racism_1

«Το φαινόμενο του ρατσισμού μέσα από τα μάτια των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Αγ. Αθανασίου»

 Το φαινόμενο του ρατσισμού είναι πάντα επίκαιρο και απασχολεί τη σχολική κοινότητα. Το θέμα αυτό διαπραγματεύτηκε η μαθήτρια της Γ΄Γυμνασίου , Γαννιτίδου Ειρήνη , μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας του blog μας, αλλά και τέσσερις μαθητές του Α2 , οι οποίοι ασχολήθηκαν  με το θέμα της ενσυναίσθησης και προσπάθησαν να μπουν στη θέση του πρόσφυγα, με αφορμή το κείμενο  της  Μ.Κλιάφα «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς». Η συντακτική μας ομάδα δεν πρόλαβε να  αναρτήσει  τα σχετικά κείμενα στις 21 Μαρτίου, παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού, αλλά αυτό δεν μας πειράζει, γιατί εμείς δεν περιμένουμε τις επετείους για να κάνουμε τις σχετικές αναρτήσεις ,αντίθετα ,βρισκόμαστε σε μια διαρκή εγρήγορση!

 

1.“Ρατσισμός: ένα διαχρονικό φαινόμενο”

 

Ένα φαινόμενο το  οποίο έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις  τους τελευταίους αιώνες -ήδη από την  αποικιοκρατία –  είναι αυτό του ρατσισμού. Εκδηλώθηκε εντονότερα κατά την διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου πολέμου προερχόμενο από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί , αλλά απασχολούσε ήδη την ανθρωπότητα δεκαετίες πριν. Από τα  μέσα ακόμη του 19ου αιώνα, ένας Γάλλος συγγραφέας  και διπλωμάτης ,  ο Άρθουρ Ντε Γκομπινό, άλλαξε την ορολογία της λέξης, η οποία μέχρι τότε σήμαινε την προέλευση/καταγωγή (ράτσα). Στο έργο του, ο Γκομπινό συσχέτισε τη λέξη με τη φυλετική ανωτερότητα. Από  τότε  και  επίσημα  χαρακτηρίζεται ως ο πατέρας του ρατσισμού, πάνω στου οποίου τις απόψεις βασίστηκε η ιδεολογία του Α. Χίτλερ.

αρχείο λήψης
Άρθουρ ντε Γκομπινό
ahu
Αδόλφος Χίτλερ

Γενικότερα αυτό που πρεσβεύει ο ρατσισμός είναι πως δεν υπάρχει  ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ,αντίθετα, oι άνθρωποι χωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους  ,με  κριτήρια την εθνικότητα, τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος, τις  σεξουαλικές  προτιμήσεις  κ.α. Κυρίως  βασίζεται σε προκαταλήψεις και αρνητικά στερεότυπα απέναντι στο διαφορετικό. Αντιλήψεις οι οποίες περνούν από γενιά σε γενιά,   χειραγωγούν και δηλητηριάζουν τη σκέψη των νέων, καθώς επίσης προκαλούν ακραία φαινόμενα βίας. Μια τέτοια βίαιη εκδήλωση είναι και το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας που παρουσιάζει έξαρση στις μέρες μας.

Βέβαια, εκτός από τους υποστηρικτές  του ρατσισμού υπάρχουν και οι πολέμιοί του ,οι οποίοι αγωνίζονται σκληρά για την καταπολέμησή του. Μερικοί μάλιστα, όπως ο Νέλσον Μαντέλα ή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αφιέρωσαν και τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την αρετή της ισότητας και των ίσων ευκαιριών για όλους τους ανθρώπους.  Συνοψίζοντας, αυτές οι μεγάλες προσωπικότητες εναντιώθηκαν  σθεναρά απέναντι σε ένα κίνημα με χιλιάδες φανατικούς οπαδούς , για  να ευαισθητοποιηθούν  όλο και περισσότεροι άνθρωποι  ανά τον κόσμο, προκειμένου να δομηθεί μία δικαιότερη και καλύτερη κοινωνία.


images
Νέλσον Μαντέλα
1396638910-martin-luther-king-jr
Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

 

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, το παράδειγμα των μαχητών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ας πολεμήσουμε το αντικοινωνικό φαινόμενο του ρατσισμού με όπλο μας την παιδεία και τη μόρφωση! Το σχολείο μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο σε αυτό μέσα από τα μαθήματα ανθρωπιστικής παιδείας και την καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας που βοηθά το άτομο να συνειδητοποιήσει πως η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων είναι αυθαίρετη και αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους από σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που επιζητούν λύση.

