Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Πανελλαδικώς εξεταζόμενη η Γ΄ Λυκείου σε λίγο καιρό… εξαφανισμένη από το σχολειό. Καθημερινά την ώρα που λειτουργεί το σχολειό κάμει «προσκυνηματική εκδρομή» στο φροντιστήριο. Τρόπος ζωής αυτό χρόνια τώρα, με κύριους υπεύθυνους εμάς τους δασκάλους αλλά και τους γονείς. Με θύματα τους ίδιους τους μαθητές, αφού η παραπαιδεία κατά κράτος έχει εκτοπίσει την Παιδεία και μεγαλοπρεπώς έχει θρονιαστεί στην έδρα· και μάλιστα με επίσημα διεπιστευτήρια.  Όλοι κι όλα πια, κατά τους μήνες Απρίλιο και Μάιο, κάθε χρόνο, κινούνται στην αιχμή του δόρατος, που άλλη δεν είναι από τις γοργώπιδες Πανελλαδικές Εξετάσεις, με κύριο όμως πρωταγωνιστή όχι το σχολειό αλλά το φροντιστήριο. Ποιος, όμως, θα σώσει την αξιοπρέπεια του σχολείου; Ποιος θα πει και θα ξαναπεί τους στίχους της κορυφαίας σήμερα εν ζωή ποιήτριας Κικής Δημουλά; «Όταν μιλάει η αταξία, η τάξη να σωπαίνει / – έχει μεγάλη πείρα ο χαμός». «Κονιάκ μηδέν αστέρων», στο: Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα  1998.

«Κάτι πρωτόβγαλτα ως φαίνεται
στον κόσμο και τους νόμους του πουλάκια
κι εντούτοις ήδη κουρασμένα
γιατί δεν είναι τα φτερά
άπτωτη εύνοια και προνόμιο,
ρωτούν εμένα, ποιον, εμένα,
πού ειν΄ το πλησιέστερο κλαδί
για ν’ ακουμπήσουν.
Δεν είμαστε καλά. Αν ήξερα εγώ
πού ειν’ το Πλησιέστερο
ότι έχει και βαθμό συγκριτικό
το ανύπαρκτο πλησίον,
θα ΄τρεχα να το πιάσω πρώτη εγώ,
όλο και απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγαν πουλάκια
δίκαια και προτεραιότητες
– κλαδιά σπασμένα το αλληλέγγυο.
Ας πάνε τα πουλάκια
τη μεγάλη Πείρα να ρωτήσουν
ν’ ακούσουν ό,τι είπε και σ’ εμένα
όταν ξεθεωμένη από κούραση άφτερη
τη ρώτησα πού είναι ν’ ακουμπήσω
το πλησιέστερο κλαδί.
Δεν είμαστε καλά είχε καγχάσει
η μεγάλη Πείρα: αν ήξερα εγώ
πού ‘ναι το Πλησιέστερο
θα ‘τρεχα να το πιάσω πρώτη,
όλο κι απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγες εσύ
γιατί το πλησιέστερο κλαδί
είναι ο θάνατος σου η ζωή μου».

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, «Το πλησιέστερο», από την ποιητική συλλογή: Το τελευταίο σώμα μου, εκδ. Κείμενα, Αθήνα 198, 16-17.

«Μίλα. / Πες κάτι, οτιδήποτε. / Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία…»

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, “Η περιφραστική πέτρα”,  στο: Το Λίγο του κόσμου, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1971, [εξαντλημένη έκδοση].