ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΟΡΗΣΟΥ

Εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών, με απόφαση του Δημάρχου Καστοριάς, την
Πέμπτη 25 Ιανουαρίου και την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου, τα σχολεία της
Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Καστοριάς, θα
ξεκινήσουν τη λειτουργία τους στις 09:00 το πρωί.

Εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών, με απόφαση του Δημάρχου Καστοριάς, αύριο Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024, τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Καστοριάς, θα ξεκινήσουν τη λειτουργία τους στις 09:00 το πρωί.

Εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών, με απόφαση του Δημάρχου Καστοριάς Γιάννη Κορεντσίδη, αύριο Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2024, τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Καστοριάς, θα ξεκινήσουν τη λειτουργία τους στις 10:00 το πρωί.

Εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών, με απόφαση του Δημάρχου Καστοριάς Γιάννη Κορεντσίδη, αύριο Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2024, τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Καστοριάς, θα ξεκινήσουν τη λειτουργία τους στις 10:00 το πρωί.

Τα λουλούδια της Χιροσίμα της Εντίτα Μόρρις

Το κείμενο «Τα λουλούδια της Χιροσίμα» ήταν ένα από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα που
έχω διαβάσει. Οι φράσεις που μου τράβηξαν την προσοχή και περιέγραφαν κάτι σαν να το
βλέπω, ήταν πάρα πολλές, αλλά μόνο μερικές ξεχώρισαν: «Ανυψώθηκε ως την κορυφή εκείνη
όπου δεν υπάρχει θέση για μικρότητα και ευτέλεια», «Περνάει ένα λεπτό της ώρας
φορτωμένο αιωνιότητα, σφραγίζοντας τον χρόνο με το ανεξίτηλο αποτύπωμά του» και «Η
μαμά έστρεψε για τελευταία φορά το ωραίο της πρόσωπο προς τη μικρή της κόρη». Οι
περιγραφές της συγγραφέα είναι ρεαλιστικές και σκληρές, βάζοντάς μας στη θέση αυτών των
ανθρώπων. Ένα απόσπασμα από το κείμενο που με συγκίνησε πάρα πολύ ήταν όταν η Γιούκα
μιλούσε στην πεθαμένη μητέρα της και την παρακαλούσε να τη συγχωρέσει που την άφησε να
υποφέρει τις τελευταίες της ώρες στο ποτάμι με τις φλόγες. Πιστεύω πως τα λουλούδια
συμβολίζουν την ανάγκη της επικοινωνίας των ανθρώπων με τους νεκρούς. Τα συναισθήματά
μου για αυτό το κείμενο είναι φρίκη και λύπη για τον πόνο των ανθρώπων. Επιπλέον, η Γιούκα,
με τον τρόπο που μιλάει για την ειρήνη κάνει και τον αναγνώστη να αγωνιστεί μαζί της γι’ αυτό.

Κωνσταντίνα Βολτσίδου

Η αγαπημένη μου καθηγήτρια

Σήμερα δάνεισα το αγαπημένο μου βιβλίο στην καθηγήτρια που μου δίδασκε λογοτεχνία στην πρώτη γυμνασίου ελπίζοντας πως θα το λατρέψει όσο εγώ. Καθώς την έβλεπα να το διαβάζει, παρατήρησα μια έκφραση δυσαρέσκειας στο πρόσωπό της και συγχύστηκα, γιατί ανησυχούσα μήπως δεν της άρεσαν οι επιλογές μου στα βιβλία. Το μόνο που ήθελα ήταν να την ενθουσιάσω. Ευτυχώς, όταν το διάβασε μου εξέφρασε πόσο της άρεσε και πως ήταν έκπληκτη για το γούστο μου στα είδη  βιβλίων. Εγώ δάκρυσα από χαρά.