 

Ειρήνη Γαννιτίδου,Γ1

 

Πηγή:

 

 

               2. «Η ιστορία ενός απρόσκλητου ξένου»

 

  •   Το όνομά μου είναι Χασάν και είμαι δέκα χρονών. Πατρίδα μου είναι το Αλγέρι της Αλγερίας. Στη δική σου πατρίδα ήρθα πριν από ένα μήνα. Πίσω μου έχω αφήσει εμφύλιους πολέμους, την πατρίδα μου, την οικογένειά μου, τους συγγενείς, τους φίλους, το σπίτι μου. Όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Η πολιτική κατάσταση στην χώρα μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Δεν είχαμε όπως εσύ δημοκρατία. Δεν μπορούσαμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα, να εκφράζουμε τις ιδέες μας, να αποκτούμε μόρφωση, να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Δεν είχαμε λόγο ύπαρξης. Δεν υπήρχε δημόσια υγεία ούτε ελευθερίες.

Από την άλλη , η φτώχεια μας μεγάλωνε καθημερινά, μας έλειπε το φαγητό, το πόσιμο νερό, τα βασικά είδη ένδυσης και υπόδησης. Δεν υπήρχε θέρμανση και οι αρρώστιες δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν. Το βιοτικό μας επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό. Δεν άντεχα άλλο! Η φυγή ήταν για μας η μόνη σωτηρία. Βρήκα κάποιον που μου είπε ότι μπορεί να με βοηθήσει. Του έδωσα , βέβαια, και μερικά λεφτά. Δολάρια μου ζήτησε.

Όταν έφτασα στη χώρα σου περίμενα μια ανοιχτή αγκαλιά από τους ανθρώπους. Συνάντησα, όμως, ανθρώπους απόμακρους, χωρίς αγάπη και συναισθήματα. Ένιωσα την περιφρόνηση και την εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο. Ανήκω στην κατηγορία των περιθωριοποιημένων ανθρώπων και προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. ( Ζβεντζίδης Ανδρέας)

  •   Το όνομά μου είναι Σεντέφ και είμαι δεκατεσσάρων χρόνων. Πατρίδα μου είναι η Συρία. Στη δική σου πατρίδα ήρθα πέρυσι. Πίσω μου έχω αφήσει όλους τους φίλους μου, τους περισσότερους συγγενείς μου αλλά και όλη μου τη ζωή. Η πολιτική κατάσταση στη χώρα μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη και η δημοκρατία ήταν ανύπαρκτη. Δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας ελεύθερα μήτε όμως και να περπατήσουμε στους δρόμους με ασφάλεια, γιατί οπλισμένοι άντρες καραδοκούσαν παντού.

Από την άλλη , η φτώχεια μας μεγάλωνε και έδινε αφορμή για καινούριες συγκρούσεις μεταξύ των πολιτών και του στρατού, ο οποίος δε δίσταζε να σκοτώσει ακόμα και παιδιά που τύχαινε να περνούν τυχαία. Δεν άντεχα άλλο. Πήρα την απόφαση να φύγω . Βρήκα κάποιον που είπε ότι μπορεί να με βοηθήσει και του έδωσα δολάρια, τις λιγοστές  οικονομίες της οικογένειάς μου.

Όταν έφτασα στη χώρα σου, έμεινα στο δρόμο. Κανείς δε με βοηθούσε. Αντιθέτως, όλοι με έβριζαν, με κορόιδευαν και πολλές φορές μάλιστα επιχειρούσαν να με δείρουν! (Βασιλάκογλου Παναγιώτα)

  •   Το όνομά μου είναι Ισμαήλ και είμαι τριάντα τριών χρόνων. Πατρίδα μου είναι το Πακιστάν και στη δική σου πατρίδα ήρθα πριν από μερικούς μήνες.

Πίσω μου έχω αφήσει τη γυναίκα μου , τα δυο μου παιδιά και την ανάπηρη μητέρα μου. Το ξέρω πως ήταν μεγάλη και δύσκολη η απόφασή μου να φύγω αλλά δε γινόταν διαφορετικά.

Στη χώρα μας δεν υπήρχε δημοκρατία. Δεν μπορούσαμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους ό,τι ώρα θέλαμε, δεν είχαμε δικαιώματα, όπως ελευθερία γνώμης, δικαίωμα στην εργασία, δικαίωμα στην υγεία. Από την άλλη η φτώχεια μας μεγάλωνε και δεν είχα δουλειά να θρέψω την οικογένειά μου. Προσπαθούσα να βρω μια λύση στο πρόβλημά μου αλλά μάταια. Δεν άντεχα άλλο! Η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια μου. Η φυγή ήταν η μόνη  λύση. Βρήκα κάποιον που μου είπε ότι μπορούσε να με βοηθήσει με αντάλλαγμα χρήματα, δολάρια. Του έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα.

