Αν πεθάνω,
δε θα ξανάρθει ο ταχυδρόμος
δε θα μου στείλεις πια βιβλία
ή την καρδιά σου σ’ ένα φάκελλο
δε θα σε δω να φεύγεις
ή να έρχεσαι
δε θα καθίσω πια ποτέ στο μπαρ
και συ στο πλάι μου
ή απέναντι κατάμονος
να με κοιτάς.
Τασία – έναν καφέ παρακαλώ
Θ’ ανάψω τη ζωή μου
και θα κάψω τα βιβλία
τι όμορφα που καίγεται
η φράση “σ’ αγαπώ” – αναδιπλώνεται στον εαυτό της
σαν να βάζει στο πρόσωπο το χέρι της
από ντροπή
λίγο νερό παρακαλώ
και πλένε το ποτήρι μου καλύτερα
κυρά μου
εγώ έριξα προχθές νερό
κι έσβησα τα όνειρά μου
ο καφές σας κύριε
η στάθμη της αγάπης σου
κατέρχεται
διψάω
λίγο νεράκι κύριοι
λίγο νερό καλοί μου κύριοι
και είναι λέει ποιητής
η ποίηση φίλε πέθανε
βρέχει
πότε θα πάψει πια να βρέχει;
αφ’ ότου έφυγες
δεν έπαψε να βρέχει
ήσουν περίεργος να μάθεις
τι υπάρχει πίσω από το θάνατο
θάνατος
τι άλλο θέλεις να υπάρχει;
Σαν σήμερα, το 1988, έφυγε από τη ζωή.
…………………………………………………………………………………………………..
Απόσπασμα από το ποίημά του “Η συμφωνία του ‘Μπραζίλιαν‘”
Αφήστε μια απάντηση