Αυτό ήταν το φετινό λογότυπο του ταμπλό ,που κάνουν κάθε χρόνο όλοι οι μαθητές του Δημοτικού σχολείου Πέτρας , στο πλαίσιο των δράσεων για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Φέτος οι μαθητές της Γ΄, Δ΄ και Ε΄ τάξης του σχολείου μας επιδόθηκαν σε ένα κυνήγι θησαυρού διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες και κάθε μέλος της ομάδας είχε αναλάβει τον ρόλο ενός ατόμου με αναπηρία ( κωφό, τυφλό, κινητικά ανάπηρο). Οι μαθητές έπρεπε να συνεργαστούν μεταξύ τους και να βοηθήσουν όπου χρειαζόταν το άτομο με αναπηρία να λύσει τον γρίφο του , προκειμένου να φτάσουν στον θησαυρό. Έτσι, ο κωφός έπρεπε να μεταφέρει στην ομάδα του που πρέπει να ψάξουν για να βρουν τον 1ο γρίφο, οι κινητικά ανάπηροι να πάνε να τον φέρουν και να βρουν τρόπο για να ανοίξουν τον φάκελο και το παιδί με τύφλωση να συναρμολογήσει ένα παζλ, που ήταν ο θησαυρός. Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση για το μήνυμα του παζλ, που δεν ήταν άλλο από το ποίημα «Το κάλεσμα» γραμμένο από ένα άτομο με αναπηρία. Στο τέλος οι μαθητές έγραψαν σε φύλλο καταγραφής τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, πόσο πολύ τους βοήθησε η στήριξη και η συνεργασία που δέχτηκαν από τους συμπαίχτες τους και ποιοι θεωρούν ότι είναι οι ενδεδειγμένοι τρόποι συμπεριφοράς ως προς τα άτομα με αναπηρία, σύμφωνα με το ποίημα. Παράλληλα , οι υπόλοιπες τάξεις του σχολείου διάβασαν παραμύθια και ιστορίες σχετικά με την κάθε αναπηρία, έγραψαν συνθήματα και έφτιαξαν αφίσες.
Την παράσταση όμως της ημέρας έκλεψε η δασκάλα της Νοηματικής γλώσσας και μέλος του Συλλόγου Ατόμων με Προβλήματα Ακοής Μυτιλήνης «ΑΗΧΟΣ», η οποία εκπροσωπώντας τον σύλλογο , επισκέφτηκε το σχολείο μας και μίλησε στα παιδιά για την αναπηρία και τα είδη της, κατέθεσε προσωπικές της εμπειρίες από την εκπαίδευση της και από την συναναστροφή της με ΆμεΑ και στο
τέλος μας νοημάτισε το τραγούδι «Υπάρχουν χέρια» , αφήνοντας τους μαθητές ενθουσιασμένους και μεγεμένους.
Μάρω Παπαδημητρίου σε ευχαριστούμε!!!!
Το κάλεσμα
Άγνωστε φίλε μου
Όταν συναντηθούμε,
ας είναι η συνάντησή μας
ένα απάντεμα, μια στάση,
ένα πλησίασμα σωστό.
Μην προσπεράσεις βιαστικά,
δεν ξέρω να σε φτάσω.
Μην ψιθυρίσεις πίσω μου
κάτι που θέλω να ξεχάσω.
Πλησίασέ με απλά, ανθρώπινα.
Αν έχεις απορίες,
συζήτησέ τες ανοιχτά.
Μπορεί να είναι και δικές μου
και, ίσως, μαζί να βρούμε άκρη.
Ρώτησε εμένα ό,τι θες
κι όχι το συνοδό μου.
Ξέρω πως η εικόνα μου
σε κάνει να σαστίζεις.
Σίγουρα όμως δεν τη διάλεξα εγώ.
Έτυχε να ‘μαι έτσι.
Μήπως εσύ να διάλεξες
τα μάτια σου, τα χέρια,
το σώμα και τα πόδια σου;
Όταν συναντηθούμε…
Δημήτρης Γεωργανάς
Καλαμάτα
