Ποίηση είναι όταν δύο λέξεις συναντιούνται για πρώτη φορά ( Ινδιάνικο ρητό )
Η ποίηση, μία από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου, του έμμετρου λόγου, έναντι του πεζού λόγου και του διαλόγου και κατ΄ επέκταση της Λογοτεχνίας. είναι δύσκολο να οριστεί και γι’ αυτό έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί ανά τους αιώνες.
Σύμφωνα με τον σημαντικό Αργεντινό συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, “Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων “.
Η Ποίηση είναι η πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγουπου και η πλέον συναισθηματική, πιο μουσική, συνεπώς και πιο ψυχική από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο. Οι αρχαίοι Έλληνες ανέπτυξαν ιδιαίτερα την ποίηση και συγκεκριμένα το έπος, τη λυρική ποίηση και το δράμα ως ποιητικά είδη.
Αξιοσημείωτο είναι ότι πέντε από τις εννέα Μούσες ήταν προστάτιδες των διαφόρων ειδών της ποίησης.
Ποίηση είναι …
Πλάτων : «Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό.»
Σεφέρης : «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.»
Οδ. Ελύτης : «Η ποίηση αρχίζει εκεί όπου αρχίζει να ηττάται ο θάνατος »
Έντγκαρ Άλαν Πόε : « Η ποίηση είναι σκέψεις που αναπνέουν, και λέξεις που καίνε.»
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
“Ειρήνη” – Γ. Ρίτσος
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.
“Το κυκλάμινο” – Γιάννης Ρίτσος
Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα,
με τα σγουρά φτεράκια του στον ήλιο πεταρίζει.
Κι αν το τηράξεις μια φορά, θα σου χαμογελάσει
κι αν το τηράξεις δυο και τρεις, θ’ αρχίσεις το τραγούδι.
“Η πορτοκαλένια” – Οδυσσέας Ελύτης
Tόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά-σιγά : η μικρή Πορτοκαλένια !
Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Kι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Kι όλα μαζί τη φώναξαν : Πορτοκαλένια !
“Όμορφη και παράξενη πατρίδα” – Οδυσσέας Ελύτης
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα.
“Λίγο ακόμα” – Γιώργος Σεφέρης
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν,
να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει
Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα.
“Η Ελληνική Γλώσσα” – Νικηφόρος Βρεττάκος
Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω
όπως ένα ρυάκι που μουρμουρίζει
Κι αν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους
θα τους μιλήσω ελληνικά,
επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική.
“Παπαρούνα” – Βασίλης Ρώτας
Πες μου, παπαρούνα μου, αγαπάς τον ήλιο;
– Αγαπάω τον ήλιο που φωτάει και λάμπω.
Πες μου, παπαρούνα μου, αγαπάς τον άνεμο;
– Αγαπάω τον άνεμο που φυσάει και παίζω.
Πες μου, παπαρούνα μου, αγαπάς το χώμα;
– Αγαπάω το χώμα που με γλυκοτρέφει.
