμε, αντιμετωπίζουμε και θα ζούμε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα….

Πνίγηκε η πλατεία στα χημικά.