HocusPocusCorpus

Χρεοκοπία.
Αγανάκτηση.
Πατριωτισμός.
Καθήκον.
Δημοκρατία.
Εθνικό.
Επιβίωση.
Θυσίες.
Συναίνεση.
Απογοήτευση.
Κλέφτες.
Δάνειο.
Αγορές.
Σωτηρία.
Κρίση.
Ευθύνες.

Σκόρπιες λέξεις. Τεμαχισμένες. Διάσπαρτες. Συναισθηματικά φορτισμένες. Ατάκτως ερριμμένες στο μυαλό, τη σκέψη, τη συνείδησή μας. Άλλοτε για να υποδηλώσουν τον έκτακτο χαρακτήρα των ιστορικών στιγμών.
Άλλοτε βγαλμένες από τα χείλη όσων θέλουν να βιάσουν μία ελεύθερη βούληση. Και άλλοτε ειπωμένες από τα χείλη όσων θέλουν να ακρωτηριάσουν ελεύθερα συναισθήματα.

Εικόνες, επιθυμίες και όνειρα μίας κοινωνίας που πότε τσαλαβουτά στα νερά της υποκρισίας και πότε βυθίζεται στον πάτο της απελπισίας.

Βία λεκτική που ξεπερνάει σε σκληρότητα και αγριάδα ακόμα και την πιο στυγνή χειροδικία. Αφήνει σημάδια στις ψυχές των ανθρώπων και πληγές ανοιχτές. Ίδιες με το βάθος που έχει το μαύρο σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο. Τα κλειστά παράθυρα εμποδίζουν το φως να μπει ξανά στη χώρα του φωτός. Τραγική ειρωνεία. Ή μήπως ειρωνική τραγωδία.

Δεν υπάρχει διαφορά σε παραστάσεις που έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι.

Οι κομπάρσοι και ο χορός γίνονται πρωταγωνιστές. Θέλουν να αλλάξουν το κείμενο αλλά δε μπορούν. Οι λέξεις δεν απαλείφονται με γομολάστιχα. Μένουν εκεί γαντζωμένες για να υπαγορεύουν συμπεριφορές, να κάνουν το άσπρο μαύρο και να εξωραΐζουν την ασχήμια της απομόνωσης.

Το παρόν αποξενωμένο από το μέλλον. Περικυκλωμένο από σκιές που στέκουν αγέρωχα πάνω από ερειπωμένα κεφάλια. Κρεμασμένα από μία κλωστή. Τόσο λεπτή ώστε να έχουν το άγχος ότι θα σπάσει αν κοιτάξουν δεξιά ή αριστερά.

Τα μάτια όμως δεν εγκλωβίζονται στο φόβο. Κουνιούνται, ψάχνουν, αστράφτουν όταν δουν μια αστραπή. Δεν αντιστέκονται στην πρόκληση που δημιουργούν οι συνθηματικές αναλαμπές του φωτός. Τα βλέμματα και όχι τα λόγια είναι αυτά που φωνάζουν. Φωνάζουν με εικόνες αντικαθιστώντας την συμβατικά συμβιβασμένη συγχορδία γραμμάτων που υπαγορεύονται από αλλότριες ψευδαισθήσεις.

Τα μάτια θα συνθλίψουν τις λεκτικές αυταπάτες.

Λυτρωτικά ανεξέλεγκτα.

via protagon