50 χρόνια μετά σαν σήμερα

Σαν σήμερα 21 Απρίλη του 67 Παρασκευή. Πήγαμε σχολείο και μας έδιωξαν . Τ΄απόγευμα στην Ανδρομάχης, στην Καλλιθέα με το Γιώργο και την παρέα είδαμε τρεις αστυφύλακες με τα όπλα επ΄ώμου. Τρομάξαμε , παραξενευτήκαμε δεν θυμάμαι …είμασταν παιδιά.
Το Πάσχα εκείνο το κάναμε στη Πεντέλη σε φίλους του θείου Σωτήρη. Στο στάδιο είδα τα τανκς ….
Το καλοκάιρι του ’67 ο πατέρας ερχόμενος με το τραίνο από την Κυπαρισσία (είχε αποφασίσει να μετακομίσουμε εκεί και είχε πάει για να ετοιμάσει τα δέοντα ένα χρόνο πριν), μας έλεγε για την “έφοδο” στο βαγόνι και την ” πλάκα” με τις αγκινάρες που είχε στο κουτί. Δεν καταλάβαινα.
Το Δεκ. του 67′ τότε που ο βασιλιάς της χώρας έκανε ” κίνημα” ο “αγράμματος” πατέρας μου ειρωνεύτηκε το εκφωνητή του ραδιόφωνικού σταθμού.
Θυμάμαι το ’68 να μας πηγαίνουν με το σχολείο στην υποδοχή του Παττακού στην πλατεία που πατρονάριζε το “ναι” στο δημοψήφισμα.
Το ’70 “πέτυχα” στο Γυμνάσιο και δεν πολυκαταλάβαινα από χούντες κι από τέτοια.
Σχολώντας ένα μεσημέρι του Νοέμ. του 73 με το Θοδωρή και τον Αντώνη ανεβαίναμε για την “κόντρα”. Μας πλησίασε ένα περιπολικό και μας ζήτησε να διαλυθούμε και να πάμε ο καθένας μόνος του στο σπίτι του. Ακόμα και 3 πιτσιρικάδες δεν μπορούσαν να ελέγξουν.
Στο σπίτι με τον Πάνο και το πατέρα στο ράδιο έπιασαν DW ή Παρίσι δεν θυμάμαι και έλεγε για αντίσταση στο καθεστώς (άγνωστη λέξη τότε) ενώ η τηλεόραση μίλαγε για αλήτες και ο Μαστοράκης έπαιρνε συνέντευξη από κάποιους ταλαιπωρημένους νεολαίους φοιτητές.
Το Ιούλιο του ’74 ήμουν στο καφενείο (τό’χε πάρει ο πατέρας μου μετά την διάτρηση στο στομάχι δεν είχε περιθώρια για την οικοδομή.) Η Τράπεζα δεν είχε ανοίξει και μου έμειναν οι καφέδες στο χέρι.
Οι αξέχαστοι θείοι, ο Βασίλης κι ο Διονύσης (πολεμιστές του ’40 στην Αλβανία, ο δεύτερος με τεχνητά κάτω άκρα απο τα κρυοπαγήματα, είχαν κατέβει για καλοκαίρι) ανήσυχοι και το αυτί στο ραδιόφωνο. Σοκαρισμένος το μεσημέρι έπεσα σε λήθαργο ταραγμένος από την ανησυχία τους για πόλεμο μετά την εισβολή στην Κύπρο.
Στο κεφενείο οι εκτιμήσεις τέντωναν τα αυτιά μου,κέντριζαν το ενδιαφέρον και προσπαθούσα να καταλάβω.(Νόμιζα πως ο Καραμανλής ήταν κομμουνιστής εξορισμένος στο Παρίσι).
Σαν σήμερα το 1975 (5η γυμνασίου) ο μαθηματικός μας ο Αυρηλιώνης μπήκε στο μάθημα και αστειέυτηκε οτι ίσως να μην κάναμε μάθημα ακόμα αν δεν ήταν η πτώση της χούντας .
Τά υπόλοιπα τά έμαθα και τα αναζητώ παντού για να καταλάβω τι μου γίνεται.
Αυτά.

Σχετικά με Σπύρος Γ. Κούρτης

Γεννήθηκα στην Καλλιθέα της Αττικής και τέλειωσα το Γυμνάσιο Κυπαρισσίας το 1976.
Σπούδασα στην Αθήνα. Εργάστηκα σε οικοδομή, σαν πλασιέ, σερβιτόρος, βοηθός σε ταπετσαρίας τοίχων, σε γραφείο ταξιδίων, σε φροντιστήρια, σε μαθήματα κατ΄ οίκον.
Από το 1989 ζώ στα Χανιά.
Υπηρετώ από το 1998 στην δημόσια Δ.Ε. .
Ασχολούμε με διάφορα πράμματα.
Τι πέτυχα;
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.


Περισσότερες πληροφορίες
Κατηγορίες: Γενικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *