Τώρα όμως βιάζομαι ξέρετε•
Έχω να συναντήσω τα χέρια, τις φωνές, τα βράδια που
είχα αφήσει
τα ‘χω αφημένα ατελείωτα
και σ’ ένα δώμα μια τρύπα ανοιχτή, λέτε πια να ‘χει
γιάνει;
λέω πως πια έχει γιάνει, ήταν πολλά τα χρόνια
κι επίσης συντελούνε – στα φαρμακεία υπάρχουν – τα
αντιβιοτικά.
Όχι. Δεν τα πιστεύω.
Δε δίνω πολλή βάση σ’αυτούς που ως παρηγόρια μου
λέγαν πως σε γέρασαν
οι μήνες και οι καιροί,
ποιος μπορεί να σου σβήσει το φως σου, ενώ είναι ανάγκη
να το παραμερίζεις στο δρόμο για να προχωρείς,
μόνο πως έχουν μείνει ατέλειωτα τα βράδια –
κανείς δεν έχει παρόμοια δύναμη να παλιώσει τη γη σου
σαν τρύπιο ταψί μπακιρένιο, σκάρτο, να το πετάς,
τα βράδια μόνο εβρέθηκαν μισοστρατίς τη νύχτα,
μπορεί χέρια να πάλιωσαν κι ο χρόνος κόσμο εσκό-
τωσε,
εσύ είσαι πάντα ακέρια.
Σου φέρνω τον εαυτό μου
τώρα
ξένον ταξιδιώτη
μέσα στο καράβι μου.
Μέλπω Αξιώτη, Κοντραμπάντο
Αφήστε μια απάντηση