Πώς ειναι να επιστρέφεις μετά από ένα μεγάλο ταξίδι σε γνώριμα μέρη, στα δικά σου μέρη που είχες εγκαταλείψει για να περιπλανηθείς. Επιστρέφεις για να αφομοιώσεις όσα είδες, όσα έμαθες και να ανασυγκροτηθείς. Ένα χρόνο πριν ξεκίνησε το ταξίδι για να οδηγήσει σε κόσμους χαρτογραφημένους, μεν, άγνωστους σε σένα,δε, για να κάνει έναν κύκλο και να ξαποστάσει εδώ αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ποιος άραγε ξέρει γιατί, και να αναλογιστεί όλα όσα έγιναν.
Οι ιστορίες ή καλύτερα οι αφηγήσεις που πλάθουμε αφενός ορίζουν και το ρόλο μας, μια και παίρνουμε θέση για το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό. Οι αφηγήσεις μας χαράζονται με αναμνήσεις χρονικές και ενδύονται με το ένδυμα του χώρου και όσα σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε τη στιγμή που τις αφηγούμαστε.
Με παραμύθια μάθαμε να μιλάμε. Τις δικές μας ιστορίες αφηγούμαστε, είτε από το δικό μας παρελθόν, είτε από όσα ακούσαμε και μας αφηγήθηκαν άλλοι και τα ενσωματώσαμε στο δικό μας χώρο των αναμνήσεων.
Πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν ιστορίες να ειπωθουν.
Πριν από ένα χρόνο ξεκίνησαν τα γρανάζια να κινούνται και να σκέφτονται ιστορίες βγαλμένες από την αχλή του χρόνου, όταν γεννήθηκαν οι ιστορίες για να φτάσουν να ξαναειπωθούν μέσα από το πρίσμα αυτών που έπονται.
Δυό σχολεία, μία εργασία, κοινή και ιστορίες πολλές και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και οι δημιουργοί τους. Οι μαθητές του Στ΄2 του 92ου Δ.Σχ. Θεσσαλονίκης και Στ΄1 1ου Δ.Σχ.Νεάπολης με τους δασκάλους τους Τάσο Παπά και την αφεντιά μου, άνοιξαν το μπαούλο με τις ιστορίες δημιουργώντας αφηγήσεις και παίζοντας με υλικά βγαλμένα “Μέσα από το μύθο…“ πλάθοντας ταυτόχρονα το δικό τους παρελθόν μέσα σε ένα αβέβαιο παρόν και μορφοποιώντας το μέλλον τους.
Αφήστε μια απάντηση