Αφιερωμένο στη μνήμη του δασκάλου μου Νικήτα Παρίση.
Που με έμαθε να πατώ γερά και ν’ αγωνιώ.
“Αν οι επιμέρους επιστήμες αποτελούν τροπικότητες σκέψης και ερμηνείας του κόσμου, τότε η διαθεματικότητα μας βοηθά να καταδείξουμε άμεσα τη σημασία και την ανάγκη των ανθρωπιστικών μαθημάτων στην τυπική εκπαίδευση. […] Ό,τι κλειδώνει με τη μονομέρεια και την άκρα εξειδίκευση ξεκλειδώνει με τις γέφυρες μεταξύ των επιστημών, των τεχνών και των διδακτικών αντικειμένων που τις υπηρετούν, χωρίς ελιτισμούς. Συνεπικουρούμενα από βιωματικές προσεγγίσεις, τα ανθρωπιστικά μαθήματα θα μπορούσαν να γίνουν ο συνδετικός ιστός στη συγκρότηση των μαθητών μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Έτσι, μέσα από την ευελιξία της σκέψης και την αλληλοτροφοδότηση θα αρθούν παγιωμένες αντιλήψεις εκπαιδευτικών και μαθητών και ψευδοαφορισμοί για την αξία της μιας επιστήμης έναντι της άλλης. Η συνεργασία θα γίνει πράξη στη βάση της παραδοχής ότι, πράγματι, υπάρχουν περιοχές που μας είναι άγνωστες. Η παρατήρηση στο εργαστήριο θα βρει τη θέση της μέσα σε κάτι μεγαλύτερο, στον στοχασμό γύρω από αυτή. Η οικείωση με το διαφορετικό δίνει μια άλλη θέαση στον ανθρωποκεντρισμό σήμερα, σε σχέση τουλάχιστον με όσα διδάσκονται οι μαθητές μας στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.”
Το πλήρες κείμενο έχει δημοσιευτεί στην έντυπη έκδοση του περιοδικού Φρέαρ, τχ. 19.
Δείτε τα περιεχόμενα
Ιφιγένεια, σκην. Μιχ. Κακογιάννης
Αφήστε μια απάντηση