Πατέρας αφέντης των αδερφών Ταβιάνι

Λίγα λόγια για το έργο

Ο «Πατέρας αφέντης» αφηγείται την αληθινή ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει στη Σαρδηνία μέσα σε ένα ιδιαίτερα σκληρό οικογενειακό περιβάλλον. Ο Γκάβινο Λέντα έγραψε ο ίδιος την ιστορία του σε βιβλίο «Ο πατέρας και αφέντης: η εκπαίδευση ενός βοσκού», το οποίο μετέφεραν στον κινηματογράφο οι αδερφοί Ταβιάνι.
Η ιστορία του είναι η ιστορία ενός αγοριού, που μεγαλώνει σε μια απομονωμένη αγροτική περιοχή. Ο πατέρας του είναι βοσκός ένας άξεστος άνθρωπος,, που δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη του γιου του να εξελιχθεί, να αναπτύξει την εκπαίδευσή του. Στον πατέρα δεν αρέσουν οι αλλαγές. Θέλει να μείνει στα γνωστά, εκείνα που γνωρίζει και μπορεί να ελέγχει. Γιατί λοιπόν ο γιος του να κάνει κάτι περισσότερο απ τον ίδιο; H επιθυμία του μικρού Γκάβινο αντιμετωπίζεται με βία από τον πατέρα. Και είναι μια από τις ελάχιστες φορές στον κινηματογράφο που η ζωή στην αγροτική εξοχή δεν αντιμετωπίζεται με ρομαντισμό ή νοσταλγία, αλλά με τη σκληρότητα και τις ελλείψεις, που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζουν αυτή τη ζωή με τις πολλές δυσκολίες.

Η σκληρότητα των ανθρώπων

Σ αυτή τη ζωή, η σκληρότητα των ανθρώπων δεν αντιμετωπίζεται απαραίτητα ως ηθελημένη βαναυσότητα, αλλά ως ανάγκη. Η προτεραιότητα είναι η επιβίωση και ό,τι ξεπερνάει τους γνωστούς τρόπους για να γίνει αυτό εφικτό είναι πέρα απ τη λογική. Γι αυτό και η εικόνα του πατέρα δεν είναι η εικόνα ενός αμείλικτου βασανιστή, αλλά ενός ανθρώπου που, μέσα από τη σκληρότητά του, αυτό που θέλει είναι να φροντίσει την οικογένειά του. Απλώς δεν ξέρει άλλον τρόπο να το κάνει, πέρα απ το να απαιτεί τυφλή υπακοή από την γυναίκα του και τα παιδιά του, και όταν δεν την βρίσκει να την επιβάλλει.
Οι αδερφοί Ταβιάνι για την εικονογράφηση της ιστορίας του Γκάβινο επέλεξαν ένα νεορεαλιστικό στυλ, το οποίο ωστόσο διαφοροποιείται απ το κλασικό ιταλικό κινηματογραφικό είδος, τόσο εξαιτίας της χρήσης του χρώματος στο φιλμ, όσο και από τη δημιουργική χρήση του ήχου. Για παράδειγμα, τη στιγμή που ο νεαρός ήρωας ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του, ακούγονται παράλληλα υπόκωφοι ήχοι λαγνείας που προέρχονται απ όλο το χωριό, ενώ σε άλλο σημείο μια ομάδα ανθρώπων που θρηνούν και ετοιμάζουν για ταφή ένα δικό τους νεκρό, φανερώνουν τις σκέψεις τους, που ακούγονται χωρίς εκείνοι να μιλούν.
Κατά το πρώτο μισό της ταινίας, τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα, ώστε η παρακολούθηση της ιστορίας να είναι εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη για τον θεατή. Ο πατέρας πηγαίνει στο σχολείο και παίρνει τον επτάχρονο γιο του από τα μαθήματα, υποστηρίζοντας ότι τον χρειάζεται για να προσέχει τα πρόβατα από τις αλεπούδες και τους ληστές, το διάστημα που εκείνος θα λείπει μακριά από το κοπάδι του για να πάει στην αγορά και να πουλήσει τα προιόντα του.