Όταν έφτασα στη χώρα σου, μου φάνηκαν όλα πολύ διαφορετικά και ξένα. Όλα ήταν άγνωστα και αφιλόξενα. Δεν είχα τι να φάω και πού να κοιμηθώ  και γι΄αυτό αναγκαζόμουν  να τρώω αποφάγια από τα σκουπίδια και να κοιμάμαι σε παγκάκια.( Μπιτζικοπούλου Μάνια)

  •    Το όνομά μου είναι Εμίνα και είμαι δεκατεσσάρων χρόνων. Η πατρίδα μου βρίσκεται στην αφρικανική ήπειρο, την οποία εγκατέλειψα πριν από λίγο καιρό. Πίσω μου έχω αφήσει όλους τους συγγενείς μου, οι οποίοι ζουν κάτω από  άθλιες συνθήκες. Στη χώρα μου δεν μπορούσαμε να επιβιώσουμε κάτω από την αναρχία που επικρατούσε. Άνθρωποι από πλούσιες χώρες εκμεταλλεύονταν τους συμπατριώτες μου και ο εμφύλιος πόλεμος κυριαρχούσε. Πολλοί άνθρωποι οδηγήθηκαν στο θάνατο λόγω έλλειψης τροφής και πόσιμου νερού, ενώ θανατηφόρες ασθένειες εξαπλώνονταν  παντού!

Μια κρύα νύχτα μαύρης απελπισίας βρήκα κάποιον που μου υποσχέθηκε πως με μερικά δολάρια θα με      βοηθούσε να φύγω. Μαζί με άλλους συμπατριώτες μου μας έκλεισαν σε ένα αμπάρι και σαλπάραμε για ένα καλύτερο μέλλον. Όταν έφτασα στη χώρα σου ένιωσα ευτυχία. Όμως αυτό το συναίσθημα άλλαξε σύντομα , μόλις κατάλαβα την άποψη που έχεις για μένα, όταν παρατήρησα τον τρόπο που με κοίταζες. Ένιωσα λύπη και θυμό. Απέφευγες να με πλησιάσεις και αναρωτήθηκα γιατί. Μα τώρα καταλαβαίνω…(Αναγνωστοπούλου Χρυσούλα).

 Είμαστε τέσσερις πρόσφυγες κι έχουμε τέσσερις παράλληλες ιστορίες πόνου και απόγνωσης. Η σχέση μας μαζί σου είναι δύσκολη. Σου φαινόμαστε άθλιοι , απολίτιστοι, ανήθικοι, ακόμα και εγκληματίες! Μας θεωρείς επικίνδυνους, έτοιμους να αρπάξουμε αυτά που οι πατεράδες σου  κι εσύ ο ίδιος κατέκτησες με πολύ κόπο! Αν όμως καταλάβαινες ότι είμαστε άνθρωποι χωρίς πατρίδα, αφού η γη που μας γέννησε μας απομάκρυνε από κοντά της. Μας στέρησε τις χαρές της ζωής, την αγάπη, την οικογενειακή θαλπωρή και την προστασία της. Όλα όσα εσύ θεωρείς δεδομένα για έναν άνθρωπο. Χωρίς συντροφιά, αφού τα πρόσωπα που αγαπάμε δεν είναι πια κοντά μας. Χωρίς καταφύγιο, αφού όταν ζητήσαμε άσυλο εισπράξαμε την αδιαφορία και την απόρριψη. Νομίζουμε πως αν μας γνώριζες καλύτερα θα μας ένιωθες περισσότερο και ίσως να άλλαζες γνώμη!

Ξέρουμε ότι είναι πολύ νωρίς να μας αποδεχτείς, ίσως μάλιστα αυτό να μη γίνει ποτέ! Σίγουρα  όμως μπορείς να κάνεις κάτι απλό: απλά να μας αντέξεις!

(Σημείωση: οι εργασίες των παιδιών διασκευάστηκαν για τις ανάγκες της δημοσίευσης. Επίσης για την εκπόνησή τους χρησιμοποιήθηκε το υποστηρικτικό υλικό από την ιστοσελίδα του museduc)

mhn-katakrineis

 

Μία σκέψη στο“«Το φαινόμενο του ρατσισμού μέσα από τα μάτια των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Αγ. Αθανασίου»

  1. Ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο του ρατσισμού. Στην Ειρήνη που αναφέρθηκε σε σημαντικές προσωπικότητες κι εξέφρασε τον προβληματισμό της γύρω από το φαινόμενο του ρατσισμού και στον Ανδρέα, την Παναγιώτα, τη Μάνια και τη Χρυσούλα που μας μετέφεραν με γλαφυρό τρόπο στη θέση του πρόσφυγα. Για να είμαι όμως αντικειμενική πρέπει να πω πως σχεδόν όλα τα παιδιά του α2 κινητοποιήθηκαν κι έκαναν ενδιαφέρουσες εργασίες για το συγκεκριμένο θέμα. Δυστυχώς,η οικονομία του χώρου επέβαλε την επιλογή.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων