Παλιό και κατατοπιστικό το βίντεο. Αρχικά κυκλοφορούσα στη φάση 1. Ζωσμένη λαπ τοπ, προτζέκτορα, τα απαραίτητα cd ή dvd στα χέρια, με ενοχλούσε που δεν ήμουν χταπόδι να μετακινώ περισσότερα από όσα ήδη κουβαλούσα. “Στήσιμο” στην τάξη και προβολή. Εγώ δημιουργούσα, εγώ έδειχνα , τα παιδιά εντυπωσιάζονταν!!! Ηταν η φάση του “ό,τι δεν βλέπεις, δεν το καταλαβαίνεις, άρα εγώ σου δείχνω και έτσι έχεις μια εικόνα.
Μερικές φορές τους κατέβαζα στο εργαστήρι των υπολογιστών -που με κόπο και πόνο είχαμε στήσει εκείνο το μακρινό Πάσχα- και αφού εγώ πάλι είχα ανοίξει τους υπολογιστές και βρει την προς μελέτη ιστοσελίδα, τους ανακοίνωνα τι θα ψάξουν και τα παιδιά αναζητούσαν εικόνες και πληροφορίες. Κάτι με ενοχλούσε , αλλά δεν ήξερα και τι άλλο μπορώ να κάνω. Η 2η φάση, πάλι δασκαλοκεντρικό το μοντέλο και κατευθυνόμενο.
Μετά πέρασα το κατώφλι της 3ης φάσης. Δημιουργία ιστολογίου και wiki!!!!!! Και το θαύμα έγινε! Τα μάτια τους είναι αυτό που με εντυπωσίασε. Άστραψαν. Χάθηκαν τα χασμουρητά! Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για να τους πείσω να δημιουργήσουν μια παρουσίαση για κάποιον ποιητή ή για τη χλωρίδα μιας χώρας ή για να γράψουν ένα συνεργατικό κείμενο!!! Άρχισα να παίζω κι εγώ πια, να κουράζομαι λιγότερο, να παρατηρώ με χαμόγελο ότι το εξάωρο κυλούσε σα νερό. Πριν χρειαζόταν να πω κάτι 10 φορές για να γίνει. Τώρα πια έφτανε η μια και μοναδική φορά και αρκετές δεν προλάβαινα να τελειώσω την φράση, ιδέες ξεπετάγονταν και ανταλλάσσονταν. Ακόμα και το : “Θα με περιμένετε έξω από την αίθουσα των υπολογιστών την 4η ώρα, σιωπηλά” έφτανε. Ηταν όλοι και όλες εκεί με τα τετράδια, τα φλασάκια τους, το μολύβι τους, καθισμένοι και περιέργως ήσυχοι. Την αναμονή αυτή την είχα ξανασυναντήσει σε ένα λύκειο του εξωτερικού πο υεπισκέφτηκα , όμως, τα μικρά μου ήταν μόλις έκτη τάξη.
Φέτος με ακόμη μικρότερα, αρχίζουμε δειλά δειλά και με ιδιαίτερη χαρά από τη φάση 3 πια. Ομάδες και με οδηγό τη φαντασία.
Κι εκεί που πετούσα από σύννεφο σε σύννεφο και μοίραζα χαμόγελα και συγκρατούσα δημιουργική αγωνία για το πώς θα εξελιχθούν φέτος τα πράγματα, κουτούλησα σε τοίχο. Μάλιστα, τοίχο πάνω στα σύννεφα. Υπάρχουν και τέτοιοι εκεί πάνω και αρχικά πάγωσα αλλά μετά στεναχωρήθηκα. Λύκειο πια οι παλαιότεροι μαθητές, ήρθαν να ξαναδούν την πρώτη τους “φωλιά” και μου το είπαν. Άλλοι με πίκρα , άλλοι ενοχλημένοι. Στο σχολείο τους είχε δηλώσει ……”το μάθημα της Γλώσσας και Κειμένων Νεοελληνικής” : “Δεν μ ενδιαφέρει ποιοι παρακολουθείτε, μπορείτε και να ζωγραφίζετε. Μ ενδιαφέρει να κάνετε ησυχία, για να κάνω το μάθημά ΜΟΥ” .
Ας ενημερώσει κάποιος ότι δεν είναι μάθημα κανενός/μιας, αλλά των ΠΑΙΔΙΩΝ και αυτά θα πρέπει να ερωτηθούν γιατί βαριούνται, και “εγώ” θα πρέπει να έχω την ευελιξία ν αλλάζω για να κερδίσω το ενδιαφέρον, σαν τον ηθοποιό, που στόχος του είναι να αρπάξει το θεατή από το γιακά και να μην τον αφήσει παρά στο τέλος της παράστασης, αλλιώς θεωρεί ότι απέτυχε.
Όχι τίποτα άλλο αλλά το κουτούλημα στα σύννεφα πονάει και θα βγάλω το ΠΣΚ με ένα καρούμπαλο ευδιάκριτο…..
Αφήστε μια απάντηση