Συνηθίζουμε εμείς οι δάσκαλοι να κάνουμε “πρωτοχρονιά” δυο φορές το χρόνο. Μία μαζί με όλους τους υπόλοιπους και μία κάθε 11 Σεπτεμβρίου. Η μία έχει την ομορφία της, ίσως το χιόνι της, τη χαρά της ανταλλαγής δώρων. Η άλλη, η σημερινή δηλαδή, έχει τη γλύκα της. Νομίζω είναι πιο πλούσια, τουλάχιστον, σε αντικρουόμενα συναισθήματα. Χωρισμένη σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, με την κάθε μια να αντιπροσωπεύει μια μετάβαση. Ένα πέρασμα από την ηλικία της απόλυτης ξενοιασιάς η πρώτη κατηγορία, την ηλικία της αντίδρασης η δεύτερη, την ηλικία της ωρίμανσης η τρίτη.
Αναφέρομαι στη συμπαθή τάξη των “πρωτακίων”, του Δημοτικού-Γυμνασίου-Λυκείου.
Τα συναισθήματα είναι αντιφατικά σε όλους τους άξονες. Και ανάμεσα στην ίδια ηλικία, αλλά και διαπερνώντας την ηλικιακή παλέτα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα παιδιά αλλά και τους γονείς.
Στο Δημοτικό βλέπεις μόνο μάτια. Τεράστια μάτια και χειλάκια να τρεμοπαίζουν. Μάτια γεμάτα περιέργεια, απορία, φοβο. Στο Γυμνάσιο είναι συγκαλυμμένα τα συναισθήματα γιατί η ομάδα των συνομηλίκων δε συγχωρεί ευαισθησίες. Αυτό που παραμένει είναι η απορία για όλα όσα δείχνουν ακατανόητα τις πρώτες μέρες. Στο Λύκειο το βλέμμα έχει αποκτήσει μια αυθάδεια (καλώς εννοούμενη) που πηγάζει από το νεαρό της ηλικίας.
Από την άλλη πλευρά οι γονείς απαρτίζουν κι αυτοί τρεις κατηγορίες, με αντιστρόφως ανάλογο άγχος. Στην Α΄Δημοτικού υπάρχει πολλή αγωνία και ενδιαφέρον, πολλές φορές πιεστικό και όχι δημιουργικό. Στην Α΄ Γυμνασίου υπάρχει ακόμα αλλά η στάση των γυμνασιόπαιδων δεν επιτρέπει την έκφρασή του. Στο Λύκειο πια οι γονείς σε αντίθεση με τα παιδια αρχίζουν να αγχώνονται για το τι θα κάνουν με τις εξετάσεις της Γ΄Λυκείου, οπότε υπάρχει μετάθεση του άγχους.
Προσωπικά ιδιαίτερη συγκίνηση ένιωσα σε έναν αγιασμό. Σ αυτόν της Γ΄Λυκείου, που έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει στον πρωτότοκο: “Σήκω, είναι η τελευταία φορά που θα παρασταθείς στον αγιασμο του σχολείου ως μαθητής” και είδα και τον ίδιο να αποκτά ένα βλέμμα στοχαστικό που βέβαια γρήγορα αντικαταστάθηκε από το αγχωμένο μάτι του μαθητή της τελευταίας τάξης του σχολείου.
Είτε στο ξεκίνημα της φοίτησης στο σχολείο, είτε στο κλείσιμο της μαθητικής καριέρας το πρώτο κουδούνι για το 2012-13 χτυπαει σήμερα σε λίγη ώρα και όλοι βγαίνουμε να καλωσορίσουμε τη νέα χρονιά. Την πιο δύσκολη χρονιά για όλους μας και ας ελπίσουμε ο απολογισμός στο τέλος της να είναι το ίδιο (ή και περισσότερο) πλούσιος σε εμπειρίες (γιατί σε οτιδήποτε άλλο από τώρα ξέρουμε την εξέλιξη).
Η επιβίβαση γίνεται από την κεντρική πόρτα. Το καράβι θα αφήσει το καλοκαιρινό λιμάνι των διακοπών για να συνεχίσει το ταξίδι του “στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα”.
Αφήστε μια απάντηση