ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΟΡΗΣΟΥ

Η παρέμβαση έγινε από μαθητές του σχολείου με την καθοδήγηση της τεχνολόγου, Βάσως Αναστασιάδου.

Μανιτάρια στο ουράνιο τόξο

Ένα απόγευμα μετά από μια δυνατή βροχή στον ουρανό εμφανίστηκε ένα υπέροχο ουράνιο τόξο. Τα χρώματα του ήταν τόσο έντονα αυτή τη φορά φαινόταν πολύ καλά. Με περιέργεια ακολούθησα το ουράνιο τόξο έως την άκρη του και βρέθηκα σε ένα υπέροχο λιβάδι. Εκεί αντίκρισα κάτι που δεν είχα ξαναδεί γύρω από το σημείο που τελείωνε το ουράνιο τόξο υπήρχαν πολλά μανιτάρια όλα διαφορετικά μεταξύ τους. Δεν ήταν συνιθησμένα σαν τα κανονικά τα μανιτάρια του δάσους αλλά αντίθετος είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου κόκκινο που μου θύμιζε την φωτιά αλλά πράσινα σαν το γρασίδι ενώ άλλα μπλε μωβ ροζ όλα τα χρώματα θάλασσα λουλούδια κ μεσα όλα σε έναν κύκλο όλα μαζεμένα λες και κάτι είχε εκεί το χρώμα. Ένιωσα ότι ήμουν η μόνη που θα μπορούσα να δω κάτι τέτοιο. Έμεινα αρκετή ώρα εκεί παρατηρώντας τα χρώματα και τα σχήματα που είχαν. Μετά παρατήρησα ότι πάνω τους είχαν χρυσόσκονη. Αφού πέρασαν κάποιες ώρες άρχισε το ουράνιο τόξο να χάνεται στο ουρανό εξαφανίστηκαν μαζί και τα μανιτάρια και έμειναν μόνο τα λουλούδια η περιπέτεια αυτή θα μου μείνει αξέχαστη γιατί πιστεύω ότι δεν θα ξανά δω αυτό που αντίκρισα σήμερα.Η χαρά μου είναι απερίγραπτη που μπόρεσα κ το είδα…..

Κέλλυ Στανόα

~Μανιτάρια στο σπίτι~

Μια μέρα η οικογενεια γύρισε από τις διακοπές και βρήκε κάτι παράξενο στο σπίτι. Στη μέση του σαλονιού είχαν φυτρώσει μανιτάρια. Ήταν μικρά και άσπρα, σαν κουμπιά. Ο μπαμπάς πήγε να τα βγάλει,αλλα εκείνα άρχισαν ξαφνικά να μεγαλώνουν. Σε λίγα λεπτά γέμισαν το δωμάτιο και έλαμπαν σαν μικρά φωτάκια.
Η μικρή πλησίασε το πιο μεγάλο και άκουσε μια φωνή να της λέει:《Μη μας φοβάστε. Είμαστε εδώ για να σας κάνουμε παρέα》. Τα μανιτάρια άρχισαν να κινούνται και να σχηματίζουν ένα μονοπάτι που πήγαινε προς τον τοίχο. Εκεί ,ξαφνικά άνοιξε μια κρυφή πόρτα που κανείς δεν είχε ξανά δει ποτέ.
Πίσω από την πόρτα υπήρχε ένας μικρός και μαγικός κήπος. Χιλιάδες μανιτάρια φωσφοριζαν μπλε,κόκκινα και πράσινα χρώματα. Μερικά τραγουδούσαν και αλλα χόρευαν κουνώντας τα καπέλα τους . Η οικογένεια έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
Από τότε τα μανιτάρια έγιναν φίλοι τους . Κάθε βράδυ, μετά το φαγητό, άνοιγαν την κρυφή πόρτα και κατέβαιναν στον κήπο για να ακούσουν τα τραγούδια τους . Το σπιτι δεν ήταν πια απλό. Ήταν ένα μυστικό μέρος γεμάτο χαρά και μαγεία.

