Nat's belongings

Θα ‘ναι νύχτα κι Αύγουστος, εκδ. Δόμος (2010)

Δεκατέσσερις αφηγηματικές γραφές που προσπαθούν, η καθεμιά με τη δική της λογική, να δώσουν, κυρίως, αυτά που καταπίνουν τον άνθρωπο αλλά και όσα του ομορφαίνουν τη ζωή. Σε όλα σχεδόν τα κείμενα το ατομικό συμπλέκεται με το συλλογικό.

[απόσπασμα από το ομότιτλο διήγημα]

Πήρα τον δρόμο την ώρα που έπεφτε μαλακά η νύχτα. Από παιδί αυτόν τον δρόμο έπαιρνα. Με πήγαινε στα παλιά λημέρια. Εκεί ένιωθα χαλαρή την ανάσα κι ολόγυρα τη γλυκιά γαλήνη. Τον έβρισκα εύκολα αυτόν τον δρόμο, ακόμη και τις αφέγγαρες νύχτες. Με το λίγο φως της αστροφεγγιάς. Μόνο, καθώς τα χρόνια περνούσαν, ένιωθα πιο βαριά τα πόδια. Είχε χαθεί πια η παιδική ελαφράδα. Άγγιζα τα πενήντα.

Περπατούσα χωρίς καμιά βιασύνη. Μέσα στη νύχτα άκουγα τα δικά μου βήματα. Πατούσα ξερά φύλλα. Στενός δρόμος, χωμάτινος, φράχτες αριστερά και δεξιά ή ανοιχτά χωράφια. Στον αέρα γλυκιά ανάσα από άρωμα κυδωνιάς και φρούτων. Κάθε τόσο στο μυαλό μου γύριζε η ίδια φράση: Θα ‘ναι νύχτα και Αύγουστος. Όπως τώρα που πήρα ξανά τον ίδιο δρόμο. Νύχτα και ζεστός Αύγουστος.
[….]
Το είχα πει και στην Ελένη, την ώρα που άφηνα την πόλη και μου ευχόταν, με σφιγμένα χείλη, “καλό ταξίδι”.

– Θα περπατήσω το μονοπάτι με τους φράχτες. Θα χορτάσω σιωπή και αρώματα φρούτων. Θα ‘ναι νύχτα και Αύγουστος.
– Ό,τι και να κάνεις η μέγγενη θα σε περιμένει.

Έτσι μιλούσε η Ελένη. Της άρεσε ο κοφτός τρόπος, τα λίγα λόγια, κάτι σαν απόφθεγμα. Κάποτε της είπα πως η μέρα δε μας φτάνει. Δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε το πρόγραμμα, τις δουλειές της μέρας. Να παίρναμε λίγο χρόνο απ’ τη νύχτα;

Με κοίταξε με έναν τρόπο που έλεγε πολλά. Σαν να με λυπόταν. Έτσι ένιωθα. Ύστερα γύρισε και μου ‘πε:
– Ανάμεσα σε δυο μέρες, χωράει μόνο μια νύχτα. Μην την κομματιάζεις. Μη δανείζεσαι χρόνο! Πώς θα τον γυρίσεις πίσω;

Όμως τώρα είναι νύχτα και Αύγουστος. Ακούω τα βήματα μου πάνω στα ξερά χόρτα. Είμαι στον δρόμο τον στενό που με πάει στα παλιά λημέρια. Η Ελένη λίγο λίγο σβήνει απ’ το μυαλό. Έσβησε […]

Σελίδες: 1 2 3 4