Ανάμεσα στα άλλα θέματα που επέλεξε η συντακτική μας ομάδα για το ηλεκτρονικό περιοδικό ήταν κι ένα αφιέρωμα σε σημαντικές προσωπικότητες στο χώρο της επιστήμης, της τέχνης, της πολιτικής . Σε πρώτη φάση αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με σημαντικούς ανθρώπους ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι πιθανότατα δεν είναι ευρέως γνωστοί. Ένας από αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής , τη ζωή του οποίου παρουσιάζει παρακάτω ο Γιώργος Γεωργαλάς του Γ2.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1950) ήταν Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Ήταν ένας από τους κορυφαίους και πιο σπουδαίους μαθηματικούς στον κόσμο.
   Η μητέρα του πέθανε όταν ο Κωνσταντίνος ήταν μόλις έξι ετών και ο νεαρός Καραθεοδωρής ανατράφηκε από την γιαγιά του, Ευθαλία Πετροκόκκινου. Μεγάλωσε σε ένα ευρωπαϊκό, επιστημονικό και αριστοκρατικό περιβάλλον, με ζωντανά τα στοιχεία της ελληνορθόδοξης οικογενειακής καταγωγής. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις Βρυξέλλες, όπου ο πατέρας του ήταν πρέσβης της Υψηλής Πύλης από το 1875, με αποτέλεσμα να έχει ως μητρική γλώσσα τα ελληνικά και τα γαλλικά. Πριν ακόμη μπει στην εφηβεία μιλούσε τουρκικά και γερμανικά.

Ο Κωνσταντίνος  Καραθεοδωρής  είχε   μαθητή του   τον  Άλμπερτ Αϊνστάιν   ο  οποίος  έγινε  γνωστός  παγκοσμίως  για  τις  θεωρίες  του,  κυρίως αυτήν της σχετικότητας. Το 1911, μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Καραθεοδωρής συμμετείχε στην επιτροπή επιλογής καθηγητών για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1913 έγινε καθηγητής της Α΄ έδρας της  μαθηματικής επιστήμης του Πανεπιστημίου του Γκέντινγκεν, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1918. Το 1920, πάλι με πρόσκληση του Βενιζέλου, ανέλαβε να οργανώσει το Ιόνιο Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη. Το 1930, πάλι μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού επιτρόπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση του πρώτου και στην οργάνωση του δεύτερου, νεοσύστατου τότε πανεπιστημίου.

Το 1932, επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Δεκέμβριο του 1949 έδωσε την τελευταία του διάλεξη στο Μόναχο. Πέθανε δύο μήνες αργότερα. Η σορός του ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Waldfriedhof του Μονάχου.