Γιασιμίν Νταΐτσι

Ο μανιταρόκοσμος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι, ας το πούμε Καλλιόπη, που είχε ένα γάτο, ας τον πούμε Andres. Καθόντουσαν κι οι δυο στο κρεβάτι της Καλλιόπης· όπου η Καλλιόπη έπαιζε και τον ευχαριστούσε στην πλάτη της. Ξαφνικά ο γάτος της άρχισε να ματιάζει.

Η Καλλιόπη τρόμαξε, πήγε να ειδοποιήσει την οικογένειά της, όμως κανείς δεν ήταν σπίτι. Η Καλλιόπη στεναχωρημένη πήγε πάλι στο δωμάτιο για να δει τι έγινε. Ο Andres δεν ήταν πουθενά. Έψαξε παντού το δωμάτιο, στην κουζίνα, στο σαλόνι, στο μπάνιο, αλλά πουθενά ο Andres. Η Καλλιόπη στεναχωρημένη πήγε πάλι στο δωμάτιο για να μαζέψει τα μαύρα μαλλιά της, αλλά μεταξύ με τον Andres είχαν εξαφανιστεί και τα μαύρα μαλλιά. Η Καλλιόπη από την πιο στεναχώρια έπεσε ξανά στο κρεβάτι και ταχιά κοιμήθηκε.

Το επόμενο πρωί η Καλλιόπη ξύπνησε, αλλά δεν ξύπνησε μόνη της. Κοιμόταν πίσω στο σπίτι σου, και επειδή η Καλλιόπη κρατούσε και τον γάτο της αγκαλιά, γύρισαν μαζί σπίτι και ζούσαν αυτοί καλά και εμείς.

Αμέλια Ρούτσι

Μανιτάρια στην Κουζίνα

Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα, όταν η κουζίνα του σπιτιού ξαφνικά ζωντάνεψε. Μέσα από το καλάθι με τα λαχανικά, τρία μικρά μανιτάρια τέντωσαν τα καπελάκια τους και άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

«Σήμερα είναι η μέρα μας!» είπε το πρώτο, το πιο στρουμπουλό.
«Ναι, θα μπούμε σε μια μεγάλη κατσαρόλα και θα χαρίσουμε τη γεύση μας σε όλους!» απάντησε το δεύτερο, που μύριζε λίγο χώμα.
Το τρίτο, πιο μικροσκοπικό και ντροπαλό, ψιθύρισε: «Μα… κι αν δε μας αγαπήσουν;»

Η κατσαρόλα που στεκόταν στη φωτιά χαμογέλασε με το μεταλλικό της στόμα. «Μη φοβάστε. Όλοι εδώ μέσα έχουν μια αποστολή. Τα κρεμμύδια δίνουν άρωμα, οι πατάτες γλυκύτητα, κι εσείς, μανιτάρια, χαρίζετε μαγεία».

Με ένα μικρό σάλτο, τα μανιτάρια βρέθηκαν μέσα στο ζεστό νερό. Άρχισαν να χορεύουν ανάμεσα στα λαχανικά, αφήνοντας πίσω τους ένα άρωμα που θύμιζε δάσος μετά από βροχή. Όσο περνούσε η ώρα,η κουζίνα γέμιζε μουσική.

Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Από τον αχνό ξεπρόβαλε μια μικρή νεράιδα με καπέλο μανιταριού. «Ευχαριστώ που δώσατε την ψυχή σας στο φαγητό» είπε. «Χάρη σε εσάς, οι άνθρωποι θα χαμογελάσουν στο τραπέζι».

Όταν η σούπα σερβιρίστηκε, κανείς δεν ήξερε την ιστορία που είχε ζήσει στην κατσαρόλα. Όλοι όμως ένιωσαν τη ζεστασιά της και είπαν με μια φωνή:
«Τι νόστιμα μανιτάρια!»

Άρτεμις Ντάλλα