Η δύναμη της γνώσης

Ο Γκάβινο θα μείνει απομονωμένος μέχρι να κλείσει τα δεκαοχτώ του χρόνια. Στη συνέχεια και ενώ η οικογένειά του αρχίζει να ζει μια καλύτερη ζωή που όμως βασίζεται σε ένα ένοχο μυστικό, ο νεαρός πια άντρας θα καταταγεί στον στρατό. Από ένα περιορισμένο περιβάλλον, θα βρει κάποια ελευθερία σε ένα διαφορετικό, αλλά και πάλι περιοριστικό περιβάλλον. Όμως και εκεί δεν πρόκειται να περάσει καλύτερα. Η έλλειψη εκπαίδευσης θα τον βασανίσει πολύ. Δεν μιλάει Ιταλικά όπως όλοι οι υπόλοιποι και βέβαια δεν ξέρει να γράφει. Μιλάει τα «χωριάτικα» Ιταλικά της Σαρδηνίας, γεγονός που θα τον απομονώσει και θα του προκαλέσει πολλά προβλήματα. Θα υποφέρει, θα υπομείνει, θα απελπιστεί. Όμως θα προσπαθήσει να μάθει να γράφει και να διαβάζει και με τη δύναμη της γνώσης θα αντιμετωπίσει τον πατέρα του.
Η εξέλιξή του θα είναι τέτοια, που αργότερα θα γίνει ακαδημαικός, εξειδικευμένος στην ιστορία της γλώσσας της Σαρδηνίας και θα καταγράψει την ιστορία του σε μια μυθιστορηματική βιογραφία, αυτήν στην οποία βασίστηκε η ταινία. Και στην ταινία θα εμφανιστεί, παίζοντας τον ίδιο του τον εαυτό, παρουσιάζοντας στους θεατές το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του.
Ο «Πατέρας αφέντης» δημιουργήθηκε από τους αδερφούς Ταβιάνι αρχικά ως ταινία για την ιταλική τηλεόραση. Όμως η προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών και η βράβευσή της με το Χρυσόν Φοίνικα οδήγησαν την ταινία σε μια διεθνή επιτυχία και σύστησαν τους αδερφούς Ταβιάνι σε ένα ευρύτερο διεθνές κοινό. Εκτός απ τον Χρυσό Φοίνικα, ο «Πατέρας αφέντης» τιμήθηκε και με το βραβείο Interfix στο φεστιβάλ του Βερολίνου.

Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης για θέματα σχολικής βίας και σχολικού εκφοβισμού .

Είσοδος ελεύθερη για όλους.

ΓΙΑΤΙ ΤΡΩΑΔΕΣ…

Φέτος η θεατρική ομάδα του Δεσκείου Γυμνασίου Πάργας σε συνεργασία με το Δέσκειο Λύκειο Πάργας θα παρουσιάσει την τραγωδία του Ευριπίδη «Τρωάδες».

Οι Τρωάδες είναι ένα οργισμένο έργο. Ο Τρωικός πόλεμος έχει τελειώσει και ο Ευριπίδης επιλέγει να ανεβάσει τις συνέπειές του επί σκηνής. Το έργο αρχίζει μέσα σε μια ατμόσφαιρα απελπισίας και καταστροφής, η οποία κλιμακώνεται διαρκώς. Για τους ηττημένους Τρώες, προοπτικές ελπίδας ή ανακούφισης δε διαφαίνονται πουθενά, αλλά και οι προοπτικές των Ελλήνων δεν μοιάζουν περισσότερο αισιόδοξες.

