Μόνος σε ένα δωμάτιο

γνώριμο, γιατί είναι η ψυχή μου

Νιώθω, νιώθω ελεύθερος

να αγωνίζομαι για τη δικαίωσή μου

Εικόνες, διάσπαρτες εικόνες

γυρίζουν στα στενά του μυαλού

Φοβάμαι, αχ πόσο φοβάμαι

σβήνει η ελπίδα μέσα στο νου.

Άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι

κλεισμένοι και αυτοί σε θαμπές φυλακές

βλέπω τον πόνο, βλέπω το φόβο

βλέπω τη θλίψη σε κάθε τους ματιά

Έχουν φωνή, το ξέρω πως έχουν

μα πώς να φωνάξουν τους κόβετε η λαλιά

Η αδικία κραυγάζει μέσα από τον καπνό

Παιδιά οργισμένα κρατάνε πανό

ζητάνε από μένα να ψάξω μαζί τους

τη δημοκρατία για να βρω

Μα ποιος είμαι εγώ, πώς θα μπορέσω

να κεράσω στο χάρο της νιότης το γλυκό πιοτό;

Περνάει ο καιρός

και ακόμα και οι πιο αδύναμοι ξυπνάνε

πιάνουν τα όπλα και πολεμάνε

και ήρθε η ώρα, αχ αυτή η καταραμένη

ώρα που μπαίνει το τανκ.

Άνθρωποι πεθαίνουν όμως στα μάτια

τους βλέπω χαρά.

Βλέπω τη λύτρωση σε κάθε τους βλέμμα

να μου θυμίζει πως αυτός ο αγώνας

άξιζε πραγματικά!

(Μηλίδου Μαρία)