Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Davin Bowie… ο δανδής της rock μουσικής, την προχθεσινή περικαλλή αυγή, άπλωσε τα φτερά του για τους ουρανούς. Κορυφαίος καλλιτέχνης υπήρξε ο Bowie. Τώρα σιωπή, καίρια, δυνατή, θα ποτίζει όσους συχνά τον ακούγαμε να μας τραγουδά. Ο θάνατος του Bowie… ποιος άραγε τον ανέφερε; Ποιος τον είπε; Και ποιος θα τον συνηθίσει; Οι ήχοι της μουσικής και της φωνής του πάντοτε θα φτάνουν στην καρδιά μας.

Άραγε είναι δυνατό να ασκείσαι σε διαθέσεις φυγής; Να ακούς κάποια απ’ τα τραγούδια του, να κρατάς υπό έλεγχο το δισυπόστατο τόνο μεταξύ βλέμματος και φωνής του και να ελευθερώνεσαι στο αυθόρμητο μιας φευγαλέας εξόρμησης, έτσι για να λες ότι έκανα ένα άλμα πέρα από τον εαυτό μου;

Ο Bowie ήταν ο τραγουδοποιός, αλλά και ο ηθοποιός της ανατροπής, που πάντα θα μας κάνει να ανατρέχουμε στο αιώνιο παρελθόν. Να θυμόμαστε την εφηβική μας αθωότητα. Σαν τελετουργία πνευματικής και σωματικής έκστασης. Κανένα τραγούδι του δεν μπορεί να καταδικαστεί σε θάνατο.

Ο Bowie θα είναι πάντα μια γιορτή. Για a priori «ασφάλιση του εφήμερου». Το εφήμερο που θα επαναλαμβάνεται, αλλά δεν θα οριστικοποιείται.

Σιωπή, λοιπόν, ο Bowie, ταξιδεύει… κι ο χρόνος του… υπό ανακύκληση!