Αν η τραγωδία αυτή παραμένει μια γροθιά στο στομάχι οφείλεται σε ένα βαθμό, στο γεγονός ότι και στην εποχή του Ευριπίδη ο Τρωικός πόλεμος αντιμετωπιζόταν όχι τόσο ως ιστορικό γεγονός όσο ως μεταφορά. Και τέτοιο παραμένει. Πέρα όμως κι απ αυτό, είναι το πώς ο ποιητής αξιοποιεί εκείνες τις στιγμές με τις οποίες οι λέξεις δεν τα βγάζουν πέρα. Και τότε ο Ευριπίδης, ο καλλιτέχνης του πολέμου, αναλαμβάνει να στείλει πίσω στην πατρίδα εικόνες από την πρώτη γραμμή. Είναι σκηνές άμεσες, υποβλητικές, τόσο δυνατές, που ωθούν το έργο προς την ολοκλήρωσή του, ανηλεώς, μέσα από την απόγνωση.

Όταν όμως τα δάκρυα στερέψουν και η αμεσότητα αυτής της συγκλονιστικής τραγωδίας αμβλυνθεί από την καθημερινότητα, αυτό που θα πρεπε να μένει για να στοιχειώνει τα όνειρά μας και το μέλλον είναι οι δυο ασφαλείς και άνετοι θεοί, ο Ποσειδώνας  και η Αθηνά, που τίποτα δεν τους αγγίζει. Συζητούν εκεί ψηλά περί πολιτικής, ενώ μια συντετριμμένη γυναίκα, η Εκάβη, έχοντας καταρρεύσει στο έδαφος, εκεί στα χαμηλά, θα βρει τη δύναμη να φωνάξει:

«Σήκωσε το κεφάλι σου δύστυχη,

μη σκύβεις.»

«Τρωάδες» του Ευριπίδη: η αυταπάτη της δύναμης

Απο την Διδάκτορα Λένα Χατζηχρονόγλου

Οι Τρωάδες είναι ένα σκοτεινό έργο πολέμου και βαρβαρότητας, και είναι τόσο επίκαιρο σήμερα όσο ήταν και όταν το έγραψε ο Ευριπίδης πριν 2500 χρόνια.
Ο Τρωικός Πόλεμος είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο εξελίσσεται το έργο. Όμως ο πόλεμος τον οποίο υπαινίσσεται ο Ευριπίδης είναι ασφαλώς ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, ο πόλεμος ανάμεσα στους Αθηναίους και στους Σπαρτιάτες, κατά τη διάρκεια του οποίου το έργο γράφτηκε και παραστάθηκε στην αρχαία Αθήνα.
Το χειμώνα του 416-415 π.Χ., ενός ήρεμου σχετικά χρόνου κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Αθηναίοι είχαν προσκαλέσει το ουδέτερο νησί της Μήλου να προσχωρήσει στη συμμαχία τους. Οι Μήλιοι αρνήθηκαν, και, σε επίδειξη της δύναμής τους, οι Αθηναίοι τους εκδικήθηκαν πολιορκώντας την πρωτεύουσά τους, αναγκάζοντάς τους να παραδοθούν, σκοτώνοντας όλους τους άνδρες και υποδουλώνοντας όλες τις γυναίκες και τα παιδιά του νησιού

