Έπεα πτερόεντα, … στο χάος του διαδίκτυου

Καταγγέλλουμε, διαμαρτυρόμαστε , παραπονιόμαστε, καταριόμαστε, αναθεματίζουμε και μετά μία από τα ίδια.
Ο άλλος είναι έτσι , είναι αλλιώς , κάνει αυτό, κάνει το άλλο, ε και;
Γιατί ασχολείσαι μαζί του;
Βρες αυτά που κάνουν τα πράγματα καλλίτερα.
Μην είσαι άκριτος καταναλωτής κάθε προϊόντος πνευματικού ή υλικού. Διάβασε. Μορφώσου . Σκέψου. Δεν μπορείς να καταγγέλλεις μόνο και να καταριέσαι και να αφορίζεις και από την άλλη να είσαι γρανάζι της ξεφτίλας και μόνο να κλαψουρίζεις.
Φθονείς τον ικανοποιημένο, τον πλούσιο , τον όποιον ζηλεύεις τέλος πάντων και αντί να προσπαθείς να βελτιώσεις το είναι σου τον μειώνεις τον υποτιμάς και ασχολιέσαι μαζί του καταγγέλλοντας και βρίζοντας. Και μετά τι ; Βελτιώνεται η κατάστασή σου; “διορθώνεται” η στραβή , για σένα, συμπεριφορά του;
Αράζεις φίλε μου και τρέχεις σαν το ποντίκι μες την φάκα του μυαλού σου και έχεις την ψευδαίσθηση οτι αγωνίζεσαι για το μέλλον σου.
Ποιο μέλλον και ποια καλυτέρευση ; Νομίζεις πως θά ‘ρθει αν “ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”; Κι αν από κει αγοράζεις γάλα και συ ; Τι νέα τότε;
Τι να κάνω; Το ερώτημα. Κοίτα γύρω σου πολλοί λένε πολλά. Βρες , ψάξε, διάβασε και κάνε κάτι από όσα βρίσκεις και πάνε τα πράγματα μπροστά.
Αλλά από την άλλη “εμένα θα μου πεις ;”
Όταν μας λένε να κάνουμε κάτι το ρίχνουμε στο ντιριντάχτα. Μετά δεν “μα δεν μου τό ‘πες”. Φαύλος κύκλος.
Κάνε ότι κάνεις καλά. Η μόνη λύση . Με όποιο κόστος και όποιο τίμημα.
Αλλά κάνε μην περιμένεις να σου λένε οι άλλοι και μετά να τρέχεις ή να τους βρίζεις γιατί “φταίνε” ή να του σιχτιρίζεις “που σε πήραν”στο λαιμό τους. ” Άτιμη κενωνία”.
Κακά τα ψέμματα πολλά από όσα καταγγέλουμε μας βολεύουν αλλιώς θα τα είχαμε διορθώσει προ πολλού. Είναι και εθνικό σπορ η κλάψα και “έρχεται και δένει το γλυκό”.
Καταλαβαίνεις ο,τι έτσι δημιουργείς το οξύμωρο, ο, τι είσαι “και ο πρώτος και καλλίτερος” και από την άλλη επιτρέπεις να σου κάνουν κουμάντο αυτοί που σε ενοχλούν;
Μα είναι πιο δυνατοί. Ε δυνάμωσε και συ. Σε βολεύει να το λες  γιατί “έτσι είναι το σύστημα” . Ε κάτσε και ακολούθα το τότε βρίζοντας και αγανακτώντας.
Με αγάπη .
Πολλή ζέστη σήμερα. Πήρε φόρα ο θεριστής.

Το μεγάλο θέμα είναι να είσαι με την μεριά αυτού που επικρατεί τελικά ή να προτείνεις κάτι επ’ ωφελείᾳ όλων, που θα γίνει όσο γίνεται πιο πλατιά αποδεκτό.
Τα άλλα είναι …”έπεα πτερόεντα”.
πχ πολιτική Ελ. Βενιζέλου, εμφύλιος και άλλες μικρότερης εμβέλειας δράσεις …
Από την άλλη τα πάντα ευτελίζονται, πολιτισμός και μόρφωση σε καθοδική περιδίνηση με αποτέλεσμα έλλειψη σωστής εκτίμησης και συνετού προγραμματισμού του “περι του πρακτέου” .

Δεν γνοιάστηκα ποτέ μου ν’ αρέσω στο πλήθος. Γιατί
αγνόησα εκείνο που του άρεσε.
Εκείνο που εγώ ήξερα,
ξεπερνούσε πάρα πολύ την αντίληψη του πλήθους.

Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας.
Όσο ανοίγουμε τους ορίζοντες μας  και περιορίζουμε τις ακάλυπτες ανάγκες μας, τόσο  πιο ελεύθεροι γινόμαστε, άρα και πιο ευτυχισμένοι πιο γεμάτοι και  επομένως πιο έτοιμοι για τα επόμενα.
Πάντα θα υπάρχει περιθώριο “για μια μπυρίτσα” .
Υπάρχουν άνθρωποι, στιγμές, γεγονότα, απόψεις, γνώμες στιγμής, που μας έκαναν να πάρουμε το δρόμο που διαλέξαμε. Δεν φταίνε οι επιλογές μας για όσα μας δυσαρεστούν . Εμείς τις επιλέξαμε. Αυτές ήταν,  ό, τι ήσαν , ποια η ευθύνη τους;
Να σηκωνόμαστε και να πηγαίνουμε παρακάτω.
Πάντα θα βρίσκουμε το χώρο, …”για τη μπυρίτσα”.
Καλή βδομάδα

ΥΓ.
Τις ευχές μου για τους νεόνυμφους , Γιώργος και Δέσποινα, τον Ηρακλή (κουμπάρο), την νεοφώτιστη Αθηνά και την “συντέκνισσα”.
Τους ευχαριστώ.

Σαν σήμερα 21 Απρίλη του 67 Παρασκευή. Πήγαμε σχολείο και μας έδιωξαν . Τ΄απόγευμα στην Ανδρομάχης, στην Καλλιθέα με το Γιώργο και την παρέα είδαμε τρεις αστυφύλακες με τα όπλα επ΄ώμου. Τρομάξαμε , παραξενευτήκαμε δεν θυμάμαι …είμασταν παιδιά.
Το Πάσχα εκείνο το κάναμε στη Πεντέλη σε φίλους του θείου Σωτήρη. Στο στάδιο είδα τα τανκς ….
Το καλοκάιρι του ’67 ο πατέρας ερχόμενος με το τραίνο από την Κυπαρισσία (είχε αποφασίσει να μετακομίσουμε εκεί και είχε πάει για να ετοιμάσει τα δέοντα ένα χρόνο πριν), μας έλεγε για την “έφοδο” στο βαγόνι και την ” πλάκα” με τις αγκινάρες που είχε στο κουτί. Δεν καταλάβαινα.
Το Δεκ. του 67′ τότε που ο βασιλιάς της χώρας έκανε ” κίνημα” ο “αγράμματος” πατέρας μου ειρωνεύτηκε το εκφωνητή του ραδιόφωνικού σταθμού.
Θυμάμαι το ’68 να μας πηγαίνουν με το σχολείο στην υποδοχή του Παττακού στην πλατεία που πατρονάριζε το “ναι” στο δημοψήφισμα.
Το ’70 “πέτυχα” στο Γυμνάσιο και δεν πολυκαταλάβαινα από χούντες κι από τέτοια.
Σχολώντας ένα μεσημέρι του Νοέμ. του 73 με το Θοδωρή και τον Αντώνη ανεβαίναμε για την “κόντρα”. Μας πλησίασε ένα περιπολικό και μας ζήτησε να διαλυθούμε και να πάμε ο καθένας μόνος του στο σπίτι του. Ακόμα και 3 πιτσιρικάδες δεν μπορούσαν να ελέγξουν.
Στο σπίτι με τον Πάνο και το πατέρα στο ράδιο έπιασαν DW ή Παρίσι δεν θυμάμαι και έλεγε για αντίσταση στο καθεστώς (άγνωστη λέξη τότε) ενώ η τηλεόραση μίλαγε για αλήτες και ο Μαστοράκης έπαιρνε συνέντευξη από κάποιους ταλαιπωρημένους νεολαίους φοιτητές.
Το Ιούλιο του ’74 ήμουν στο καφενείο (τό’χε πάρει ο πατέρας μου μετά την διάτρηση στο στομάχι δεν είχε περιθώρια για την οικοδομή.) Η Τράπεζα δεν είχε ανοίξει και μου έμειναν οι καφέδες στο χέρι.
Οι αξέχαστοι θείοι, ο Βασίλης κι ο Διονύσης (πολεμιστές του ’40 στην Αλβανία, ο δεύτερος με τεχνητά κάτω άκρα απο τα κρυοπαγήματα, είχαν κατέβει για καλοκαίρι) ανήσυχοι και το αυτί στο ραδιόφωνο. Σοκαρισμένος το μεσημέρι έπεσα σε λήθαργο ταραγμένος από την ανησυχία τους για πόλεμο μετά την εισβολή στην Κύπρο.
Στο κεφενείο οι εκτιμήσεις τέντωναν τα αυτιά μου,κέντριζαν το ενδιαφέρον και προσπαθούσα να καταλάβω.(Νόμιζα πως ο Καραμανλής ήταν κομμουνιστής εξορισμένος στο Παρίσι).
Σαν σήμερα το 1975 (5η γυμνασίου) ο μαθηματικός μας ο Αυρηλιώνης μπήκε στο μάθημα και αστειέυτηκε οτι ίσως να μην κάναμε μάθημα ακόμα αν δεν ήταν η πτώση της χούντας .
Τά υπόλοιπα τά έμαθα και τα αναζητώ παντού για να καταλάβω τι μου γίνεται.
Αυτά.

