Λίγα λόγια για το έργο
Ο «Πατέρας αφέντης» αφηγείται την αληθινή ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει στη Σαρδηνία μέσα σε ένα ιδιαίτερα σκληρό οικογενειακό περιβάλλον. Ο Γκάβινο Λέντα έγραψε ο ίδιος την ιστορία του σε βιβλίο «Ο πατέρας και αφέντης: η εκπαίδευση ενός βοσκού», το οποίο μετέφεραν στον κινηματογράφο οι αδερφοί Ταβιάνι.
Η ιστορία του είναι η ιστορία ενός αγοριού, που μεγαλώνει σε μια απομονωμένη αγροτική περιοχή. Ο πατέρας του είναι βοσκός ένας άξεστος άνθρωπος,, που δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη του γιου του να εξελιχθεί, να αναπτύξει την εκπαίδευσή του. Στον πατέρα δεν αρέσουν οι αλλαγές. Θέλει να μείνει στα γνωστά, εκείνα που γνωρίζει και μπορεί να ελέγχει. Γιατί λοιπόν ο γιος του να κάνει κάτι περισσότερο απ τον ίδιο; H επιθυμία του μικρού Γκάβινο αντιμετωπίζεται με βία από τον πατέρα. Και είναι μια από τις ελάχιστες φορές στον κινηματογράφο που η ζωή στην αγροτική εξοχή δεν αντιμετωπίζεται με ρομαντισμό ή νοσταλγία, αλλά με τη σκληρότητα και τις ελλείψεις, που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζουν αυτή τη ζωή με τις πολλές δυσκολίες.
Η σκληρότητα των ανθρώπων
Σ αυτή τη ζωή, η σκληρότητα των ανθρώπων δεν αντιμετωπίζεται απαραίτητα ως ηθελημένη βαναυσότητα, αλλά ως ανάγκη. Η προτεραιότητα είναι η επιβίωση και ό,τι ξεπερνάει τους γνωστούς τρόπους για να γίνει αυτό εφικτό είναι πέρα απ τη λογική. Γι αυτό και η εικόνα του πατέρα δεν είναι η εικόνα ενός αμείλικτου βασανιστή, αλλά ενός ανθρώπου που, μέσα από τη σκληρότητά του, αυτό που θέλει είναι να φροντίσει την οικογένειά του. Απλώς δεν ξέρει άλλον τρόπο να το κάνει, πέρα απ το να απαιτεί τυφλή υπακοή από την γυναίκα του και τα παιδιά του, και όταν δεν την βρίσκει να την επιβάλλει.
Οι αδερφοί Ταβιάνι για την εικονογράφηση της ιστορίας του Γκάβινο επέλεξαν ένα νεορεαλιστικό στυλ, το οποίο ωστόσο διαφοροποιείται απ το κλασικό ιταλικό κινηματογραφικό είδος, τόσο εξαιτίας της χρήσης του χρώματος στο φιλμ, όσο και από τη δημιουργική χρήση του ήχου. Για παράδειγμα, τη στιγμή που ο νεαρός ήρωας ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του, ακούγονται παράλληλα υπόκωφοι ήχοι λαγνείας που προέρχονται απ όλο το χωριό, ενώ σε άλλο σημείο μια ομάδα ανθρώπων που θρηνούν και ετοιμάζουν για ταφή ένα δικό τους νεκρό, φανερώνουν τις σκέψεις τους, που ακούγονται χωρίς εκείνοι να μιλούν.
Κατά το πρώτο μισό της ταινίας, τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα, ώστε η παρακολούθηση της ιστορίας να είναι εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη για τον θεατή. Ο πατέρας πηγαίνει στο σχολείο και παίρνει τον επτάχρονο γιο του από τα μαθήματα, υποστηρίζοντας ότι τον χρειάζεται για να προσέχει τα πρόβατα από τις αλεπούδες και τους ληστές, το διάστημα που εκείνος θα λείπει μακριά από το κοπάδι του για να πάει στην αγορά και να πουλήσει τα προιόντα του.
Η δύναμη της γνώσης
Ο Γκάβινο θα μείνει απομονωμένος μέχρι να κλείσει τα δεκαοχτώ του χρόνια. Στη συνέχεια και ενώ η οικογένειά του αρχίζει να ζει μια καλύτερη ζωή που όμως βασίζεται σε ένα ένοχο μυστικό, ο νεαρός πια άντρας θα καταταγεί στον στρατό. Από ένα περιορισμένο περιβάλλον, θα βρει κάποια ελευθερία σε ένα διαφορετικό, αλλά και πάλι περιοριστικό περιβάλλον. Όμως και εκεί δεν πρόκειται να περάσει καλύτερα. Η έλλειψη εκπαίδευσης θα τον βασανίσει πολύ. Δεν μιλάει Ιταλικά όπως όλοι οι υπόλοιποι και βέβαια δεν ξέρει να γράφει. Μιλάει τα «χωριάτικα» Ιταλικά της Σαρδηνίας, γεγονός που θα τον απομονώσει και θα του προκαλέσει πολλά προβλήματα. Θα υποφέρει, θα υπομείνει, θα απελπιστεί. Όμως θα προσπαθήσει να μάθει να γράφει και να διαβάζει και με τη δύναμη της γνώσης θα αντιμετωπίσει τον πατέρα του.
Η εξέλιξή του θα είναι τέτοια, που αργότερα θα γίνει ακαδημαικός, εξειδικευμένος στην ιστορία της γλώσσας της Σαρδηνίας και θα καταγράψει την ιστορία του σε μια μυθιστορηματική βιογραφία, αυτήν στην οποία βασίστηκε η ταινία. Και στην ταινία θα εμφανιστεί, παίζοντας τον ίδιο του τον εαυτό, παρουσιάζοντας στους θεατές το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του.
Ο «Πατέρας αφέντης» δημιουργήθηκε από τους αδερφούς Ταβιάνι αρχικά ως ταινία για την ιταλική τηλεόραση. Όμως η προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών και η βράβευσή της με το Χρυσόν Φοίνικα οδήγησαν την ταινία σε μια διεθνή επιτυχία και σύστησαν τους αδερφούς Ταβιάνι σε ένα ευρύτερο διεθνές κοινό. Εκτός απ τον Χρυσό Φοίνικα, ο «Πατέρας αφέντης» τιμήθηκε και με το βραβείο Interfix στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης για θέματα σχολικής βίας και σχολικού εκφοβισμού .
Είσοδος ελεύθερη για όλους.