.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου χειμώνα, οι Αθηναίοι, επικίνδυνα μεθυσμένοι από την δύναμή τους και επίσης χωρίς καμία πρόκληση από τους Σικελούς, αποφάσισαν να κυριεύσουν τη Σικελία. Δύο χρόνια αργότερα, η εκστρατεία αυτή τελείωσε καταστρεπτικά για τους Αθηναίους, οι οποίοι ποτέ δεν κατάφεραν να ανανήψουν τελείως από αυτόν τον αφανισμό.
Ανάμεσα σ΄ αυτά τα δύο μεγάλα συμβάντα της Αθηναϊκής ιστορίας, το καλοκαίρι του 415 π.Χ., ο Ευριπίδης ανέβασε στη σκηνή τις Τρωάδες του. Χρησιμοποιώντας το αρχέτυπο του Τρωικού Πολέμου, έφερε στο προσκήνιο σχολιάζοντας με τέχνη και δύναμισμό την αυταπάτη της στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης, και έδωσε στον κόσμο ένα αιώνιο και απαράμιλλο πολιτικό σχόλιο πάνω στη ματαιότητα του πολέμου που καταστρέφει εξ ίσου και το νικητή και τον ηττημένο.
Οι Τρωάδες είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ευριπίδης απεικονίζει ζωηρά αυτή την άγρια πραγματικότητα, μέσα από την οποία πιθανόν οι Αθηναίοι να μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους. Όταν αρχίζει το έργο, ο Τρωικός Πόλεμος έχει τελειώσει. Οι Έλληνες που έχουν υπερισχύσει, έχουν σκοτώσει όλους τους άνδρες της Τροίας, και έχουν αιχμαλωτίσει όλες τις γυναίκες που ζουν ακόμα, τις οποίες ετοιμάζονται να στείλουν με τα καράβια στην Ελλάδα σαν σκλάβες.
Η Εκάβη, η περήφανη βασίλισσα της Τροίας, είναι τώρα συντριμμένη και, μαζί με τις άλλες αιχμάλωτες, θρηνεί τις απώλειες των Τρώων και τα δεινά που τους μέλλουν ακόμα.
Ο Ταλθύβιος, ο Έλληνας κήρυκας που η συμφορά των αιχμαλώτων γυναικών έχει αγγίξει την καρδιά του, αναγγέλλει στις σκλάβες τον Έλληνα αφέντη στον οποίο έχει οριστεί η κάθε μια τους με κλήρο. Και οι γυναίκες θρηνούν για τη ζωή της θλίψης, της ντροπής και της σκλαβιάς που τους περιμένει. Η οδυνηρή τους μοίρα αντιπαρατίθεται τραγικά ενάντια στη στιγνή έλλειψη σπλαχνικότητας των Ελλήνων νικητών. Και μέσα από την άθλιά τους κατάσταση ο Ευριπίδης εκθέτει το ακροατήριό του στη βάναυση πραγματικότητα του πολέμου ιδωμένη από την ασυνήθιστη και μοναδική σκοπιά του ηττημένου.
Το έργο τελειώνει καθώς η Εκάβη προσπαθεί να θάψει το σώμα του εγγονού της, του τραγικού Αστυάνακτα, με βιασύνη, και οι γυναίκες της Τροίας θρηνούν για τον άδικο σκοτωμό του παιδιού από τους Έλληνες και για το χαμό όλων τους των ελπίδων. Τέλος, καθώς οι γυναίκες στρέφουν προς τα Ελληνικά καράβια, τα τείχη της Τροίας φλέγονται και οι Έλληνες ετοιμάζονται να επιβιβαστούν αρχίζοντας ένα ζοφερό και δισοίωνο ταξίδι γυρισμού στην πατρίδα.
Μέσα απ’ όλ’ αυτά, μπορούμε να ισχυριστούμε με αρκετή βεβαιότητα ότι αν και οι Τρωάδες έχουν σαν θέμα τους, σχεδόν αποκλειστικά, τα δεινά και τη βαρβαρότητα του πολέμου, η δοκιμασία των θυμάτων δεν είναι το μόνο τους κεντρικό σημείο. Γιατί, όπως κάποτε παρατήρησε ο Albin Lesky, o Ευριπίδης εδώ έδειξε καθαρά «πόσο πολύ τον ενδιέφερε να διακηρύξει τη βαθειά αλήθεια ότι ο δαίμονας του πολέμου πλήττει και το νικητή με μια ακόμη πιο φοβερή μάστιγα».
Σε συνέπεια, αυτό ιδιαίτερα φανερώνει το γιατί λίγα έργα, αρχαία ή πρόσφατα, θα μπορούσαν να είναι πιο επίκαιρα σε σχέση με τη ζοφερή πραγματικότητα του αντιφατικού μας κόσμου. Γιατί περισσότερο από κάθε άλλο του έργο, εδώ, ο Ευριπίδης μας πιέζει να κυττάξουμε τον εαυτό μας από κοντά, μας προκαλεί να επανεξετάσουμε τις δικές μας αξίες και τα «πιστεύω» μας, και μας σπρώχνει ανελέητα προς την κόψη καθώς μας φέρνει αντιμέτωπους με το σοβαρό ερώτημα της σημασίας της δύναμης, του πολιτισμού, της διανοητικής υγείας, της αλήθειας, της ομορφιάς, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, και πάνω απ’ όλα, της σημασίας της προσωπικής ή της κοινής νίκης.

Ο πολιτισμένος πατριωτισμός του Έκτορα

Η Ιλιάδα του Ομήρου είναι το ποίημα του ανθρώπου μέσα στον πόλεμο, των ανθρώπων που σπρωγμένοι απ τα πάθη τους κι απ τους θεούς τους, άλλη διέξοδο δεν βρήκαν απ τον πόλεμο. Πάνω απ όλα όμως ψάλλει την αγάπη της ζωής, αλλά και την τιμή του ανθρώπου πιο υψηλή απ τη ζωή και πιο δυνατή απ τους θεούς.

Και τώρα θαυμάσιε Έκτορα, πόσο θα θέλαμε να μιλήσουμε για σένα σε λυρικό τόνο. Ο Όμηρος που δείχνει για όλα τα πρόσωπά του την ίδια αμεροληψία και ποτέ δεν τα κρίνει, δεν κατορθώνει να μας κρύψει την φιλία του γι΄ αυτόν. Ενώ τα χαρακτηριστικά του Αχιλλέα τα δανείστηκε απ την παλιά παράδοση του έπους, τον Έκτορα τον έπλασε με τα ίδια του τα χέρια.

Ο Αχιλλέας θέλει στο πρόσωπο του Έκτορα να σκοτώσει τον άνθρωπο που μισεί. Επιθυμία του Έκτορα είναι να σκοτώσει τον θανάσιμο εχθρό της Τροίας. Ο πατριωτισμός του είναι απαλλαγμένος απ το μίσος του εχθρού.

Ο Έκτορας είναι το διαλεχτό δημιούργημά του Ομήρου. Μ αυτόν, περισσότερο από κάθε άλλον ήρωά του εκφράζει την πίστη του στον άνθρωπο.

Μια μέρα που ο αδερφός του Πολυδάμας υπακούοντας σε αποδεδειγμένο κακό οιωνό του ζητάει να σταματήσει τη μάχη, ο Έκτορας, παρόλο που παραδέχεται σα βέβαιο το προμάντεμα κι επιμένει να πολεμήσει, του αποκρίνεται:

“Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης”

Λόγος που ξαφνιάζει σε μια εποχή όπου οι οιωνοί έχουν μεγάλο κύρος και δύσκολα μπορείς να τους αντικρούσεις και μάλιστα από έναν άνθρωπο τόσο ευσεβή όσο ο Έκτορας.

Ο Έκτορας αγαπάει τους δικούς του. Ο Έκτορας είναι βαθιά ριζωμένος στην αγάπη του για μια γυναίκα κι ένα παιδί. Όλα από κει πηγάζουν. Η πατρίδα δεν είναι γι αυτόν μονάχα τα τείχη και η ακρόπολη της Τροίας κι ο τρωικός λαός, η πατρίδα είναι αυτές οι ζωές οι πιο πολύτιμες απ΄όλα, που θέλει να σώσει, να τις σώσει όμως ελεύθερες. Τίποτα πιο ΅σαρκικό΅ απ την αγάπη του Έκτορα για τον τόπο του. Η Ανδρομάχη είναι η χειροπιαστή η πιο καθαρή εικόνα της πατρίδας. Λέει στην Ανδρομάχη προτού κινήσει για τη μάχη:

“Ξέρω, θα΄ρθει μέρα που η άγια Τροία θα χαθεί μαζί κι ο Πρίαμος κι ο γενναίος του λαός. Αλλά ούτε η μελλοντική των Τρώων συμφορά, ούτε η συμφορά της μάνας μου, του βασιλιά Πριάμου και των αντρείων αδερφών μου που θα πέσουνε σωρό χτυπημένοι απ΄ τους μαχητές του εχθρού δε με θλίβουν τόσο, όσο η δική σου, όταν ένας θωρακοφόρος Αχαιός θα σου αφαιρέσει τη λευτεριά σου και θα σ αρπάξει μες στα κλάματα  Και θα υφαίνεις του ξένου το πανί και θα κουβαλάς νερό απ τις πηγές…Γιατί η ανάγκη η σκληρή θα το φέρνει…Και πόνος μεγάλος θα σε τυραννάει σαν η σκέψη σου θα πηγαίνει στον άντρα σου που θα΄ χεις χάσει και που μόνο αυτός θα μπορούσε να σε βγάλει απ τη σκλαβιά. Όμως κάλλιο η βαριά γη νεκρό να με σκεπάσει προτού ν ακούσω τις κραυγές σου, προτού να δω να σ αρπάζουν”.

Πριν από λίγο η Ανδρομάχη ικέτευε τον Έκτορα να μην εκθέσει τη ζωή του στον αγώνα. Τώρα όμως πια δεν έχει τη δύναμη να το ζητήσει, γιατί ξέρει πως ο Έκτορας υπερασπίζεται την αμοιβαία τους στοργή. Υπάρχει σ αυτήν την τελευταία των δυο τους κάτι το πολύ σπάνιο στην αρχαία λογοτεχνία: η τέλεια ισότητα στην αγάπη που δείχνουν ο ένας για τον άλλον. Ο λόγος τους είναι στο ίδιο υψηλό επίπεδο με την αγάπη τους.

Ο Έκτορας στο πρόσωπο της Ανδρομάχης και του γιου του δεν αγαπάει πράγματα που του ανήκουν: αγαπάει όντα ίδιας αξίας μ΄αυτόν.

Το αρχαίο δράμα διδάσκει

Το Δέσκειο Γυμνάσιο Πάργας καταπιάνεται με το αρχαίο ελληνικό δράμα εδώ και τέσσερα χρόνια. Η αρχή έγινε με την «Ελένη» του Ευριπίδη, ακολούθησε μια θεατρική διασκευή αποσπασμάτων από αρχαίες τραγωδίες με τον τίτλο «Ο κλαυσίγελως της Ανδρομάχης» και συνεχίστηκε πέρσι με τις «Ικέτιδες» του Ασχύλου.

Κύριος σκοπός αυτής της προσπάθειάς μας είναι να επεκτείνουμε τις δυνατότητες που έχουν από  τη φύση τους οι μαθητές μας. Να γίνουμε παιδαγωγοί ελεύθερων ανθρώπων. Να εμβαθύνουμε όλοι μας στις υψηλές ιδέες γιατί μόνο έτσι ανακαλύπτουμε πως κάτω απ αυτήν την πραγματικότητα που ζούμε υπάρχει μια άλλη κρυμμένη κι εντελώς διαφορετική.

Θεωρούμε, λοιπόν, χρήσιμο να ανατρέχουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα στη σκέψη των αρχαίων μας ποιητών. Ας παρακολουθήσουμε εδώ την κραυγή του Σοφοκλή για την καταστροφική δύναμη του χρήματος. Μια κραυγή που συνεχίζει να παραμένει άφθαρτη μέσα στο χρόνο.

                                             «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ

Α΄ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ (στ. 280-331)

Γιατί δεν παρουσιάστηκε ανάμεσα στους ανθρώπους κανένα θέσπισμα τόσο κακό σαν το χρήμα·

αυτό και πόλεις εκπορθεί, αυτό ξεσπιτώνει τους ανθρώπους από τις εστίες τους,

αυτό καθοδηγεί τέλεια και διαστρέφει τις δίκαιες γνώμες των ανθρώπων ώστε να τρέπονται σε πράγματα αισχρά·

και υποδεικνύει συνήθως  στους ανθρώπους να επιδίδονται σε πονηρές πράξεις και

να γνωρίζουν κάθε ανόσιο έργο.