Αν θες ν’ ανέβεις στα ψηλά, βήμα το βήμα ανέβα
για να τα βρείς τα βήματα, όταν σου πουν κατέβα.

Που θα οδηγήσει η δυσαρέσκεια και η “ανυπακοή” στη λογική και στην σύνεση.
Κραυγάζουμε οτι “μας κάνουν κουμάντο” , “μας κλέψαν τα όνειρα”, “μας στερήσαν τη ζωή” και άλλα ηχηρά και παραπονιάρικα παρόμοια.
Γιατι είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπίσουμε με ψυχαριμία την κατάσταση;
Να δούμε το πρόβλημα -δεδομένα , ζητούμενα- να σκεφτούμε ποιος μπορεί να βοηθήσει όχι για την λύση αλλά για μια πορεία προς το καλλίτερο.
Που θα οδηγήσει η μισαλλοδοξία, η εθελοτυφλία, ο μεσσιανισμός και η ουσιαστική αδιαφορία;
Γιατί παντού βλέπουμε εχθρούς;
Πως μπορεί κανείς να πείσει για την προσπάθεια που απαιτείται με συναντίληψη και σε καθαρές οπτικές των δεδομένων, χωρίς αφορισμούς και κατάρες;
Μάλλον θα αναρωτιέμαι για πολύ καιρό.

Δεν με σώζει κανένας αν δεν βλέπω τι μπορώ να κάνω για να σωθώ.
Ακόμα και οι ισχυροί αυτοί που για πολλούς “κανονίζουν” τις ζωές μας σε μένα στηρίζονται.
Χρέος μου να διαλέξω… τους πολλούς ή τους λίγους και… πάντα τη πάρτη μου.
Τα περί αλτρουισμού και το “καλό του λαού” δεν με πείθουν πλέον.
Γέρασα γαρ…

Μια ενδιαφέρουσα οπτική εδώ

Όσοι δεν γνώρισαν το πόλεμο…δεν διαβάζουν και δεν σκέφτονται…καλλιεργούν τον αντιευρωπαϊσμό και τη μισαλλοδοξία.

Δεν με πείθουν και δεν τους ακολουθώ.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Αλήθεια… τι μένος και πολεμική είναι αυτή με το εκπαιδευτικό μας σύστημα (βλέπε.. πως μπαίνω στο Πανεπιστήμιο… όχι τι μαθαίνω);
Από το 2011 έχουμε το δικαίωμα να παίρνουμε το τελικό τίτλο με ενδοσχολικές εξετάσεις που με το κ@λ%$# 9,5 δεν είναι καθόλου δύσκολο.
…
Μάθε παιδί μου όσα μπορείς στα 9 χρόνια και +3 στο Λύκειο και μετά -ωριμότερος και ψυχραιμότερος δόσε για το Πανεπιστήμιο.Μέ ενα κόπο και ένα εξοδο.
Τι αμοράγρα μας πιάνει και έχουν τρελλαθεί οι πιτσιρικάδες και οι μαμαδο μπαμπάδες και τα πάντα όλα;…
Πατάνε σε δυο βάρκες – σχολείο φροντιστήρια ιδιαίτερα κλπ και στο τέλος; …
Γιατί και τα καινούργια πάλι έχουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο … όχι που δε θά ‘χαν.
Πάντα υπάρχουν διαδικασίες επιλογής για τη συνέχιση των σπουδών..παντού.
Καλό απόγευμα.