Η πρωινή προσευχή στο σχολείο μας αποτελεί μία πρακτική της εκπαιδευτικής διαδικασίας και βασικό συστατικό της σχολικής ζωής των παιδιών που φοιτούν σε αυτό. Σεβόμενοι απόλυτα και τους μαθητές -μαθήτριες που ασπάζονται μια άλλη θρησκεία είναι ωστόσο καθημερινό μας μέλημα να ξεκινούμε με την προσευχή. Είναι μια διαδικασία προσαρμογής και αποδοχής της καινούριας ημέρας που ξεκινά και καθώς η θρησκεία είναι μια βίωση συλλογικών συναισθημάτων λειτουργεί συνεκτικά και δημιουργεί στους μαθητές και τις μαθήτριές μας την αίσθηση του ανήκειν σε μία ομάδα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ένας ή και περισσότεροι του ενός μαθητές βγαίνουν για προσευχή κεντρικά και οι υπόλοιποι ,όλοι μαζί ,ακολουθούν και επαναλαμβάνουν. Είναι μία μορφή αυτοπειθαρχίας και αποκτάται μέσα στο σύνολο που πειθαρχεί με τάξη.
Κατά τη φετινή χρονιά σχεδόν από το Νοέμβριο του ΄23 μια παρέα φίλων, μαθητών-μαθητριών της Β΄Γυμνασίου έχει αναλάβει αυτό το χρέος μετά από παρότρυνση των θεολόγων του σχολείου μας και το επιτελεί καθημερινά με κέφι και χαρά .Πρόκειται για την Ασλανίδη Ναταλία, Ζάχου Σταματία, Καλαιτζή Άννα ,Κιζίλη Ξένια και Κεσίδη Δημήτρη. Συζητώντας μαζί τους και λέγοντας ότι πρέπει να ξεκουραστούν αυτοί και να εκπαιδεύσουμε τους επόμενους εισέπραξα ένα απόλυτο όχι ,καθώς όπως μου είπαν μαθαίνουν καλά από τώρα και προετοιμάζονται για τη δύσκολη Αναστάσιμη προσευχή. Παραθέτω αποσπασματικά τα λόγια των παιδιών μετά την ερώτησή μου γιατί αυτοί εκεί στο καθημερινό καθήκον, τι νιώθουν και τι εισπράττουν.
Άννα :μου φτιάχνει την μέρα…
Ξένια: εγώ κυρία νιώθω ότι μας ευλογεί ο Θεός .
Δημήτρης: παίρνω την ενέργεια που χρειάζομαι για την υπόλοιπη ημέρα.
Σταματία: λέγοντας την προσευχή νιώθω μια γαλήνη μέσα μου ,νιώθω ότι συνομιλώ με τον Θεό
Ευχαριστούμε τα παιδιά αυτά που είναι κάθε μέρα εκεί και φυσικά ως καθηγητές θα προτρέψουμε και άλλους να τους μιμηθούν.
Τελικά μήπως ισχύει ότι οι παρέες γράφουν ιστορία;
Παπιγκιώτη Μαγδαληνή, φιλόλογος 1ου Γυμνασίου Εχεδώρου.