Ιφιγένεια Μανάφα

Εγώ με την παρέα μου βγήκαμε έξω στην εξοχή για βόλτα και βρήκαμε μετά από πολλή ώρα κάτι
πετράδια μαγικά στο έδαφος και ήταν πάρα πολλά. Ευτυχώς όμως είχαμε έναν καλό μαθητή στα
μαθηματικά, τα άθροισε και μας είπε πόσα είναι. Τα μαζέψαμε, τα βάλαμε μέσα στα σακίδιά μας και ο καθένας πήρε περίπου από 10 πετράδια στο σακίδιο του. Καθήσαμε σε μια άκρη, για να ξαποστάσουμε και να φάμε. Τα πετράδια μέσα στις τσάντες μας, επειδή είχε πάρα πολύ ζέστη άρχισαν να πήζουν και να λιώνουν.  Τα έλεγξα και είπα σε όλα τα παιδιά να τα βάλουν σε ένα κρύο μέρος, για να ξαναπάρουν το σχήμα τους. Άρχισαν όλοι να λένε βλακείες, ώστε να μας περάσει η ώρα. Κάποιοι δάκρυσαν από τα γέλια. Κάποια στιγμή ακούσαμε ένα θόρυβο που βγήκε από τα πετράδια και τρομάξαμε όλοι, γιατί δεν ξέραμε τι ήταν αυτός ο θόρυβος από τα πετράδια. Τότε επικράτησε μία αναστάτωση και μια σύγχυση από όλους μας. Ωστόσο έπρεπε να φύγουμε και είπαμε τα πετράδια να το δανείσουμε σε κάποιον, αφού εμείς δεν τα χρειαζόμαστε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε από αυτά μια δύναμη μαγείας. Ίσως μάλιστα να μας έκαναν και κακό… Έπειτα βρήκαμε έναν κύριο που ενδιαφερόταν και του τα δώσαμε. Ο καθένας μας πήγε σπίτι του και διηγήθηκε στους γονείς του την ιστορία.

Ευδοκία Ψωμαδάκη

Το ανεκτίμητο βάζο της μαμάς

Όλα συνέβησαν πριν από δύο μέρες, όταν η Λυδία και οι φίλες της έπαιζαν ράγκμπι και η Λυδία
έκανε μια δυνατή βολή που κατάφερε να σπάσει το τζάμι της κουζίνας και το ανεκτίμητο βάζο
της μαμάς της. Μόλις το είδε αυτό η μαμά της, συγχύστηκε τόσο πολύ που άρχισε να λέει ότι
δε θα της δανείσει την κούκλα που ήθελε. Η Λυδία άρχισε να δακρύζει, αλλά ήξερε ότι αυτό
δεν είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Όλο το βράδυ έπρηζε τη μαμά της να την συγχωρέσει,
αλλά μάταια. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να της το ξεπληρώσει. Σκέφτηκε λοιπόν να πουλήσει
μερικά παιχνίδια της. Μόλις άθροισε τα λεφτά που είχε μαζέψει, είδε ότι της έφταναν, για να
πάρει ακόμα και κάτι γλυκάκια που ήθελε. Τα έδειξε στη μαμά της και εκείνη εξεπλάγη με το
κατόρθωμά της. Τη συγχώρεσε και, καθώς η Λυδία της διηγόταν την ιστορία, τη διέκοψε το
κουδούνι της πόρτας. Ήταν η γιαγιά της, η οποία είχε φέρει στη μαμά της ένα δώρο. Η Λυδία το
άνοιξε και τι να δει; Ένα ακριβώς ολόιδιο βάζο με αυτό που έσπασε! Η Λυδία έπηξε στα
κλάματα και η μαμά της την καθησύχασε λέγοντάς της ότι θα πάρουν όσες κούκλες ήθελε.

Κωνσταντίνα Βολτσίδου

 “Το καινούργιο μου κινητό”

Από καιρό ήθελα να πάρω ένα καινούργιο κινητό. Έκανα οικονομίες και, αφού άθροισα τα χρήματα μου, είδα ότι μου έλειπαν λίγα ακόμα. Άρχισα να πρήζω τον μπαμπά μου να μου δανείσει τα υπόλοιπα, για να συμπληρώσω το ποσό που ήθελα. Τότε ο μπαμπάς μου συμφώνησε. Όταν έμαθε η μαμά μου για την συνωμοσία, συγχύστηκε και άρχισε να φωνάζει. Εγώ τότε έπηξα στο κλάμα και με δακρυσμένα μάτια ζήτησα συγνώμη. Τελικά αυτό που ήθελα μου το πήραν.