Ουδέν γάρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμ΄έβλαστεν

τούτο καί πόλεις πορθεί, τόδ άνδρας εξανίστησιν δόμων

τόδ΄εκδιδασκει καί παραλλάσσει φρένας χρηστάς πρός αισχρά πράγματ΄ίστασθαι βροτών

πανουργίας δ΄έδειξεν ανθρώποις έχειν καί παντός έργου δυσσέβειαν ειδέναι

Είμαστε παράδειγμα, ας γίνουν μιμητές

Θέμα: « Ευχαριστήρια επιστολή »

Αγαπητέ κ. Διευθυντά

Επιθυμούμε να εκφράσουμε και εγγράφως την ευαρέσκεια της οργανωτικής επιτροπής και όλων των συνεργατών για τη συμμετοχή του σχολείου σας στη Διεθνή Μαθητική Συνάντηση Αρχαίου Δράματος

« Ολύμπια εν Δίω» 2014.

Οι συμμετοχές, όπως του σχολείου σας, ενδυναμώνουν την πίστη μας στα ιδανικά της παράδοσης της πατρίδας μας και μας εμψυχώνουν να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας.

Παρακαλούμε συνεχίστε το έργο σας που διατρανώνει τα ανθρωπιστικά μηνύματα της νέας Ελλάδας των τεχνών.

Η Υπεύθυνη του Γραφείου         Ο Πρόεδρος της                               Ο Δ/ντής

Καινοτόμων Δράσεων            Οργανωτικής Επιτροπής                της ΔΙ/ΔΕ

της ΔΙ/ΔΕ Πιερίας                                                                                 Πιερίας

Μυράντα Παππά               Αθανάσιος Μπίντας           Δρ. Ιωάννης Καζταρίδης

ΟΙ «ΙΚΕΤΙΔΕΣ» ΣΤΟ ΔΙΟΝ ΠΙΕΡΙΑΣ

Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις – συμμετοχές στην Πάργα, τα Ιωάννινα, την Πρέβεζα, τη Μεσσήνη, οι «Ικέτιδες» ταξιδεύουν στη Διεθνή Μαθητική Συνάντηση Αρχαίου Θεάτρου «Ολύμπια τα εν Δίω» από 26 -28/09/2014.

Η μετακίνηση και παραμονή των μαθητών γίνεται με πρωτοβουλία των γονέων και την ενεργή στήριξη του Δεσκείου Γυμνασίου και του Δεσκείου Λυκείου Πάργας.

Οι θεατρικοί αγώνες θα διαρκέσουν εννέα ημέρες, από την Παρασκευή 19 έως και το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014.

Σκοποί της Μαθητικής Συνάντησης είναι:

– Η παρουσίαση και η κατανόηση του εκπαιδευτικού χαρακτήρα της πρώιμης θεατρικής τέχνης ως πανανθρώπινης έκφρασης.

–  Η προσέγγιση και η εξοικείωση των μαθητών με σημαντικά θεατρικά κείμενα αρχαίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

– Η βαθύτερη κατανόηση και η ανταλλαγή διεθνώς αναγνωρισμένων πολιτιστικών και διαχρονικών ιδεών και αξιών.

– Η επικοινωνία και η γνωριμία με άλλους πολιτισμούς και η συμβολή της διαφορετικότητας του κάθε πολιτισμού στη δημιουργία του παγκόσμιου πολιτισμού.

– Η ενθάρρυνση των μαθητών να αναπτύξουν φιλικές σχέσεις.

– Η προώθηση ανταλλαγής εμπειριών μεταξύ των σχολείων και η δημιουργία νέων δεσμών.

– Η καλλιέργεια θεατρικής παιδείας για τους μαθητές και τον πολιτισμό γενικότερα.

– Η ανάδειξη της παγκοσμιότητας του αρχαίου ελληνικού θεάτρου και να υπογραμμίσει την παρουσία του στο σήμερα.

Κατεβάστε  το πρόγραμμα των παραστάσεων απο τον παρακάτω σύνδεσμο.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΛΥΜΠΙΑ ΤΑ ΕΝ ΔΙΩ

Ήρθε και ο Έπαινος